Στην αντίδραση των οργανωμένων συνδικάτων, που λίγο – πολύ εκπροσωπούν αυτούς που έχουν εργασία, προστέθηκαν τώρα οι νέοι που πλήττονται από την υψηλότατη ανεργία –και σ΄ αυτόν τον τομέα έχουμε ένδοξη πρωτιά- και την ανασφάλεια, ένας πληθυσμός δηλαδή που ως τώρα δεν αντιδρούσε γιατί δεν ήταν οργανωμένος. Και αυτό είναι το καινούργιο που ταράσσει τον ύπνο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Το γεγονός ότι η εξέγερση άρχισε στην Γαλλία οφείλεται στην παράδοση που υπάρχει στη συγκεκριμένη χώρα. Με αυτά τα δεδομένα, είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών βρίσκονται στη μέση. Από τη μία πλευρά πιέζονται αφόρητα να κάνουν τις οικονομίες τους ανταγωνιστικές, καθώς βλέπουν να κλείνουν ή να μεταναστεύουν επιχειρήσεις σε χώρες με φθηνότερο εργατικό κόστος. Ταυτόχρονα βέβαια βλέπουν να κατακλύζονται οι χώρες τους από εισαγόμενα προϊόντα, τόσο φτηνά, που με καμία δύναμη δεν μπορεί να ανταγωνισθεί η ντόπια παραγωγή. Από την άλλη πλευρά, οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι δεν είναι αμερικανοί εργαζόμενοι και πολύ περισσότερο, δεν είναι ασιάτες ή αφρικανοί εργαζόμενοι. Ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής έχει οικοδομηθεί πάνω στα δικαιώματα των εργαζομένων και γενικότερα πάνω στα δικαιώματα του ατόμου. Η Αριστερά σε όλο το φάσμα της δημιουργήθηκε, ζει και ευαγγελίζεται τα δικαιώματα αυτά, τα δε κόμματα που την εκπροσωπούν δεν είναι περιθωριακά, αλλά κόμματα εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι έχουν γαλουχηθεί με ανάλογες ιδέες, είτε ψηφίζουν Αριστερά, είτε προτιμούν τα κόμματα της Δεξιάς. Και επιπλέον είναι εθισμένοι να ζουν σε κράτη προνοίας, που αναλαμβάνουν πολλά από τα βάρη στην παιδεία, την υγεία, την ανεργία την ασφάλιση. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι λοιπόν στα δυο στενά, τώρα που ξέσπασε η λαίλαπα –για τις προηγμένες χώρες, ευλογία για τις αναπτυσσόμενες- της παγκοσμιοποίησης. Θέλουν οι οικονομίες τους να είναι ανταγωνιστικές, αλλά οι πολίτες τους δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν υποβάθμιση του τρόπου ζωής τους. Δεν είναι αμερικανοί γαλουχημένοι με την αγγλοσαξωνική ιδεολογία του φιλελευθερισμού που λέει ότι ο πυρήνας είναι το άτομο και όχι το κοινωνικό σύνολο και ως νοήμον ον το άτομο πρέπει να τα βγάλει πέρα όπως μπορεί μόνο του. Αντίθετα, ο ευρωπαίος εργαζόμενος περιμένει ότι το κράτος θα τον φροντίσει όταν έχει την ανάγκη του και τώρα νοιώθει ότι απειλείται από αυτό το ίδιο κράτος. Μέσα στη μέγγενη αυτή, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ασφυκτιούν, φθείρονται και καταφεύγουν ακόμη και σε μέτρα προστατευτισμού, που είναι αντίθετα βέβαια με όσα αποδέχονται θεωρητικά και προπαγανδίζουν. ΄Εχουν αποδεχθεί την παγκοσμιοποίηση, θέλουν να πέσουν οι δεσμοί, υποστηρίζουν την πλήρη ελευθερία του εμπορίου και της διακίνησης κεφαλαίων, ευνοούν τις συγχωνεύσεις εταιριών, αλλά όλα αυτά έχουν και τις συνέπειές τους. Γιατί μεταξύ άλλων η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δεν είναι ακόμη αυτοκρατορία, δεν τροφοδοτεί την οικονομία της με συνεχείς στρατιωτικές παραγγελίες και πολέμους μικρούς ή μεγάλους, δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της γεωπολιτικά. Απλά δέχεται να λειτουργεί στο πλευρό των ΗΠΑ, διστάζοντας να κάνει ακόμη και τα απαραίτητα για την επιβίωσή της ανοίγματα προς τον γίγαντα που λέγεται Ρωσία. Κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα αν τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση Βιλπέν στη Γαλλία, ή τα ανάλογα που προωθούνται από άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στις χώρες τους , είναι ευεργετικά ή καταστροφικά για το σύνολο των πολιτών. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ευρωπαίοι πολίτες για να τα αποδεχθούν θα πρέπει να απαρνηθούν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Και αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί είναι και ο καλύτερος για τον μέσο πολίτη! Αγγελος Στάγκος