Κάποιοι προσπαθούν ναπείσουν ανεπιτυχώς τους δημοσιογράφους ότι το ΠΑΣΟΚ είναι «ίσα βάρκα, ίσα νερά» με τη Νέα Δημοκρατία. Οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούν να δουν τι θα κάνουν στις εκλογές της επόμενης Κυριακής, αλλά είναι ελάχιστοι και μόνοι.
Την επόμενη Κυριακή «παίζονται» εφτά νομαρχίες, δύο μεγάλες δημαρχίες στη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα και αρκετέςάλλες, ειδικά στο λεκανοπέδιο της Αττικής, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οι προοπτικές δεν είναι και τόσο καλές, καθώς το ΠΑΣΟΚ στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να κερδίσει 3-4 νομαρχίες, αλλά ταυτόχρονα κινδυνεύει να τις χάσει όλες. Τη Θεσσαλονίκη σίγουρα την παίρνει ο κ. Παπαγεωργόπουλος, η Πάτρα είναι αμφίβολη και θα δούμε τι θα γίνει στους δήμους της Αττικής όπου υποτίθεται ότι το ΠΑΣΟΚ υπερέχει τώρα στη Β΄Αθήνας. Υποτίθεται
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με τις επιλογές της η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν έστειλε κανένα μήνυμα αλλαγής. Αν ο Συνασπισμός είχε έναν Τσίπρα στην Αθήνα, το ΠΑΣΟΚ έπρεπε ναέχει 15 Τσίπρες σε όλη την Ελλάδα και παράλληλα να στηρίζει Μπουτάρηδες όπου αυτοί υπήρχαν. Αντ΄ αυτού κατέφυγε σε επιλογές όπως η κα Αράπογλου στη Θεσσαλονίκη, ο κ. Σκανδαλίδης στην Αθήνα, ο κ. Φούρας στην Πάτρα, η κα Κατσέλη στη Νέα Σμύρνη, οι οποίοι δεν έχουν πλέον καμία «προστιθέμενη αξία» και γι αυτό και δεν πήγανκαλά. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, η Χαριλάου Τρικούπη επέλεξε ανθρώπους χωρίς ερείσματα στις τοπικές κοινωνίες, οι οποίοι φυσικά πάτωσαν. Αφήστε που ένας μεγάλος αριθμός βουλευτών και στελεχών βρήκαν την ευκαιρία να παίξουν τα προσωπικά τους παιχνίδια.
Όλα αυτά τα φαινόμενα είναι απόρροια του συνεχούς και ατελείωτου «αλαλούμ» που χαρακτηρίζει το ΠΑΣΟΚ από τότε που βρέθηκε στην Αντιπολίτευση. Αλαλούμ στα όργανα, που είναι πολυπληθή και αλληλοκαλύπτονται, αλαλούμ στις θέσεις και στην γραμμή, αλαλούμ στις αποφάσεις και στις παρεμβάσεις. Κανείς δεν γνωρίζει ποιοι πραγματικά συμβουλεύουν τον κ. Παπανδρέου, αλλά ούτε και ποιους προτιμά να ακούει ο ίδιος. Το μόνο γνωστό είναι ότι περιστοιχίζεται από μία ομάδα ανθρώπων που ελάχιστη σχέση έχουν με την πολιτική και ακόμη λιγότερη με την ελληνική κοινωνία. Ακόμη περισσότερο, δημιουργεί μία κατάσταση όπου ο καθένας νοιάζεται μόνο για την προσωπική προβολή και την πολιτική επιβίωσή του και κάνει ό,τι θέλει, ή μάλλον, λέει ότι θέλει.
Η κατάστασηαυτή μετατρέπει τα στελέχη σε ζαλισμένα κοτόπουλα και κάνει τους οπαδούς να μην ελπίζουν σε τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ως τώρα ότι η κυβέρνηση πάει καλά ή λιγότερο καλά στις δημοσκοπήσεις ανάλογα με τις δικές της επιδόσεις. Και δεν είναι επίσης τυχαίο ότι στο Μαξίμου και στη Ρηγίλλης πιστεύουν ακράδαντα ότι με τέτοιο ΠΑΣΟΚ απέναντί τους δεν έχουν να φοβούνται τίποτα απολύτως. Ετσι δεν νοιώθουν πίεση για να βελτιωθούν και αυτό δεν είναι καλό ούτε για τη χώρα, ούτε και για τη δημοκρατία.
Η γιατρειά στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να έλθει μόνον από πάνω, εφόσον διατηρεί τη συνοχή του. Δεν έχει τόσο σημασία να θα ξαναγίνει κυβέρνηση, όσο να γίνει ένα κόμμα με αρχή, μέση και τέλος. Αλλωστε, τα 2,5 χρόνια στην αντιπολίτευση δεν είναι αντικειμενικά πολλά και στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν πια τόσο σύντομα. Εχει ωστόσο σημασία να είναι υπολογίσιμος αντίπαλος για την κυβέρνηση το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποτελεί την εναλλακτική λύση στο διπολικό πολιτικό μας σύστημα. Γιατί έτσι όπως είναι τώρα, δεν αποτελείλύση και οι ψηφοφόροι το αισθάνονται. Και βάρδα να μην αρχίσει η πλάκα
Αγγελος Στάγκος