Kάθε συζήτηση για το θέμα του προϋπολογισμού είναι ανούσια. Δεν έχει νόημα να το συζητάμε μια και ελάχιστα από τα μεγέθη του είναι πραγματικά και η πορεία θα το δείξει. Πρέπει να αποδειχθεί ότι ο προϋπολογισμός είναι εκτελεστός και αυτό θα το δούμε από τα έσοδα που θα έχει και από τις δαπάνες που θα κάνει το κράτος μέσα στο 2006. Οι προοπτικές πάντως δεν είναι και πολύ ευοίωνες, αλλά θα δείξει…για να μη γκρινιάζουμε προκαταβολικά. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων γίνονται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για τις ΔΕΚΟ. Αυτό αποδεικνύεται και από τις δηλώσεις του Προέδρου της ΓΣΕΕ κ. Πολυζωγόπουλου που τόνισε ότι το σχετικό νομοσχέδιο θα παραμείνει στα χαρτιά. Που σημαίνει ότι η ΓΣΕΕ είναι αποφασισμένη να πάει σε πόλεμο για το νομοσχέδιο, αν η κυβέρνηση επιμείνει. Στο κέντρο βέβαια της αντιπαράθεσης βρίσκεται το περιβόητο άρθρο 14 που αναφέρεται στην αλλαγή με νόμο των Γενικών Κανονισμών Προσωπικού στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, αν οι διαβουλεύσεις των διοικήσεων με τα συνδικάτα δεν καταλήξουν στην υπογραφή συλλογικής σύμβασης για νέους ΓΚΠ. Οι συνδικαλιστές ισχυρίζονται ότι πίσω από το άρθρο αυτό κρύβεται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ το υπουργείο Οικονομίας διευκρινίζει ότι το επίμαχο άρθρο θα ισχύσει άπαξ για κάθε ζημιογόνο ΔΕΚΟ και για κάθε ΔΕΚΟ που θα γίνεται ζημιογόνος στο μέλλον. Κανείς άνθρωπος με στοιχειώδη λογική και ευαισθησία δεν θέλει να βλάψει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια ερωτήματα που η διοίκηση της ΓΣΕΕ καλείται να απαντήσει ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά. Να απαντήσει δηλαδή αν είναι ευχαριστημένη από τις επιδόσεις των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Και ας μην σπεύσει να απαντήσει ότι εναπόκειται στις διοικήσεις και την πολιτική εξουσία να επιβάλουν τους κανόνες εργασίας και τον εσωτερικό έλεγχο γιατί η αλήθεια έχει και άλλες διαστάσεις. Είναι λοιπόν αλήθεια ότι τα συνδικάτα επιζητούν την συνδιοίκηση και θέλουν να έχουν σε ομηρία τις διοικήσεις μέσω των ΓΚΠ. Είναι αλήθεια ότι υπονομεύουν την εργασιακή πειθαρχία με παρεμβάσεις στα διευθυντικά στελέχη, τα πειθαρχικά συμβούλια και τον εσωτερικό έλεγχο. Είναι αλήθεια ότι κάνουν ο,τι μπορούν για να επηρεάζουν τις διοικήσεις στις τοποθετήσεις διευθυντών και προϊσταμένων, ώστε να είναι υποχείρια των συνδικάτων. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ΔΕΚΟ όπου οι εργαζόμενοι δεν κτυπάνε κάρτα εργασίας και δεν υπάρχει έλεγχος ούτε στις υπερωρίες, ούτε και στην εργασία του Σαββατοκύριακου, με αποτέλεσμα πολλές ώρες υπερεργασίας να είναι πλαστές και να αμείβονται βεβαίως. Είναι επίσης αλήθεια ότι τα συνδικάτα επιβάλλουν την υπερφόρτωση ομοχειριών εργασίας με άτομα, ώστε να διατηρούνται αχρείαστες θέσεις εργασίας καθώς και οι αμοιβές των υπερωριών, των νυκτερινών και των Σαββατοκύριακων. Είναι αλήθεια ότι πολλές συμβάσεις εργασίας προβλέπουν επιδόματα και προνόμια ανήκουστα για τον ιδιωτικό τομέα. Είναι αλήθεια ότι οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν προνόμια και αμοιβές από τις διοικήσεις και αν κάποια από αυτά δικαιολογούνται , θα έπρεπε να πληρώνονται από τα μέλη των συνδικάτων. Σε όλα αυτά ενδεικτικά, γιατί υπάρχουν και πολλές άλλες αλήθειες, πρέπει να δώσει απαντήσεις η ΓΣΕΕ. Η διατήρηση των θέσεων εργασίας και οι καλές αμοιβές των εργαζομένων είναι το ένα ζητούμενο από τις ΔΕΚΟ. Το άλλο είναι η αποδοτικότητα των εργαζομένων και βεβαίως να παράγουν το προϊόν για το οποίο δημιουργήθηκαν και λειτουργούν. Η ΓΣΕΕ δείχνει να ενδιαφέρεται μόνο για τα δύο πρώτα ζητούμενα , αλλά οφείλει να απαντήσει και για τα άλλα δύο. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την ΑΔΕΔΥ. Αγγελος Στάγκος