Οπως είπαμε όμως, ο κ. Παλαιοκρασσάς είναι η τελευταία και πιο σημαντική περίπτωση προέδρου ή διευθύνοντος συμβούλου ΔΕΚΟ που φεύγει από τη θέση του. Εχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς κατάλογοι με 15-20 διοικητές, προέδρους , διευθύνοντες συμβούλους και γενικά managers που για διάφορους λόγους «πήγαν για άλλα». ΄Αλλοι έφυγαν γιατί είδαν την κατάσταση στην εταιρία ή τον οργανισμό που ανέλαβαν και εκτίμησαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να φθαρούν οι ίδιοι, άλλοι παραιτήθηκαν γιατί ότι οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν τους άφηναν να κάνουν τη δουειά τους. Μερικοί δεν άντεξαν στις πιέσεις για ρουσφέτια και κυρίως να προχωρήσουν σε προσλήψεις «δικών μας παιδιών», ή να ευνοήσουν κάποιες εταιρίες. Αρκετοί εκδιώχθηκαν γιατί δεν έκαναν για τη δουλειά και κακώς τους επέλλεξαν. Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι επίσης εκδιώχθηκαν ως ανεπαρκείς, αλλά τα Μαζικά Μέσα Επικοινωνίας δεν τους ανεκάλυψαν. Υπάρχουν εξηγήσεις για τις τόσες αστοχίες μέσα σε 21 μόλις μήνες. Η πιο αληθοφανής είναι αυτή που λέει ότι η σημερινή κυβέρνηση «αιχμαλωτίσθηκε» από τα λόγια της, τις υποσχέσεις της και κυρίως από τις καταγγελίες της και αυτουποχρεώθηκε όχι μόνον να αλλάξει «managers» κατα γενική ομολογία επιτυχημένους και έντιμους, επειδή είχαν επιλλεγει από την προηγούμενη κυβέρνηση χρίς να είχουν κομματική σχέση με το ΠΑΣΟΚ, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τους αντικατέστησε με πολύ κατώτερους, που το κύριο προσόν τους ήταν ότι είχαν δηλώσει καραμπινάτοι κομματικοί της φίλοι ή ήταν στελέχη της ΔΑΚΕ. Υπήρξαν επίσης περιπτώσεις που έρριξαν στο «πυρ το εξώτερον» άξια στελέχη, που ψήφιζαν πάντα Νεα Δημοκρατία, με την κατηγορία ότι συνεργάστηκαν ή άφησαν να χρησιμοποιηθούν για τις γνώσεις τους από το ΠΑΣΟΚ...Μιλάμε δηλάδη για τίς αρνητικές επιπτώσεις που έχει η διαδεδομένη και κοσμοαγάπητη παράδοση της διακοπής της συνέχειας του κράτους όταν αλλάζουν κυβερνήσεις. Τις περισσότερες φορές μάλιστα το ίδιο συμβαίνει όταν αλλάζουν υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης σε ένα υπουργείο. Το νέο νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ προαναγγέλλει και νέες αλλαγες στις διοικήσεις τους από το 2006. Είναι σαφές από το περιεχόμενό του ότι στόχος είναι να λειτουργούν οι ΔΕΚΟ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στο εσωτερικό τους. Από την άλλη πλευρά είναι επίσης σαφές ότι η κυβέρνηση θέλει να βάλει την λειτουργία των ΔΕΚΟ υπό τον άμεσο και ασφυκτικό της έλεγχο. Εχουν προηγηθεί και σχετικές δηλώσεις κατά καιρούς από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη ποηυ δείχνουν ότι πρόκειται για σχεδόν «ιδεολογική» απόφαση. Ταυτόχρονα πάντως, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει διατάξεις που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα αποθαρρύνουν άξια στελέχη της αγοράς να προσέλθουν για να αναλάβουν τα ανάλογα πόστα σε ΔΕΚΟ, όπου οι εργαζόμενοι είναι χιλιάδες και όπου θα διαχειρίζονται πολλά εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ. Με λίγα λόγια, όταν υπάρχει διάταξη που λέει ότι «ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος ορίζονται και παύονται αζημίως για το δημόσιο με κοινή απόφαση του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών και του υπουργού που εποπτεύει τη δημόσια επιχείρηση», πολλοί λίγοι άξιοι θα προστρέξουν για να ανταποκριθουν στην όποια προκήρυξη θέσης. Αυτοί οι πολύ λίγοι θα γίνουν ελάχιστοι όταν μάθουν ότι ο μισθός τους δεν θα υπερβαίνει τον μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου, αντε με μιά μικρή προσαύξηση λόγω συμμετοχών στις συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου. Φυσικά, η κυβέρνηση θα βρει πολλούς «yes men», δηλαδή υπάκουους υπαλλήλους που δεν θα έχουν καμμία διάθεση να διαχειρισθούν το «όχι» για να υπερασπισθούν τα συμφέροντα της δημόσιας επιχείρησης που θα διοικούν. Αγγελος Στάγκος