Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολες. Ωστόσο μπορούμε να υποστηρίξουμε σαν πρώτο συμπέρασμα ότι σίγουρα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στη Γιουγκοσλαβία που στήθηκε στη Χάγη δεν έπεισε σε καμία περίπτωση για την ανεξαρτησία του και την αντικειμενικότητά του. Δεν στάθηκε άξιο της αποστολής του και ουσιαστικά αυτοακυρώθηκε, λόγω της συμπεριφοράς της εισαγγελέως Κας Ντελ Πόντε, των συνεχών λαθών της διαδικασίας, των πολιτικών παιχνιδιών που παίζονταν εν ονόματί του -ανοιχτά μάλιστα από την Κα Ντελ Πόντε- σε βάρος του Βελιγραδίου και φυσικά, λόγω του μυστηριώδους θανάτου του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Αν ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς επεδίωξε τον θάνατό του, δεν αποκλείεται να το έκανε εκτιμώντας ότι θα επέφερε αποφασιστικό πλήγμα στη λειτουργία του Δικαστηρίου και ταυτόχρονα θα απελευθέρωνε τη Σερβία από ένα μεγάλο βάρος και θα τη βοηθούσε να επανενταχθεί στην κοινότητα των χωρών της Ευρώπης και όχι να παραμένει χώρα-παρίας. Αλλά αυτό μένει να το δούμε. Με το θάνατο του Μιλόσεβιτς έσπευσαν πολλοί να τον ξαναχαρακτηρίσουν εγκληματία πολέμου, μήπως και το ξεχάσαμε, εκδοροσφαγέα, νεκροθάφτη του λαού του και άλλα τέτοια. Πολλοί το έκαναν με εντολή, γιατί για πολλούς και διάφορους λόγους ο Μιλόσεβιτς έπρεπε να παραμείνει στις μνήμες ως ο "κακός" του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, για να παραμείνουν δικαιωμένοι για όσα έπραξαν όλοι οι υπόλοιποι. Αλλωστε ήταν ο ηττημένος του πολέμου και η ιστορία γράφεται από τους νικητές, μέχρις ότου αναθεωρηθεί μετά από πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ο Μιλόσεβιτς ήταν ο "κακός" του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, όσο και ο Τούσμαν της Κροατίας και ο Ιζετμπέκοβιτς της Βοσνίας, αν μιλάμε για τους πρωταγωνιστές του εμφυλίου. Γιατί κανονικά πρέπει να υπενθυμίσουμε μερικά ιστορικά στοιχεία για τη Γιουγκοσλαβία για να φτάσουμε στους εξωτερικούς παράγοντες που απεργάστηκαν τη διάλυσή της. Να θυμήσουμε δηλαδή ότι στη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου οι καθολικοί κροάτες δημιούργησαν ένα φασιστικό και ανελέητο κράτος, υπό τον έλεγχο των Ουστάσι και υπό την προστασία του Βατικανού, γιαυτό και πολλοί ναζί καταζητούμενοι ως εγκληματίες πολέμου διέφυγαν μετά τον πόλεμο στη Λατινική Αμερική μέσω κροατικών μοναστηριών. Και φυσικά, ούτε η Γερμανία, ούτε η Αυστρία, ούτε και η Ουγγαρία ή το Βατικανό μπορούσαν να θέσουν εκείνη την εποχή θέμα ανεξαρτησίας της Κροατίας. Να θυμήσουμε ότι ο Τίτο έγινε το αγαπημένο παιδί της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ, μετά τον τσακωμό του με τον Στάλιν. Είχε ήδη προηγηθεί το κλείσιμο των ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, γεγονός που συνέβαλε αποφασιστικά στην ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. ΄Ηταν τέτοια η σημασία που έδινε η Ουάσιγκτον στη διατήρηση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας υπό τον Τίτο, που όχι μόνο στήριξε οικονομικά τη χώρα όταν έχασε την αγορά των άλλων κομμουνιστικών χωρών, αλλά και πάντα έστελνε στην πρεσβεία του Βελιγραδίου τους καλύτερους αμερικανούς διπλωμάτες. Στο Βελιγράδι υπηρέτησε ως πρεσβευτής την δεκαετία του '50 ο θεωρητικός του δόγματος της αποτροπής της Σοβιετικής ΄Ενωσης -ο γκουρού του Ψυχρού Πολέμου- Τζώρτζ Κένναν και αργότερα ο Λώρενς Ηγκλμπέργκερ και άλλοι. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η υπογραφή με εντολή άνωθεν συμφώνου φιλίας και καλής γειτονίας το 1953 από τη Γιουγκοσλαβία, την Ελλάδα και την Τουρκία! Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ΄Ενωσης και των κομμουνιστικών καθεστώτων έπαυσε να είναι χρήσιμη η ενωμένη Γιουγκοσλαβία και για τον διαμελισμό της ανέλαβαν δράση πρώτα οι ευρωπαϊκές δυνάμεις και στη συνέχεια μπήκαν στο παιχνίδι και οι αμερικανοί. Ο Μιλόσεβιτς μετά από μια αρχική αντίδραση για τα μάτια, άφησε να φύγει σχεδόν αναίμακτα η Σλοβενία, αλλά με την Κροατία δεν ήταν το ίδιο. Πέρα από τις ιστορικές διαφορές και το αίμα που χωρίζει τις δύο εθνότητες, η Κροατία είχε την αμέριστη συμπαράσταση -όχι μόνο διπλωματική, αλλά κυρίως στρατιωτική- της Γερμανίας, της Αυστρίας, που έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, με επικεφαλής τον τότε υπουργό Εξωτερικών και φανατικό καθολικό Αλοϊσιους Μόκ, της Ουγγαρίας, του Βατικανού που μετ