Υποτίθεται ότι ένα-ένα τα παραπάνω θέματα δεν συνδέονται, αλλά στην πραγματικότητα συνδέονται απόλυτα και άμεσα, ειδικά στις περιπτώσεις του Κοσόβου και του ανταγωνισμού των εξοπλισμών όπου οι δύο βασικοί αντίπαλοι είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Φυσικά, οι ΗΠΑ είναι και στο επίκεντρο του χάους που επικρατεί στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, όπου δεν αποκλείεται η σημερινή κατάσταση να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο αν αυτό είναι δυνατόν- στην περίπτωση που η Τουρκία αποφασίσει για διάφορους λόγους εσωτερικούς και εξωτερικούς να εξαπολύσει επίθεση κατά του ΡΚΚ και των κούρδων του Βορείου Ιράκ.
Στο Κόσοβο λοιπόν, η Δύση είναι στιχισμένη πίσω από την Ουάσινγκτον που είναι αποφασισμένη να επιβάλει την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, παρά το βέτο της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Η επικείμενη επίσκεψη του προέδρου Μπους στην Αλβανία θα ρίξει νέο λάδι στη φωτιά, ενώ καμία σερβική κυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το Κόσοβο χάθηκε οριστικά για την Σερβία. Επισημαίνεται ότι το Κόσοβο θεωρείται κοιτίδα του σερβικού έθνους και επιπλέον η Σερβία, αλλά και άλλα κράτη των Βαλκανίων φοβούνται και ας μην το ομολογούν- ότι η επίσημη ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου θα αποτελέσει προηγούμενο και για άλλες αποσχίσεις, συντηρώντας τον αναβρασμό στην περιοχή.
Προς το παρόν τουλάχιστον, η Σερβία βρίσκει αποκούμπι στη Μόσχα. Η Ρωσία απορρίπτει το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών , καθώς και κάποιες «βελτιώσεις» που κάνουν οι ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή ΄Ενωση για να ξεπεράσουν την άρνησή της. Κάποιοι εκτιμούν ότι η Ρωσία στηρίζει προς το παρόν μόνο την Σερβία για να πάρει ανταλλάγματα σχετικά με την πολιτική της στην Τσετσενία, αλλά μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι. Ισως η Ρωσία να αισθάνεται πλέον αρκετά ισχυρή για να παρουσιάζεται σαν προστάτιδα δύναμη μιας «αδελφής» σλαβικής χώρας, της Σερβίας, ενώ παράλληλα θέλει να δείξει την αντίθεσή της στη «νατοποίηση» όλων των Βαλκανίων και στην εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στην Ρουμανία και στην Βουλγαρία.
Η εγκατάσταση όμως αμερικανικών βάσεων στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία ήταν μόνον η αρχή της δυσαρέσκειας που αισθάνεται τελευταία η Μόσχα. Η δυσαρέσκεια κλιμακώθηκε και ο κ. Πούτιν δεν χάνει ευκαιρία να το δηλώσει, από τη στιγμή που η κυβέρνηση Μπους αποφάσισε μονομερώς να εγκαταστήσει αντιπυραυλικά συστήματα στην Πολωνία και την Τσεχία. Η επίσημη δικαιολογία είναι η προστασία της Ευρώπης από την απειλή των πυραύλων του Ιράν, αλλά οι πάντες γνωρίζουν ότι ο πραγματικός εμφανής στόχος είναι η εκ νέου περικύκλωση της Ρωσίας, ενώ υπάρχει και βαθύτερος στόχος.
Ο βαθύτερος αυτός στόχος της Ουάσινγκτον είναι να προκαλέσει ένταση και κρίση στις σχέσεις της Δύσης συνολικά και ειδικότερα της Γερμανίας στις σχέσεις με τη Ρωσία, καθώς ανησυχεί σφόδρα από τις τάσεις συνεργασίας και σύγκλισης που τις χαρακτηρίζουν σήμερα. Είναι γνωστή η συνεργασία που έχει αναπτυχθεί στις γερμανορωσικές σχέσεις ειδικά στον τομέα της ενέργειας καθώς και σε άλλους τομείς, με αποτέλεσμα να «κινδυνεύει» να παρασυρθεί ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Γερμανία σήμερα, υπό την ηγεσία της κας Μέρκελ, ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε ο κ. Σρέντερ και με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση, αφού η οικονομία της πάει όλο και καλύτερα, πραγματοποιεί ένα μεγάλο άνοιγμα προς ανατολάς. Είναι δε γνωστό ότι σε μεγάλο βαθμό η Ευρώπη εξαιρουμένης της Βρετανίας- ακολουθεί την πορεία της ατμομηχανής που λέγεται Γερμανία.
Οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν την στενότερη συνεργασία Γερμανίας (και Ερωπαϊκής Ενωσης) με την Ρωσία, είτε χρησιμοποιώντας διάφορες χώρες που επηρεάζουν , όπως την Πολωνία, την Τσεχία, ή τις βαλτικές, είτε δημιουργώντας απ ευθείας εντάσεις με την Ρωσία ή και με την ίδια την Γερμανία. Το Βερολίνο δεν είναι καθόλου ευτυχισμένο από τη εγκατάσταση αντιπυραυλικής ζώνης στην Τσεχία και την Πολωνία και δεν έχει διστάσει να το δείξει. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ έχουν ως δόγμα της εξωτερικής πολιτικής τους να μην επιτρέψουν να δημιουργηθεί άλλη ευρωασιατική ηπειρωτική υπερδύναμη που ενδεχομένως να προέλθει από την όσμωση της Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και ο