Στην πραγματικότητα, όλοι οι παραπάνω λόγοι διαμαρτυρίας ελάχιστη σχέση έχουν με την παιδεία. Εχουν σχέση με την ισοπέδωση των καλών και των κακών, έχουν σχέση με την ουσιαστική επιβράβευση των ασχέτων, έχουν σχέση με θέσεις εργασίας, έχουν σχέση με την οικονομική επιβίωση –ή και «κονόμα»- κατοίκων πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών ανά την επικράτεια, αλλά με την παιδεία δεν έχουν σχέση. Δυστυχώς όμως, ούτε ο τύπος, ούτε τα κόμματα αντιμετωπίζουν την παιδεία με κριτήρια… παιδείας. Την αντιμετωπίζουν με τα κριτήρια που βάζουν οι καλομοίρηδες, οι κακομοίρηδες και οι άλλοι συνδικαλιστές, με τα κριτήρια των δημάρχων, ειδικά την προεκλογική εποχή και γενικά, με τα κριτήρια του πολιτικού κόστους. Γιαυτό φθάσαμε εδώ που βρισκόμαστε.

Η απλή λογική, πέρα από τις ειδικές γνώσεις, λέει ότι η παιδεία στην Ελλάδα χρειάζεται αναδιάρθρωση, που θα ξεκινήσει τουλάχιστον από το γυμνάσιο. Εκεί απαιτείται μεταρρύθμιση, εκεί πρέπει να μπουν οι βάσεις για να οδηγηθούν οι μαθητές, είτε στα πανεπιστήμια, είτε στις επαγγελματικές σχολές, που βεβαίως δεν θα είναι ισότιμες με τα ΑΕΙ. Με λίγα λόγια δεν μπορεί τα ΤΕΙ να είναι ισότιμα με τα ΑΕΙ στην Ελλάδα, επειδή έτσι θέλουν οι συμβασιούχοι που διδάσκουν σ΄αυτά. Ούτε είναι δυνατόν να υπάρχουν ΤΕΙ με γνωστικό αντικείμενο ουσιαστικά ανύπαρκτο. Ούτε επίσης χρειάζονται περισσότερα ΤΕΙ από αυτά που πραγματικά έχουν λόγο ύπαρξης.

Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να απαιτούνται οι ίδιες γνώσεις από όσους θέλουν να φοιτήσουν στα ΤΕΙ, με εκείνους που θέλουν να μπουν στα ΑΕΙ. ΄Αρα ο διαχωρισμός πρέπει να γίνεται κάπου εκεί με την απόκτηση του απολυτηρίου του Λυκείου, φυσικά με εξετάσεις και φυσικά και με συμμετοχήτων βαθμολογιών του Γυμνασίου και περισσότερο του Λυκείου. Το Γυμνάσιο και το Λύκειο παίζουν σημαντικό ρόλο στην γενική παιδεία και τις γνώσεις που απαιτείται να έχει το άτομο στη σημερινή κοινωνία και πρέπει να αναβιώσουν.

Για να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται σε επίπεδο Γυμνασίου, Λυκείου, ΤΕΙ και ΑΕΙ απαιτείται βέβαια μπόλικο κουράγιο. Εκείνη η κυβέρνηση που θα αποφασίσει να κάνει τις ανατροπές, θα έλθει αντιμέτωπη με τις χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, των μικροσυμφερόντων που έχουν αναπτυχθεί στην πλάτη της παιδείας και εν ονόματι της παιδείας. Θα πρέπει να πάρει αποφάσεις που θα εξαλείψουν την παραπαιδεία, αποφάσεις που θα εκλογικεύσουν τα προγράμματα διδασκαλίας, που θα καταστήσουν λειτουργικά τα σχολεία, που θα καταργήσουν θέσεις που περισσεύουν, που θα προωθήσουν την δημιουργικότητα στη διοίκηση και διαχείριση των σχολείων, όλα αυτά δηλαδή που δεν θέλουν οι συνδικαλιστές.

Ταυτόχρονα θα πρέπει να διαχωρισθούν τα ΑΕΙ από τα ΤΕΙ, να κλείσουν τα άχρηστα, να αλλάξουν πρόγραμμα όσα πρέπει να συνδεθούν τουλάχιστον τα ΤΕΙ με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας, να γίνουν τα ΑΕΙ χώροι που προάγουν τη γνώση, να κρίνονται οι καθηγητές και οι διδάσκοντες και τόσα άλλα. Το πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο και είναι αμφίβολο αν μπορεί να το σηκώσει μία μονοκομματική κυβέρνηση. Από κάπου όμως πρέπει να αρχίσει, αδιαφορώντας για τις φωνές και την διαπλοκή των μικροσυμφερόντων. Εχουμε ήδη πιάσει πάτο.

Αγγελος Στάγκος