Αυτό γνωρίζαμε ότι ισχύει πριν το ανακαλύψει η Οικονομική-Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) και βεβαίως συνεχίζει να ισχύει και τώρα που το ανακάλυψε. Το χειρότερο είναι ότι θα ισχύει και στο μέλλον, γιατί νοοτροπίες, κεκτημένα, έλλειψη παιδείας και καταναλωτικής συνείδησης, νεοπλουτισμός, υπερκαταναλωτισμός, στρεβλές δομές, δεν αλλάζουν από τη μία ημέρα στην άλλη. Ειδικά σε μία κοινωνία, όπως η ελληνική, που είναι εγκλωβισμένη στη μιζέρια και την εσωστρέφεια και κλείνει τα μάτια σε κάθε τι, έξω από τις συνήθειες και την ρουτίνα του παρελθόντος. Το συμπέρασμα λοιπόν της ΟΚΕ είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη ακρίβεια, ότι παρατηρείται σύγκλιση τιμών με τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, ότι οι μισθοί δεν συγκλίνουν ανάλογα και ότι η ακρίβεια κτυπάει κυρίως και ανελέητα τις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις. Γιατί υπάρχουν βασικές ανελαστικές δαπάνες, ιδιαίτερα για είδη διατροφής και ρουχισμό, που δεν μπορούν να τις αποφύγουν οι φτωχότεροι. Οι φτωχότεροι , που σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, φθάνουν στο 22% περίπου του πληθυσμού. Το 22% δηλαδή των συμπολιτών μας ζουν στα όρια της φτώχειας ή και κάτω από αυτά… Συγγνώμη, αλλά εδώ υπάρχει ένσταση. Αν η Στατιστική Υπηρεσία φτάνει σ΄ αυτό το συμπέρασμα από τις δηλώσεις εισοδήματος, τότε είναι καταφανές σε όσους ζουν στην Ελλάδα και μπορούν να σκεφτούν λογικά, ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Υπάρχουν οι φτωχοί συμπολίτες, οι χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα, οι μεροκαματιάρηδες, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, που ζουν κυρίως στις μεγάλες πόλεις και τα φέρνουν πολύ δύσκολα βόλτα. Στην επαρχία όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά πλέον. Εκεί, πάρα πολλά νοικοκυριά έχουν περισσότερες από μία πηγές εισοδήματος, υπάρχουν τα οικόσιτα ζώα, υπάρχουν τα χωράφια, υπάρχει σε πολλά μέρη ο τουρισμός -που οι κάτοικοι των αστικών κέντρων τον πληρώνουν πανάκριβα, αν και η ποιότητα των υπηρεσιών που απολαμβάνουν είναι πανάθλια- και βεβαίως δεν υπάρχουν αποδείξεις. Πουθενά! Αυτή είναι μία κατάσταση γνωστή σε όλους και ας κάνουν οι πάντες, με πρώτα και χειρότερα τα μήντια, ότι δεν καταλαβαίνουν. ΄Όπως κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι η ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα φθάνει στο 80%, η υψηλότερη στην Ευρώπη και ότι αρκετοί είναι οι έλληνες που έχουν περισσότερες από μία δουλειές, σε πολλά σπίτια μπαίνουν δύο και περισσότεροι μισθοί, ενώ έχουμε και εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Κάπως έτσι τα βγάζουν οι περισσότεροι πέρα με την ακρίβεια, που όντως υπάρχει. Και δεν φταίει φυσικά μόνο το ευρώ, στο οποίο οι πάντες ρίχνουν τις ευθύνες. Ναι, ήταν λάθος που κόπηκαν σε χαρτονομίσματα το 1 και τα 2 ευρώ. Ναι, το ευρώ υπολογίστηκε σε απόλυτη ισοτιμία με το μάρκο και τα υπόλοιπα νομίσματα κάτι έχασαν. ΄Όμως, αν η Ελλάδα δεν είχε μπει στην ΟΝΕ, η δραχμούλα θα βρισκόταν στα βάραθρα και το λίτρο της βενζίνης θα ήταν στις χίλιες δραχμές. Ανάλογες θα ήταν οι τιμές των άλλων αγαθών. Επομένως, αλλού να αναζητήσουμε τα αίτια της ακρίβειας. Να την αναζητήσουμε στο γεγονός ότι η ελληνική αγορά είναι αγορά μικρομεσαίων, που θέλουν να βγάλουν μία πολυκατοικία στη σεζόν, ή είναι αναγκασμένοι να πουλάνε ακριβά για να επιβιώνουν. Να την αναζητήσουμε στο γεγονός ότι υπάρχουν κυκλώματα που ελέγχουν την αγορά. Να την αναζητήσουμε επίσης ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πνεύμα υγιούς ανταγωνισμού, αλλά δεν υπάρχει και απαίτηση για κάτι τέτοιο από το νοήμον κοινό. Το νοήμον κοινό που ζορίζεται πολύ γιατί είναι αναγκασμένο να δαπανά υπερβολικά ποσά, σε τομείς όπου το κράτος έπρεπε να παρέχει υπηρεσίες. Ο έλληνας δαπανά για την παιδεία και την παραπαιδεία, δαπανά για την υγεία, δαπανά για τα τέλη των δήμων, δαπανά για υπηρεσίες κοινής ωφελείας και μάλιστα τέτοια ποσά που κανείς άλλος ευρωπαίος τα διανοείται. Εκεί υπάρχει μεγάλο περιθώριο για την καταπολέμηση της ακρίβειας, αλλά ποιος τολμά να τα βάλει με τις θέσεις εργασίας στο δημόσιο και με το πολιτικό κόστος; Τολμά να τα πει αυτά η ΟΚΕ; Αγγελος Στάγκος