Το Μακεδονικό μπαίνει στην πιο κρίσιμη και ίσως τελικά του φάση, το Κόσοβο δημιουργεί καινούργιες καταστάσεις στην περιοχή, η Τουρκία προσπαθεί να ανταπεξέλθει στα εσωτερικά της προβλήματα και ταυτόχρονα δοκιμάζει τις δυνάμεις της διεθνώς, το Κυπριακό μπαίνει σε νέα φάση μετά την πτώση του κ. Τ. Παπαδόπουλου και βεβαίως πάντα υπάρχει το ζήτημα της ουσιαστικής ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Ξεκινώντας από το τελευταίο που είναι ίσως το πιο ασαφές , αλλά και το πιο σημαντικό, είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούν κυβέρνηση και κοινωνία ότι η χώρα είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και ότι το επίκεντρο είναι οι Βρυξέλλες. Από εκεί πηγάζει το 80% της νομοθεσίας των κρατών μελών, εκεί παίρνονται αποφάσεις για την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής, εκεί μπαίνουν οι κανόνες και εκεί δημιουργούνται οι προοπτικές.
Ολες οι άλλες χώρες - μέλη βρίσκονται και ζυμώνονται γύρω από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο και στο ίδιο πλαίσιο λειτουργούν και τα λόμπι, με μόνη απούσα από όλα τα επίπεδα είναι η Ελλάδα. Γιαυτόεμφανίζεται συνεχώς καθυστερημένη και τρώει πρόστιμα, γι΄ αυτό «εκπλήσσεται» συνεχώς από τις εξελίξεις, γι΄ αυτό δεν λύνει προβλήματα. Το χειρότερο είναι ότι η Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό της και η κοινωνία της επιμένουν να ζουν στο παρελθόν και με ψευδαισθήσεις, αποκομμένοι κυριολεκτικά από τον χρόνο και τον χώρο. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι είναι αδύνατος να προχωρήσουμεπλέον ως χώρα και ως κοινωνία είτε ερήμην, είτε αγνοώντας την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Το Μακεδονικό ή Σκοπιανό αποτελεί αγκάθι για την κυβέρνηση, ακόμη και μετά τις τελευταίες προτάσεις του αμερικανού μεσολαβητή κ. Νίμιτς. Ο άξονας των προτάσεων είναι ότι οι δύο πλευρές θα πρέπει να αποδεχθούν μία σύνθετη διπλή ονομασία. Η μία ονομασία θα είναι εκείνη που επιθυμούν τα Σκόπια και θα ισχύει στο εσωτερικό τους και στις διμερείς σχέσεις τους με άλλες χώρες και η άλλη θα ισχύει στουςδιεθνείς οργανισμούς και θα χρησιμοποιείται στις σχέσεις με την Ελλάδα. Αυτή είναι η βάση της διαπραγμάτευσης, την οποία θα πρέπει προηγουμένως να αποδεχθούν τόσο τα Σκόπια, όσο και η Αθήνα, αλλά υπάρχουν και άλλα θέματα που αφορούν ακόμη και τη σημερινήονομασία ελληνικών προϊόντων και επιχειρήσεων που έχουν καθιερωθεί και περιλαμβάνουν τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του.
Κατά τα άλλα, είναι σαφές ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να επιβάλλει 100% την επιθυμία της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η όποια απόφαση θα είναι εύκολη για την κυβέρνηση με δεδομένο το κλίμα και τη νοοτροπία που επικρατεί, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση θα κινδυνεύσει σοβαρά, αν πει «ναι» στην πρόταση Νίμιτς και η χώρα δεν πρόκειται να κερδίσει την υπόθεση αυτή, αν η απάντηση είναι «όχι». Το πολύ-πολύ να μπούμε σε νέο κύκλο έντασης με τη διπλανή χώρα, ενώ θα υφιστάμεθα όλων των ειδών τις πιέσεις από ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, εντός και εκτός όλων των διεθνών οργανισμών. Ο χρόνος δουλεύει σε βάρος μας, αλλά για την κυβέρνηση η μόνη πρόσκαιρη οδός διαφυγής είναι να σπεύσουν να απορρίψουν τις προτάσεις Νίμιτς πρώτα τα Σκόπια.
Το Μακεδονικό ή Σκοπιανό επιβαρύνει τώρα και η ανεξαρτησία του Κοσόβου, καθώς η πΓΔΜαποτελείται κατά 35-40% από αλβανούς, οι οποίοι κάποια στιγμή είναι ενδεχόμενο να κινηθούν ανάλογα, ή να ζητήσουν ένωση με τους ομοεθνείς του νέου κρατιδίου. Ήδη όμως έχουν αρχίσει να γίνονται αισθητές αναταράξεις και σε άλλες χώρες, όπως η Ρουμανία με τους Ούγγρους της και το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι ότι θα υπάρξει και συνέχεια. Η πρώτη σοβαρή αντίδραση αναμένεται από την πλευρά της Σερβίας που έχει δικούς της πληθυσμούς στο Κόσοβο, στη Βοσνία και στο Μαυροβούνιο, όπου και εκεί υπάρχουν αλβανοί.
Το μεγάλο πατατράκ όμως θα συμβεί αν η Μόσχα αποφασίσει να συνδεθεί με κάποιον τρόπο με το Βελιγράδι, τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά. Και τότε θα δούμε τι θα κάνει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, αλλά στο μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να αποφασίσει ποια θα είναι η στάση της απέναντι στο Κόσοβο. Θα το αναγνωρίσει ή όχι και ποιες θα είναι οι συνέπειες από τη μία τοποθέτηση ή την άλλη;
Όπως είναι γνωστό