Με αυτή την έννοια, είναι ανεξήγητη πολιτικά η τάση που έχει παρατηρηθεί πολύ τελευταία σε διάφορους επώνυμους και ανώνυμους να διαχέουν τις ευθύνες όταν όλοι ξέρουν ποιος ευθύνεται. Τάση, η οποία ενισχύεται με μεγάλη προθυμία και ανάλογη ελαφρότητα από πολλούς δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Με λίγα λόγια, επικρατεί μία νοοτροπία που αντικειμενικά ελαφραίνει την θέση της κυβέρνησης, υπονομεύει την δυνατότητα της χώρας να αποκτά ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις, που αν θέλουν θα μπορούν (θεωρητικά) να αντισταθούν στις πιέσεις των συμφερόντων και ενισχύει τα μικρά κόμματα που λένε και καταγγέλλουν ανέξοδα όποιον θέλουν και όσο θέλουν. Από την άλλη πλευρά βέβαια θα μπορούσε να πεί κανείς ότι στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η αποδυνάμωση(ένοχου;)δικομματισμού, αλλά δεν διαπιστώνεται και κάποιαβούληση από οποιαδήποτε κόμμα για σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως σε όλους εκείνους που με μεγάλη άνεση διαχέουν τις ευθύνες, φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει ότι η κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία κρίνεται για τις επιτυχίες της , αλλά και για τα λάθη και τις παραλείψεις της. Όπως ακριβώς κρίθηκαν οι περασμένες κυβερνήσεις,γιατί όπως είπαμε η τάση της διάχυσης των ευθυνών αποτελεί τελευταία μόδα. Ισως έχει αναβιώσει το σύνδρομο του «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» που κάποτε «έθαψε» πολιτικά μία ολόκληρη παράταξη, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλες οι κυβερνήσεις δεν ήταν και δεν είναι ίδιες και δεν μπορούν να μπαίνουν στον ίδιο ντορβά. Υπάρχουν βέβαια παραλείψεις προηγουμένων χρόνων που επιβαρύνουν και το παρόν, αλλά υπάρχουν και σημερινές αστοχίες ή αθλιότητες που αφορούν τη σημερινή κυβέρνηση.
Παραδείγματος χάριν, η ανικανότητα που επέδειξε η σημερινή κυβέρνηση στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, τωρινών και περασμένων, δεν αφορά την προηγούμενη κυβέρνηση. Ούτε οι κουμπάροι την αφορούν, ούτε τα ομόλογα, ούτε οι βλακείες στις πανελλήνιες εξετάσεις, ούτε και πολλές άλλες μεθοδεύσεις που χαρακτηρίζουν τα περασμένα 3,5 χρόνια. Γι αυτά πρέπει να κριθεί η σημερινή κυβέρνηση και είναι σαφές ότι όσοι διαχέουν τις ευθύνες την διευκολύνουν να αποφύγει τις όποιες συνέπειες. Και φυσικά, να κριθεί και για τις όποιες επιτυχίες της, εφόσον τις πιστώνεται η ίδια. Εκείνο δηλαδή που ζητείται από τους βαρύγδουπους επώνυμους, τους ανώνυμους μιμητές τους, τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ που διαμορφώνουν το κλίμα , αλλά και τα μικρά κόμματα που προσπαθούν να επιβιώσουν, είναι η καθαρή κρίση. Γιατί σίγουρα δεν είναι όλοι ίδιοι. Αυτό είναι άλλοθι.
Αγγελος Στάγκος