Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα οι επιδόσεις της αστυνομίας είναι ανάλογες του υπόλοιπου κρατικού μηχανισμού, δηλαδή πολύ χαμηλές έως και χάλια. Δεν ζητάει κανένας από τους αστυνομικούς μας να έχουν επίπεδο λαμπρού επιστήμονα, αλλά αυτό που διαπιστώνουν οι πολίτες είναι ότι δίνουν συνεχώς την εντύπωση ότι κάνουν «λευκή απεργία». Όταν βρίσκονται στον δρόμο δείχνουν να βαριούνται και να αποφεύγουν οποιαδήποτε παρέμβαση, όταν καλούνται να επιβάλουν την τάξη το αποφεύγουν ή δεν γνωρίζουν τον τρόπο, όταν τους θέλει ο πολίτης για να τον προστατεύσουν, καθυστερούν χαρακτηριστικά και όταν πρέπει να ανακαλύψουν ενόχους το επιτυγχάνουν σπάνια και με την βοήθεια της τύχης. Αντίθετα, πολύ συχνά αιφνιδιάζονται από χούλιγκανς στα γήπεδα, από κουκουλοφόρους αλήτες στους δρόμους, από εγκληματίες που είναι υπό κράτηση.
Σε μεγάλο βαθμό, η πραγματικότητα αυτή οφείλεται στην άθλια εκπαίδευση των αστυνομικών και στην κακή διοίκησή τους. Οφείλεται όμως επίσης στο χαμηλό επίπεδό τους, στον τρόπο με τον οποίοναντιμετωπίζουν την άσκηση των καθηκόντων τους, στην έλλειψη πειθαρχίας και στην εκτεταμένη διαφθορά του σώματος. Οι έλληνες αστυνομικοί δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να είναι επαρκείς στο επάγγελμά τους, στο οποίο κανείς δεν τους έβαλε με το ζόρι, και υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων που αποδεικνύουν αυτό το γεγονός. Πάνω δε σε αυτά, μας προέκυψε και ο συνδικαλισμός, στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Όπως δε είναι οι επαγγελματικές τους επιδόσεις είναι και οι συνδικαλιστικές τους , με τη διαφορά ότι βάζουν σε κίνδυνο την έννομη τάξη την οποία έχουν σαν αποστολή να προστατεύουν.
Η κατάληψη των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας από αστυνομικούς αναλογεί με κάποια υπερβολή με κατάληψη της Βουλής από στρατιωτικούς. Και οι δύο κατηγορίες «εργαζομένων» φέρουν όπλα και θεωρητικά καταλαμβάνουν χώρους που συμβάλλουν στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στην περίπτωση των αστυνομικών ένα κόμμα, στην υποθετική περίπτωση των στρατιωτικών την Βουλή ’λλο που η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός, θεωρώντας τους αστυνομικούς δικά της παιδιά, αφού και εκείνοι θεωρούν την Ρηγίλλης «σπίτι τους». Και εδώ είναι το άλλο επικίνδυνο σημείο, της ταύτισης των αστυνομικών με ένα κόμμα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα με το συγκεκριμένο καθεστώς! Ετσι όμως ανακύπτουν και οι ευθύνες του κ.Πολύδωρα, που συμπεριφέρεται ως κομματάρχης, έστω και πικραμένος επειδή δεν αναγνωρίζουν τις συνδικαλιστικές του προσπάθειες οι αστυνομικοί,και όχι ως υπουργός Δημόσιας Τάξης όλων των ελλήνων.
Οσο για αιτήματα των αστυνομικών, που εμείς οι αφελείς νομίσαμε ότι τακτοποιήθηκαν σε μεγάλο ποσοστό κατά τη συνάντηση των κ.κ. Αλογοσκούφη και Πολύδωρα υπό την αιγίδα του κ. Καραμανλή, θα πρέπει κάποιος να μας πει ποιοι είναι οι καθαροί μισθοί τους, ποια είναι τα επιδόματά τους, ποιες είναι οι καθαρές αποδοχές τους, πότε βγαίνουν στη σύνταξη και με πόσα χρήματα. Να τα συγκρίνουμε όλα αυτά με τις απαιτήσεις τις δουλειάς τους και τις επιδόσεις τους για να κρίνουμε αν αξίζουν να ικανοποιηθούν ως εργαζόμενοι και όχι ως παιδιά της κυβέρνησης. ΄Αντε γιατί έχει παραγίνει το κακό με τις συνεχείς απαιτήσεις και τους εκβιασμούς των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα και τις παραφυάδες του. Υπάρχουν και άλλοι εργαζόμενοι σ΄αυτόν τον τόπο και μάλιστα καταπιεσμένοι και υποπληρωμένοι!
Αγγελος Στάγκος