Αυτές τις σκέψεις προκαλεί η «παλληκαριά» κάποιων συνδικαλιστών που έφθασαν στα θεωρεία της Βουλής με άδειες εισόδου που τους χορήγησε ο Συνασπισμός και με διάφορους τρόπους προσπάθησαν να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους στην τροπολογία της κυβέρνησης για την ουσιαστική πώληση του ΟΤΕ. Δεν κρίνονται οι απόψεις τους και έχουν κάθε δικαίωμα να τις εκφράζουν, κρίνεται όμως η ενέργειά τους, που πολλοί ονομάζουν ακτιβισμό και άλλοι «προβοκάτσια». Όπως κρίνεται και όλο αυτό έγινε δυστυχώς υπό την αιγίδα ενός κόμματος που εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο, αλλά δυστυχώς πολύ συχνά δίνει την εντύπωση ότι συμπεριφέρεται ως «γκρουπούσκουλο».
Αυτή η πράξη δεν είναι ανεκτή σε καμία ευνομούμενη πολιτεία, αλλά σίγουρα υπάρχουν οισοφιστές και ήδη βγήκαν στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις- που την δικαιολογούν με διάφορα επιχειρήματα. Κάποιοι που φαντασιώνουν το 1917 επιμένουν να λένε ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», ενώ μερικοί υποστηρίζουν ότι στην Ελλάδα του δήθεν, ακόμη και η Βουλή είναι δήθεν. Αρα,είναι αποδεκτή η μορφή διαμαρτυρίας που επέλεξαν οι συνδικαλιστές και ο Συνασπισμός. ’λλωστε, η εποχή της μηντιοκρατίας επιτάσσει να βρίσκονται τρόποι διαμαρτυρίας που ερεθίζουν τα μήνια, ώστε να τους προβάλλουν και να ακούγονται οι διαμαρτυρόμενοι.
Δεν είναι όμως έτσι. Η Βουλή αποτελεί ένα από τα βασικά θεμέλια της Δημοκρατίας ως εξουσία και ως θεσμός. Στην Ελλάδα δυστυχώς η λειτουργία της έχει αποδυναμωθεί στην πράξη και σε ένα μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στην τηλεόραση που υπονομεύει καθημερινά τις δύο από τις τρεις εξουσίες, την νομοθετική και την δικαστική και τείνει να υπονομεύει και την εκτελεστική. Αρα τα κόμματα τουλάχιστον, που η ύπαρξη και η λειτουργία τους εξαρτάται πλήρως από την σωστή λειτουργία του πολιτεύματος, θα έπρεπε να διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού το κύρος του Κοινοβουλίου. Αλλωστε η Βουλή και όχι η τηλεόραση είναι ο χώρος όπου τα κόμματα εκφράζουν τις απόψεις τους.
Κανονικά, όλα τα κόμματα είναι υποχρεωμένα να καταδικάσουν την χθεσινή εισβολή στη Βουλή και η Πολιτεία είναι αναγκασμένη να παραπέμψει τους εισβολείς στη Δικαιοσύνη. Κάποτε στο παρελθόν, επί αποστασίας, τα λεγόμενα δημοκρατικά κόμματα έβαλαν τις φωνές όταν ομάδα πολιτών υπό τον Ρένο Αποστολίδη, επιχείρησαν να εισβάλουν στη Βουλή. Τώρα γιατί όχι, ασχέτως των απόψεων των εισβολέων; Αν δεν υπάρξει πολιτική καταδίκη και παραπομπή στην Δικαιοσύνη, θα δούμε χειρότερα, αφού άλλωστε ο ακτιβισμός στην χειρότερη μορφή του κοντεύει να γίνει μόδα.
Μορφή ακτιβισμού είναι οι βανδαλισμοί των κουκουλοφόρων και οι επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων, όπως η χθεσινή στου Παπάγου. Μορφή ακτιβισμού είναι και οι εισβολές φοιτητών, με πρωτοστάτες μέλητου ΚΚΕ, σε γραφεία πρυτάνεων στην Κομοτινή, σε συνεδριάσεις συγκλήτων στην Κρήτη, στη διάρκεια διδασκαλίας στο Πάντειο. Όλα αυτά ατιμωρητί γιατί κανείς δεν τα επικρίνει, γιατί οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, γιατί υπάρχει το διαβόητο πολιτικό κόστος, γιατί η αστυνομία είναι ανίκανη, γιατί Όχι γιατί ο ακτιβισμός είναι καταδικαστέος σαν έννοια, αλλά γιατί υπάρχουν και όρια. Αν αυτά τα όρια αφήσουμε να ξεπερασθούν και μέσα στη Βουλή, καλύτερα να το διαλύσουμε το κράτος, όσο έχει απομείνει!
Αγγελος Στάγκος