Αντικειμενικά πάντως, αν πάρουμε τα θέματα που έβαλε στο τραπέζι ο κ. Μαγγίνας σαν ειλικρινείς επιδιώξεις της κυβέρνησης, μπορεί να γίνει συζήτηση. Είναι παράλογη δηλαδή η ισχύουσα ρύθμιση που επιτρέπει στις γυναίκες να βγαίνουν στη σύνταξη με πολύ λιγότερα χρόνια εργασίας από τους άντρες. Αυτό γίνεται γιατί ως μητέρες πρέπει να φροντίζουν τα παιδιά τους, μόνο που όταν βγαίνουν στη σύνταξη αυτά τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και έχουν πολύ λιγότερη ανάγκη την μητρική φροντίδα.
Αρα το σωστό είναι να διευκολύνονται οι γονείς και κυρίως οι μητέρες, όταν τα παιδιά τους είναι μικρά, αλλά αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ισχυρού και οργανωμένου κράτους, που όχι μόνο θα προσφέρει και τις απαραίτητες υπηρεσίες (παιδικούς σταθμούς), αλλά θα επιβάλλει τον σεβασμό των νόμων και στους ιδιώτες εργοδότες. Και πάλι όμως, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί το ενδεχόμενο να εκτιναχθεί η ανεργία των γυναικών σε ακόμη μεγαλύτερα ύψη από τα σημερινά.
Δεν είναι επίσης παράλογη η ιδέα της κατάργησης των ορίων ηλικίας για την συνταξιοδότηση, εφόσον ο εργαζόμενος συμπληρώσει 40 χρόνια εργασίας, στα οποία θα περιλαμβάνεται και η υπηρεσία τους στον στρατό. Υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινούν την εργασία από τα 18 τους χρόνια και επομένως συμπληρώνουν 40ετία στα 58. Αυτοί, γίνεται σωστά αντιληπτό, θα έχουν το δικαίωμα να συνταξιοδοτηθούν εφόσον το θέλουν, αλλά το μέτρο θα αφορά πολύ λίγους εργαζόμενους.
Η κυβερνητική πρόταση για όσους θέλουν να εργάζονται μετά τα 65 και η σύνταξή τους να προσαυξάνεται κατά 3,3% για κάθε πρόσθετο έτος, δεν είναι κακή εκ πρώτης όψεως. Δεν είναι λίγοι σήμερα οι άνθρωποι που αισθάνονται δυνατοί και υγιείς μετά τα 65 και δεν θέλουν να αποσυρθούν από την εργασία. Η εργασία δεν είναι μόνο κόπος, αλλά συμβάλλει και στην κοινωνική συναναστροφή. Είναι ακόμη τρόπος ζωής και οι σημερινοί 65άρηδες είναι σε μεγάλο ποσοστό πολύ διαφορετικοί από τους προ 30ετίας 65άρηδες. Δεν είναι κακό να τους δίνεται κίνητρο για να παραμείνουν στην εργασία αν θέλουν.αλλά αυτό δημιουργεί άλλο πρόβλημα. Η παράταση του χρόνου εργασίας μετά τα 65 υπονομεύει την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, αφού δεν θα ελευθερώνονται θέσεις απασχόλησης.
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα υπάρχει υπερβολικά μεγάλος αριθμός αναπηρικών συντάξεων. Κατά καιρούς έχουν αναφερθεί ολόκληρα κεφαλοχώρια που οι κάτοικοί τους παίρνουν αναπηρικές συντάξεις και το φαινόμενο συνδυάζεται με το γεγονός ότι κάποιος πολιτικός της περιοχής κάθησε στην καρέκλα του αρμόδιου υπουργείου. Όπως έχουν αναφερθεί αναπηρικές συντάξεις που χορηγούνται από κυκλώματα γιατρών και υπαλλήλων, με το αζημίωτο βέβαια. Κανείς δεν πρέπει να αντιδρά στην προσπάθεια εξυγίανσηςαυτής της κατάστασης. Από την άλλη πλευρά, ακούγεται περίεργο ότι σε κάποιον με πραγματική μικρή αναπηρία θα συνιστάται να αλλάξει επάγγελμα, αντί να του δίνεται ανάλογη σύνταξη. Πως θα εξασφαλίζεται ότι θα βρει θέση εργασίας;
Κάθαρση απαιτείται και στο θέμα των ανθυγιεινών και βαρέων επαγγελμάτων. Πολλά από αυτά που κάποτε ήταν πραγματικά βαρέα, έχουν παύσει να είναι γιατί χρησιμοποιούνται πλέον μηχανήματα. Το ίδιοσυμβαίνει και με κάποια ανθυγιεινά. Το μεγάλο όμως σχετικό ζήτημα είναι ότι πολύ συχνά, μαζί με τα «χλωρά» ανθίζουν και τα «ξερά». Τρανό παράδειγμα οι εργαζόμενοι στον τομέα της καθαριότητας στους δήμους, όπου από τις ρυθμίσεις επωφελούνται όχι μόνον εκείνοι που είναι στο δρόμο και μαζεύουν τα σκουπίδια, αλλά και οι άλλοι που κάθονται στα γραφεία και είναι συνήθως μόνιμοι υπάλληλοι. Γιατί συνήθως επίσης, τα σκουπίδια τα μαζεύουν συμβασιούχοι μέχρι να γίνουν μόνιμοι, οπότε αράζουν. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και άλλες παρόμοιεςκατηγορίες.
Δεν είναι ξεκάθαρο αν η κυβέρνηση επιμένει στην ενοποίηση των υγιών ταμείων, ή αν έχει εγκαταλείψει αυτό το σχέδιο. Το σίγουρο είναι ότι επιμένει στην αφαίρεση του 10% του αποθεματικού τους για να ενισχύσει τα ασθενή ταμεία. Αυτό δεν ακούγεται καθόλου καλά στα αυτιά των ασφαλισμένων των συγκεκριμένων ταμείων,ιδιαίτερα εκείνων που έχουν σημαντικές ασφαλιστικές κρατήσεις. Κανονικά η κυβέρνηση θα πρέπει να βελτιώσει την πρότασή της προσφέροντας εγγυήσεις, όπως ότι