Το μεγαλύτερο κακό, για το οποίο φέρει βαριά ευθύνη η κυβέρνηση και το οποίο θα πρέπει να θεραπεύσει η όποια επόμενη, είναι το πλήγμα στην θεσμική ευρυθμία της δημοκρατικής λειτουργίας, η οποία μπορεί να είχε προβλήματα τις προηγούμενες δεκαετίες, όμως ποτέ δεν είχε καταρρακωθεί με τέτοιο τρόπο.
Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία έχει πέσει η κυβέρνηση και έχει παρασύρει και ολόκληρο το δημοκρατικό δίκτυο λειτουργιών, εντοπίζεται στο γεγονός ότι η παρέα που κυβερνά την Ελλάδα σήμερα έχει κατορθώσει με τις εμμονές της και την καθεστωτική της μανία, όχι απλώς να διαμορφώσει συνθήκες ανοιχτής σύγκρουσης μεταξύ νοοθετικής και δικαστικής εξουσίας, αλλά σε τελική ανάλυση και να ακυρώσει την βασικότερη λειτουργία της δημοκρατίας: την νομοθετική.
Η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου κινείται μονίμως με αφετηρία μία επικίνδυνα λανθασμένη αντίληψη: ότι η νομοθετική εξουσία ανήκει στην κυβέρνηση.
Υπό αυτήν την έννοια, φανερώνεται με κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται ότι οι περισσότεροι στα ηγετικά της κλιμάκια είναι αδιάβαστοι. Η νομοθετική εξουσία δεν ασκείται από την κυβέρνηση, αλλά από την Βουλή.
Όμως το Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί ότι η Βουλή είναι απλώς ο εκτελεστικός βαρχίων των επιθυμιών κάποιων.
Η αντίληψη αυτή συνιστά και μία μεγάλη ύβρη, μία ασέβεια προς την Δημοκρατία, την οποία κατά τα λοιπά ο Τσίπρας και η φίλοι του επικαλούνται διαρκώς. Ακόμη όμως και όταν το κάνουν αυτό, δυσκολεύονται να κρυφτούν. «Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης κρίνονται από την κυβέρνηση», δεν δίστασε να ανακοινώσει την προηγούμενη εβδομάδα η κυβερνητική εκπρόσωπος.
Σήμερα, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει περιπέσει σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο, το οποίο μετατρέπει την ίδια την ύπαρξη της σε απειλή για το ίδιο το πολίτευμα και τις θεσμικές του δικλίδες ασφαλείας.
Με τις μεθοδεύσεις, παρεμβάσεις και εμμονές της έχει στην ουσία δημιουργήσει ένα θεσμικό κενό και έχει προκαλέσει μία αδυναμία της Βουλής να νομοθετήσει.
Πώς αναδεικνύεται αυτό;
Μετά την απόφαση της προηγούμενης εβδομάδας από το ΣτΕ, έχει ανοίξει ένας νέος πολιτικός κύκλος, με θέμα την αποκατάσταση της συνταγματικότητας στο νομικό πλαίσιο για την λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών.
Ο νόμος Παππά έχει κριθεί αντισυνταγματικός και αφότου συνέβη αυτό παρακολουθούμε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, με πρωταγωνιστή προσωρινό τον Βύρωνα Πολύδωρα και τους σκηνοθέτες να δίνουν τα ρέστα τους.
Ο ελιγμός της κυβέρνησης εκδηλώθηκε με διάφορες δηλώσεις, σύμφωνα με τις οποίες εντός των επομένων ημερών θα έλθει στην Βουλή νέα διάταξη, που θα θεραπεύει την αιτία της αντισυνταγματικότητας και θα επιστρέφει τις αρμοδιότητες στο ΕΣΡ.
Η μικρή λεπρομέρεια που κάνει την διαφορά, είναι ότι όλη η συζήτηση και η νέα επικοινωνιακή απόπειρα της κυβέρνησης, βρίσκεται στο κενό.
Η απόφαση του ΣτΕ δεν έχει καν δημοσιευθεί, συνεπώς οι τυπικές και ουσιαστικές προύποθέσεις για τα επόμενα νομοθετικά βήματα δεν υφίστανται. Ολα βασίζονται μέχρι στιγμής σε δημοσιογραφικές και άλλες πληροφορίες, ως προς το σκεπτικό του δικαστηρίου για την αντισυνταγματικότητα.
Συνεπώς όλα όσα ακούγονται και διακινούνται από κυβερνητικής πλευράς για νέο νόμο που θα ειναι συμβατός με το Σύνταγμα, ακόμη και αν κάποιος υπερβολικά καλοπροαίρετος ήθελε τα εκλάβει ως αγαθές προθέσεις, συνιστούν νομικές ακροβασίες. Η παρουσία του Πολύδωρα στο «έργο» είναι απλώς ένα θλιβερό κερασάκι στην τούρτα.
Η ουσία είναι πως όλα όσα έχουν ακουστεί από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του Μαξίμου τις τελευταίες ημερες, συνιστούν ένα ακόμη βήμα προς την ολοκληρωτική θεσμική εκθεμελίωση. Ευτυχώς κάποιοι, σε κρίσιμες θέσεις και με νευραλγικές για το πολίτευμα αρμοδιότητες, έχουν αρχίσει να ανθίστανται.