Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματική σχετική διάταξη νόμου του 1992 και τώρα δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχων του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ θα εισπράξουν αναδρομικά ένα ακόμη σεβαστό ποσό που πλέον δικαιούνται. Γεγονός που σημαίνει ότι κάποια ταμεία θα πρέπει να βρουν τα χρήματα αυτά και αν δεν τα καταφέρουν, θα πρέπει να τα καλύψουν ΔΕΚΟ, τράπεζες και ίσως το ίδιο το κράτος.
Για άλλη μία φορά λοιπόν ήλθε απόφαση δικαστηρίου να ανατρέψει δεδομένα και υπολογισμούς της κυβέρνησης προκαλώντας πονοκεφάλους στους αρμόδιους υπουργούς. Και για άλλη μία φορά προκύπτουν ορισμένες διαπιστώσεις, που βεβαίως επαναλαμβάνονται με την ίδια συχνότητα που επαναλαμβάνονται λάθη και παραλείψεις στη σύνταξη νομοθετικών διατάξεων. Προκύπτουν όμως και διαπιστώσεις που ερμηνεύουν την μανία των ελλήνων να επιζητούν διορισμό στο δημόσιο.
Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις συνηθίζουν να φέρνουν ατελώς διατυπωμένους νόμους στη Βουλή. Για λόγους που μπορεί να έχουν σχέση με την ανεπάρκεια, τη νοοτροπία του μπαλώματος κάποιας τρύπας, ή ακόμη και με πονηριά, είναι πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο των υπουργών και των κυβερνήσεων που φέρνουν νόμους με προβλήματα. Προβλήματα που μπορεί να μη φαίνονται αμέσως, αλλά κάποια στιγμή ξεφυτρώνουν και τότε τρέχουν και δεν φθάνουν οι επόμενοι. Που βεβαίως κάνουν και αυτοί τα ίδια για να τρέχουν και να μη φθάνουν οι νέοι επόμενοι.
Το βέβαιο είναι ότι σπανίως οι κυβερνήσεις εισηγούνται στη Βουλή νόμους που είναι απολύτως καθαροί, δεν αφήνουν ανοιχτές «τρύπες» για να επωφεληθούν κάποια στιγμή μερικοί και σέβονται το Σύνταγμα. Γι αυτό και μετά καταπέφτουν στα δικαστήρια, όπως έγινε στην προκειμένη περίπτωση με το πλαφόν στις συντάξεις.
Από την άλλη πλευρά, αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά ότι το δημόσιο και οι ΔΕΚΟ είναι οι καλύτεροι εργοδότες. Σίγουρη απασχόληση, χαλαρή εργασία ως και ανύπαρκτη, εξασφάλιση πλούσιας σύνταξης και πλουσιότερου εφάπαξ, πιθανή εξασφάλιση των παιδιών του και πάει λέγοντας. Ζωή χαρισάμενη δηλαδή, αφού συχνά μάλιστα η ΔΕΚΟ ή το δημόσιο καλύπτουν και ένα μέρος των ασφαλιστικών υποχρεώσεων των εργαζομένων. Αρα εξηγείται απόλυτα γιατί όλοι σχεδόν οι έλληνες θέλουν να απασχοληθούν στο δημόσιο και όσοι δεν τα καταφέρνουν φθονούν εκείνους που βρίσκονται μέσα, που με τη σειρά τους, έχουν τον γάϊδαρο δεμένο και διεκδικούν αενάως περισσότερα προσφέροντας ελάχιστα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εργαζομένων σε ΔΕΚΟ που βγαίνουν στη σύνταξη και μετά προσφεύγουν σε δικαστήρια ζητώντας δεδουλευμένα σε υποτιθέμενες υπερωρίες, ρεπό κυριακάτικα και άλλα. Η όχι;
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι οι νομοθετικές διατάξεις είναι ατελείς και προβληματικά διατυπωμένες τις περισσότερες φορές , τα θύματα είναι σχεδόν πάντα οι επόμενες κυβερνήσεις και επωφελούνται οι υπάλληλοι οι νυν και οι πρώην- του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Αγγελος Στάγκος