Αυτή τη νοοτροπία εκφράζουν οι 12 παικταράδες μαζί με τον προπονητή τους, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που τους ενώνει, τους καθοδηγεί, τους πειθαρχεί και τους μεταλαμπαδεύει το πνεύμα του νικητή. Δυστυχώς και ταυτόχρονα ευτυχώς, η εθνική ομάδα μπάσκετ πολύ μικρή σχέση έχει με την Ελλάδα. Ναι, οι παίκτες, ο προπονητής τους και οι βοηθοί του είναι έλληνες ως το μεδούλι, αλλά από εκεί και πέρα οι διαφορές με την γνωστή και δικαιολογημένα απαξιωτική ρήση "Αυτή είναι η Ελλάδα" είναι τεράστιες.
Το ελληνικό μπάσκετ είναι τυχερό γιατί μεταπολεμικά ασχολήθηκαν με αυτό, ως παράγοντες και παίκτες, άτομα υψηλότερου γενικά μορφωτικού επιπέδου από τα αντίστοιχα του ποδοσφαίρου. Και ήταν διπλά τυχερό γιατί δεν ήταν δημοφιλές όσο το ποδόσφαιρο , οπότε αυτοί που ασχολήθηκαν το έκαναν κυρίως από αγάπη προς το άθλημα και όχι για λόγουςαυτοπροβολής. Ετσι, μεταπολεμικά το μπάσκετ στήθηκε σε πιο υγιείς βάσεις από ότι το ποδόσφαιρο και γι αυτό και χάρισε πολύ περισσότερες επιτυχίες.
Επιτυχίες που άρχισαν από την δεκαετία του '40 και του ΄50 με τους μεσογειακούς αγώνες και τον Πανελλήνιο, συνεχίστηκαν με την άνθηση του αθλήματος στην αστική Θεσσαλονίκη μέσω της ΧΑΝΘ, συνεχίστηκαν με τις επιτυχίες της ΑΕΚ και μετά στη δεκαετία του ΄80 με τον Αρη, την Εθνική, τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο, τον Παναθηναϊκό, για να πάρουν πάλι την σκυτάλη ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, ενώ η Εθνική βρισκόταν πάντα σε υψηλά επίπεδα.
Με λίγα λόγια, οι πολύ μεγάλες επιτυχίες της σημερινής εθνικής Ελλάδος δεν προέκυψαν ξαφνικά, δεν ξεκίνησαν από το πουθενά. Προκύπτουν γιατί υπάρχει η ιστορία και το πλαίσιο που δημιούργησαν στο παρελθόν πολλοί άνθρωποι. Αλλωστε, η Ελλάδα παράγει παίκτες διεθνούς επιπέδου εδώ και 60 περίπου χρόνια, αρχίζοντας από τον Ματθαίου και τον Λάμπρου, την πεντάδα του Πανελληνίου και πολλούς άλλους που ακολούθησαν. Εκείνος όμως που έφερε την επαγγελματική νοοτροπία στην Ελλάδα ήταν ο μέγας Γκάλης και από δίπλα βέβαια ο άλλος μεγάλος, που λέγεται Γιαννάκης και γράφει τώρα, ως κόουτς, νέα χρυσή ιστορία.
Παράλληλα με τους παικταράδες του παρελθόντος, στην ανάπτυξη του ελληνικού μπάσκετ συνέβαλαν και συμβάλλουν και πολλοί έλληνες και ξένοι, Συνέβαλαν και συμβάλλουν οι έλληνες και ξένοι προπονητές, ιδίως οι σέρβοι, τα γήπεδα που κτίστηκαν, η σημερινή διοίκηση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθόσφαιρας (ΕΟΚ) με επικεφαλής τους κ.κ. Βασιλακόπουλο και Μιαούλη, η σημερινή διοίκηση της ΕΣΑΚΕ, ακόμη και η ΕΡΤ που ξανάβγαλε το μπάσκετ στην ανοικτή τηλεόραση. Αναγκαστικά, βελτιώθηκε ακόμη και η διαιτησία.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον δημιουργήθηκε η σημερινή εξαιρετική εθνική ομάδα. Φυσικά, είναι και θέμα συγκυρίας να βρεθούν μαζί τόσοι πολλοί αξιόλογοι παίκτες, με τόσο πλούσιο ταλέντο. Από εκεί και πέρα όμως το περιβάλλον βοήθησε ώστε οι παικταράδες αυτοί να έχουν τα μυαλά τους μέσα στο κεφάλι τους και όχι πάνω από αυτό. Να είναι σεμνοί, αγωνιστικοί, πειθαρχημένοι, συνεργάσιμοι, ομαδικοί, να μην τα παρατούν, να έχουν υπομονή και διάρκεια, να είναι επαγγελματίες. Το ίδιο περιβάλλον δημιούργησε την προπονητική ομάδα που εργάζεται μεθοδικά, εμπνέει σιγουριά και αυτοπεποίθηση, ηρεμεί τους παίκτες, κινείται με σχέδιο και προετοιμάζει επιστημονικά την ομάδα.
Με λίγα λόγια, η εθνική ομάδα μπάσκετ και εκείνοι που την περιβάλλουν έχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, τις αρετές και τη νοοτροπία, που νοιώθουμε ότι λείπει από την υπόλοιπη Ελλάδα. Γι αυτό λέμε ότι η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για του υπόλοιπους έλληνες, ξεκινώντας από εκείνους που ασχολούνται με τα κοινά. Τα στελέχη των κομμάτων, τα κυβερνητικά στελέχη, τους διοικητές των ΔΕΚΟ, τους συνδικαλιστές, τους νομάρχες, τους δήμαρχους και όλους τους υπόλοιπους. Οι επιτυχίες δεν βγαίνουν από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού. Ερχονται με δουλειά, οργάνωση, σχεδιασμό, υπομονή, επιμονή, συνεργασία, ορθολογισμό και πολλά άλλα. Για να εννοούμε κάτι διαφορετικό πλέον, όταν λέμε "Αυτή είναι η Ελλάδα".
Αγγελος Στάγκος