Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο ζήτημα είναι η πολύ χαμηλή απόδοση των παικτών της εθνικής ομάδας μας και τα ρέστα πουπρέπει, αν πρέπει να ζητήσουμε, από τους παίκτες και τον προπονητή της. Ξεκινώντας όμως από το θαύμα της Πορτογαλίας, γιατί περί θαύματος επρόκειτο η κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Κυπέλλου από μία μέτρια ομάδα σαν την δική μας. Αυτή η μέτρια ομάδα έχει γίνει τώρα ακόμη πιο μέτρια, γιατί είναι πιο γερασμένη και το ίδιο ισχύει και για τον προπονητή της, τον κ. Ρεχάγκελ. Οι εμμονές του μόνο στην «περασμένη ηλικία» του μπορούν να αποδοθούν, αλλά από εκεί και πέρα ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η Ελλάδα παράγει ωραία οπωροκηπευτικά, αλλά όχι και ποδοσφαιριστές κάποιας κλάσης. Αν προσθέσουμε και το άθλιο θέαμα που επαναλαμβάνεται κάθε Σαββατοκύριακο στα ελληνικά γήπεδα, γίνεται αβίαστα αντιληπτό ότι η εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου δεν είναι για μεγάλα πράγματα, αν δεν συμβεί το θαύμα. Και τα θαύματα είναι σπάνια και ανεξήγητα
Αυτό είναι το δεύτερο κρατούμενο. Το περασμένο Σάββατο όμως συνέβησαν και άλλα, εκτός εκείνων που προηγήθηκαν. Προηγήθηκε μία φιλολογία ότι είχαμε τη νίκη στην τσέπη γιατί ο δικοί μας ήταν πανέτοιμοι, ενώ οι τούρκοι ελλειπείς, εμμέσως πλην σαφώς, το παιχνίδι συνδέθηκε με την 25η Μαρτίου και η ΕΠΟ έκανε το κορυφαίο λάθος να κάνει το παιχνίδι στο στάδιο Καραϊσκάκη και όχι στο ΟΑΚΑ, αν και γνωρίζει πολύ καλά ότι ο χουλγκανισμός,η εθνοκαφρίλα και οι τζάμπα μάγκες έχουν επικρατήσει απ΄ άκρου εις άκρον στην Ελλάδα μας.
Σαν να μην έφθαναν αυτά, οι τούρκοι εμφανίστηκαν στο γήπεδο φρέσκοι, σοβαροί, τουλάχιστον μία φάση ταχύτεροι από τους έλληνες κα διαβασμένοι. Αντίθετα, οι δικοί μας που σπάνια μπορούν να διαχειρισθούν καταστάσεις όταν χαρακτηρίζονται «φαβορί» έκαναν ένα πολύ κακό παιχνίδι και ταυτόχρονα έχαναν συνεχώς την προσήλωσή τους, προσπαθώντας να «δαμάσουν» τις χιλιάδες των ανθρώπων των σπηλαίων που βρίσκονταν στις κερκίδες και δημιουργούσαν τη γνωστή ζωώδη ατμόσφαιρα που βιώνουμε πολύ συχνά στην «βαλκανική τζαμαχιρίγια» στην οποία ζούμε. Φυσικά, στη διατήρηση της συγκεκριμένης ατμόσφαιρας συνέβαλαν με τις δηλώσεις τους και πολιτικοί ταγοί του διαμετρήματος των κ.κ. Γακουμάτου, Τραγάκη και σία
Αυτό ήταν το τρίτο κρατούμενο και ερχόμαστε στην πραγματικότητα την οποία ζούμε καθημερινά και η οποία κορυφώνεται στα γήπεδα ( αλλά και στα πανεπιστήμια) ! Στο γήπεδο Καραϊσκάκη εμφανίστηκε σε όλο της το μεγαλείο η αθλιότητα που χαρακτηρίζει δυστυχέστατα την συμπεριφορά της πλειοψηφίας των νεοελλήνων. Αμαθείς και αγράμματοι, ανάγωγοι και ψευτονταήδες,εθνοκάπηλοι και φασιστοειδείς, δειλοί και μαγκοκλανιάρηδες, διεφθαρμένοι καιβίαοι, ανεγκέφαλοι και παράλογοι, φρόντισαν το Σάββατο να δείξουν όλα τα χαρίσματα με τα οποία τους έχει προικίσει ο Θεός. Δεν είναι λίγοι, όπως επιμένουν να τους παρουσιάζουν πολλοί δημοσιογράφοι και άλλοι που προσπαθούν πάντα να κρύψουν την πραγματικότητα για διάφορους λόγους. Αυτό αποδεικνύεται με κάθε ευκαιρία. Ο,τι έγινε στο γήπεδο Καραϊσκάκη επαναλήφθηκε την Κυριακή στον τελικό για το κύπελλο Ελλάδας στο μπάσκετ την Κυριακή και γίνεται παντού, σε όλη την επικράτεια, σε όλες τις κατηγορίες και σε όλα τα γήπεδα.
Η αλήθεια είναι συχνά πολύ οδυνηρή, αλλά δεν μπορούμε συνεχώς να την κρύβουμε και να βαυκαλιζόμαστε. Είμαστε μόνον ως κράτος στην Ευρώπη, αλλά όχι και ως λαός. Ως λαός βρισκόμαστε στα βάθη της Ανατολής, μέσα στα σπήλαια. Δεν θέλουμε να βγούμε από αυτά, δεν θέλουμε να βελτιωθούμε, αλλά είμαστε μανούλες στις δικαιολογίες, στα προσχήματα, στα δήθεν. Τώρα ελπίζουμε ότι θα νικήσουμε στη Μάλτα σήμερα, για να ξεχάσουμε τον διασυρμό, αλλά και την μετριότητα του ποδοσφαίρου, γιατί τις ασκήμιες τις έχουμε ήδη ξεχάσει. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πούμε Μάλτα γιοκ
Αγγελος Στάγκος