Πρώτον: H κυβέρνηση καταργεί κάθε διαδικασία πρόσληψης διοικητικών στελεχών στις ΔΕΚΟ. Δεν θα γίνεται διαγωνισμός και οι διορισμοί προέδρων, διευθυνόντων συμβούλων και μελών διοικητικού συμβουλίου δεν θα χρειάζονται την έγκριση της Βουλής, όπως γινόταν ως σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση μπορεί να διορίσει όποιον της καπνίσει σε διοικητικές θέσεις, χωρίς να χρειάζεται να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Σημαίνει ότι κανένα ικανό στέλεχος δεν μπορεί να προσληφθεί αν δεν χαίρει της κομματικής εκτιμήσεως. Σημαίνει επίσης ότι τα χειρότερα στελέχη του κόμματος (αποτυχόντες βουλευτές και άλλα κομματόσκυλα τα οποία δεν κάνουν για καμία άλλη δουλειά) θα αναλάβουν τις ΔΕΚΟ. Δεύτερον: H κυβέρνηση ορίζει ως ανώτατη αμοιβή τους τον μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου και διευκρινίζει ότι τα στελέχη θα προσλαμβάνονται χωρίς συμβόλαιο, χωρίς ορισμένη διάρκεια θητείας και θα απολύονται χωρίς αποζημιώσεις. Ετσι, εξασφαλίζει ότι αν παρ' ελπίδα ήθελε κάποιο ικανό στέλεχος του ιδιωτικού τομέα να αναλάβει μια ΔΕΚΟ, αυτοί οι όροι εργασίας είναι τόσο χειρότεροι από αυτούς που έχει στον ιδιωτικό τομέα, που δεν θα το συνέφερε να διεκδικήσει τη θέση στη δημόσια επιχείρηση. Διασφαλίζεται δηλαδή ότι κανείς ικανός δεν θα ανταγωνισθεί τους κομματικούς. Το μόνο καλό αυτής της διάταξης είναι ότι οι άχρηστοι κομματικοί που θα διοριστούν δεν θα μας κοστίσουν περισσότερο από τους αρεοπαγίτες. Κάτι είναι κι αυτό, αν και φοβάμαι ότι κάποιος που πάει σε μια τέτοια θέση με αυτούς τους άθλιους όρους, πάει «για να βουτήξει το χέρι στο μέλι», κατά το κοινώς λεγόμενο, συνεπώς το κόστος τελικά μπορεί να είναι ανυπολόγιστο. Τρίτον: Ο διορισμένος κομματικός πρόεδρος ή διευθύνων σύμβουλος θα γνωρίζει ότι ανά πάσα στιγμή ο προϊστάμενός του υπουργός μπορεί να τον απολύσει χωρίς αποζημίωση, αφού δεν έχει ούτε καν συμβόλαιο, και για τον λόγο αυτόν θα κάνει ακριβώς ό,τι του λέει ο υπουργός. Δηλαδή ρουσφέτια. Και προκειμένου να μην τσακώνονται οι υπουργοί μεταξύ τους δημιουργήθηκε και η ΔΕΔΕΚΟ (Διυπουργική Επιτροπή ΔΕΚΟ) ώστε να γίνεται εκεί η μοιρασιά των ρουσφετιών και να μην αδικείται ο ένας υπουργός έναντι του άλλου. Τι θα έπρεπε να έχει κάνει και γιατί δεν το έκανε Τι θα έπρεπε να κάνει και δεν έκανε η κυβέρνηση. Θα έπρεπε -αντίθετα με αυτό που έκανε -να εξασφαλίσει όρους και διαδικασίες τέτοιες ώστε τα ικανότερα στελέχη του ιδιωτικού τομέα να αναλάβουν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Θα έπρεπε δηλαδή να κάνει διαγωνισμούς ή να ορίσει διαδικασίες επιλογής που να εξασφαλίζουν την αξιοκρατία ώστε να αποφύγει τις κομματικές πιέσεις για την πρόσληψη ημετέρων. Αφού εξασφαλίσει ότι η διοίκηση είναι ικανή, θα έπρεπε να της δώσει τη δυνατότητα να διαμορφώσει ένα μπίζνες πλαν που να οδηγεί στην αύξηση της παραγωγικότητας και στην κερδοφορία τις επιχειρήσεις αυτές και να στηρίξει τις διοικήσεις ώστε να το εφαρμόσουν. Ταυτόχρονα θα έπρεπε να συντονίσει έναν διάλογο μεταξύ συνδικαλιστών και διοικήσεων με στόχο την εξεύρεση ενός modus operati ώστε να αμβλυνθούν οι αντιπαραθέσεις και να λειτουργήσει ομαλά η επιχείρηση. Γιατί προτίμησε η κυβέρνηση να δώσει τις ΔΕΚΟ στους κομματικούς που θα τις αποτελειώσουν, αντί να τις εξυγιάνει; Διότι οι πιέσεις από το κόμμα αλλά και από τα «γαλάζια παιδιά» είναι συνεχείς. Επί δύο χρόνια πιέζουν για αλλαγές στις διοικήσεις, για προσλήψεις ημετέρων κτλ. Οι αντιστάσεις της κυβέρνησης όσο πλησιάζουμε στις εκλογές μειώνονται και θα συνεχίσουν να μειώνονται διότι διαπιστώνει πανικόβλητη ότι το τρένο των μεταρρυθμίσεων το έχασε, ότι η δυσαρέσκεια του κόσμου μεγαλώνει και ότι εμφανίζονται οι λεγόμενοι «κοψοχέρηδες», αυτοί δηλαδή οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας που μετάνιωσαν που την ψήφισαν. Θα προσπαθήσει λοιπόν από εδώ και πέρα να ικανοποιήσει όσο περισσότερους ψηφοφόρους μπορεί και αυτό θα το επιχειρήσει μέσω του δημοσίου χρήματος, το οποίο σε μεγάλο βαθμό περνάει από τις ΔΕΚΟ. Bλέπουμε λοιπόν μια μαγική εικόνα. H κυβέρνηση παρουσιάζει ένα νομοσχέδιο ως μεταρρύθμιση με στόχο την εξυγίανση και στην πραγματικότητα διασφαλίζει ότι όχι μόνο δεν θα υπάρξει εξυγίανση, αλλά τελικά ότι οι ΔΕΚΟ θα ελέγχονται απολύτως από το κόμ