Η σημερινή κυβέρνηση των ελλήνων λοιπόν είναι μέτρια έως κακή και η εκτίμηση αυτή είναι μετριοπαθής, ίσως μάλιστα επιεικής. Ανέβηκε στην εξουσία μέσα από έναν αντιπολιτευτικό αγώνα καμένης γης και ενώ το ΠΑΣΟΚ κουρασμένο, δίχως αντανακλαστικά πλέον, βρισκόταν σε διαδικασία φθοράς χωρίς επιστροφή. Και από τη στιγμή που πάτησε στην κορυφή, ακολούθησε κάποιες πρακτικές διατήρησης της εξουσίας, χωρίς να προσφέρει όραμα. Λες και ο κ. Καραμανλής είχε ήδη αποφασίσει –και είναι πιθανότατο- ότι η Ελλάδα είναι μη κυβερνήσιμη χώρα και επομένως η διατήρηση της εξουσίας είναι ταυτόχρονα στόχος και αυτοσκοπός. Τα δύο χρόνια που πέρασαν, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εφάρμοσε τις εξής πολιτικές: -Εσπευσε να επιβάλει πολιτική λιτότητας για να συμμαζέψει τα πράγματα στην οικονομία, ρίχνοντας τις ευθύνες στο ΠΑΣΟΚ και χρησιμοποιώντας σαν όπλο την περιβόητη απογραφή. Πολιτική λιτότητας και συμμαζέματος θα έκανε όποια κυβέρνηση ερχόταν στην εξουσία μετά την πολυδάπανη Ολυμπιάδα. Οι κ.κ. Καραμανλής και Αλογοσκούφης προχώρησαν ταυτόχρονα και σε σχεδιασμό, ώστε στον τελευταίο προ των εκλογών χρόνο, να κάνει παροχές ώστε η κυβέρνηση να κερδίσει και νέα τετραετία. Με αυτή την έννοια, τα έχουν καταφέρει στη δημοσιονομική πολιτική. -Προχώρησε σε μαζικές μεταβολές στη διοίκηση και σε εκτεταμένους διορισμούς «δικών της παιδιών», για να δημιουργήσει το δικό της καθεστώς. Κάποιες χονδροειδείς απόπειρες απέτυχαν, αλλά ο κ. Παυλόπουλος βρήκε άλλους τρόπους για να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα και βεβαίως συνεχίζει τις άοκνες προσπάθειές του. -Βασίστηκε υπέρμετρα στην επικοινωνιακή πολιτική, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με αποτυχία. Προσπάθησε και πέτυχε να αλώσει την πλειοψηφία των μέσων μαζικής επικοινωνίας, κυρίως της τηλεόρασης. Παράλληλα, έριξε όλο το βάρος στην επικοινωνιακή υπεροχή του κ. Καραμανλή επί του κ. Παπανδρέου και προσπάθησε να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ σε άμυνα, καταγγέλλοντάς το συνεχώς για το παρελθόν, ενώ για προωθήσει τη δική της προπαγάνδα χρησιμοποίησε τον όρο «μεταρρυθμίσεις», με την έννοια ότι προχωρά σ΄ αυτές. Ετσι πορεύτηκε τα δύο αυτά χρόνια η κυβέρνηση, αλλά επί της ουσίας το έργο της είναι πολύ λίγο και μικρό. Γιατί σ΄ αυτή την πορεία ο κ. Καραμανλής κατάλαβε ότι άλλο τα λόγια και οι υποσχέσεις όταν κάνεις αντιπολίτευση και άλλο να είσαι υποχρεωμένος να φέρεις βόλτα τα πράγματα όταν είσαι κυβέρνηση, ιδιαίτερα σε μία χώρα παραλογισμού και κεκτημένων, όπως είναι η Ελλάδα. Κατάλαβε επίσης ότι το πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας είναι μετριότατο, κάτι που αποδείχθηκε σε πάμπολλους χειρισμούς υπουργών, σε νομοθετήματα που πήγαν στη Βουλή και ακόμη περισσότερο από τις αποτυχίες και τις αναγκαστικές παραιτήσεις μεγάλου αριθμού στελεχών. Όσο για τις «μεταρρυθμίσεις», οι ελάχιστες που είχαν κάποια ουσία και επιχειρήθηκαν, καρκινοβατούν… Ωστόσο, παρά τα χάλια της, η κυβέρνηση δεν πάει άσχημα στις δημοσκοπήσεις. Μπορεί η ψαλίδα να δείχνει ότι κλείνει αυτή τη στιγμή, αλλά ακόμη διατηρεί την υπεροχή. ΄Ολες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν την διαφορά μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους, αλλά τουλάχιστον προς το παρόν, ευνοημένη είναι η κυβέρνηση. Δεν χάνει, ο κ. Καραμανλής θεωρείται καταλληλότερος για πρωθυπουργός από τον κ. Παπανδρέου, η πολιτική δια δηλώσεων και όχι δια έργων την ευνοεί, το ΠΑΣΟΚ δεν αποκαλύπτει τις προθέσεις του αν γίνει κυβέρνηση, έχει δύο χρόνια μπροστά της για να ικανοποιήσει κάποιες προσδοκίες και να εκπληρώσει υποσχέσεις, οι διαρροές προς τον ΛΑ.Ο.Σ. μάλλον θα μεταβληθούν σε επιστροφές όταν σημάνει η ώρα, οι συμμαχίες με την Εκκλησία, με τα μήντια, με την Αριστερά, με άλλους φορείς, δείχνουν να παραμένουν σταθερές. Γενικώς η κυβέρνηση έχει ακόμη το πάνω χέρι, διοικώντας δια δηλώσεων, τρέχοντας πίσω από τις δημοσκοπήσεις, κάνοντας σημειωτόν μπροστά στις μεταρρυθμίσεις, χωρίς όραμα, αλλά με τα δημοσιονομικά υπό έλεγχο. Γι αυτό και ο κ. Καραμανλής δείχνει ικανοποιημένος, αν και άκεφος. Αγγελος Στάγκος