Οι αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος δείχνουν μεταξύ των άλλων ότι το θέμα στις εκλογές δεν είναι πλέον τα ιδεώδη και οι νουθεσίες. Όταν ένας εργάτης στο Ντιτρόιτ αισθάνεται ότι ζει με ελεημοσύνες – αν υποθέσουμε ότι έχει εργασία – δεν θα συγκινηθεί από την Χίλαρι που του λέει «ο Τραμπ είναι επικίνδυνος». Το ποιος είναι επικίνδυνος και γιατί θα το αποφασίσει μόνος του.
Υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι που εξηγούν το αποτέλεσμα και έχουν κατά κόρον αμερικανικά χαρακτηριστικά.
Όμως η πολιτική εξέλιξη στις ΗΠΑ φαίνεται πως είναι ένα μέρος του πολιτικού κύκλου που έχει ξεκινήσει μαζί με την κρίση του 2008-09.
Την περίοδο εκείνη στην Αμερική υπήρχε ένα κύμα που ευνόησε την άνοδο του Ομπάμα, δεδομένης και της καταστροφικής οκταετίας του Μπους. Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος έφερε πολλά νέα στοιχεία, κατόρθωσε να αποκρούσει την κρίση, όμως δεν κατάφερε να αλλάξει την χώρα του. Οι θέσεις εργασίας μπορεί να μην λιγόστεψαν, όμως οι αμοιβές εξομοιώθηκαν με πενιχρά επιδόματα ανεργίας. Οι δραστηριότητες και οι υποδομές της οικονομίας δεν ανατράπηκαν προς το καλύτερο, αντιθέτως η μετακίνηση προς την Ασία και την Κίνα εντάθηκε.
Και η πολιτική φιλελευθεροποίηση δεν επαρκούσε ως αντιστάθμισμα για όλα αυτά.
Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη, η πορεία είναι αντίστοιχη.
Η Γαλλία μετά βίας κατορθώνει να σταθεί στα πόδια της με την Λεπέν να επελαύνει, στην ευημερούσα Γερμανία όπως και στην Αυστρία οι αντιδραστικές δυνάμεις ενισχύονται, η Βρετανία ήδη ψάχνει να βρει πώς θα προσαρμοστεί στα δεδομένα του δημοψηφίσματος όπου αποφασίστηκε η έξοδος της από την Ενωση, στην Ιταλία ο Ρέντσι μπορεί να εμφανίζεται ως ωραίος και φέρελπις, αλλά πιθανώς να υποστεί και αυτός μία οδυνηρή ήττα στο επικείμενο δημοψήφισμα για την συνταγματική αναθεώρηση, στην Ολλανδία οι εθνικολαϊκιστές ενισχύονται επίσης.
Δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι σε αυτήν την πορεία, η Ελλάδα έχει μία πρωτιά, καθώς στην χώρα μας καταγράφηκε η πρώτη, υπερήφανη και όπως αποδείχθηκε αδιέξοδη, «αντισυστημική» ψήφος στις εκλογές του 2015 και στο δημοψήφισμα.
Όλα αυτά συντελούνται ενώ οι ευρωπαϊκές αρχές και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών εξακολουθούν να δείχνουν πως δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει. Οι αοριστολογίες περί του δέον γενέσθαι κανέναν δεν συγκινούν και η ιδιότυπη νομενκλατούρα των Βρυξελλών περιχαρακώνεται ολοένα και περισσότερο στους γυάλινους πύργους της.
Ολες αυτές οι συγκλίνουσες παράμετροι μοιραία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο πολιτικός κύκλος που εξελίσσεται, μετά την εκλογή του Τραμπ έχει μακρά συνέχεια μέχρις ότου κλείσει. Το πιθανότερο είναι ότι οι επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις και στην Ευρώπη δεν θα έχουν την έκβαση που πολλοί (;) επιθυμούν, ονειρεύονται και θεωρούν «σωστή», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Συνεπώς, το πιθανότερο σενάριο είναι πως οι αναταράξεις θα συνεχιστούν και θα γίνουν εντονότερες.
Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει διαφαινόμενη διέξοδος πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Ο πολιτικός αυτός κύκλος εξελίσσεται ερήμην των ηγεσιών και με τις κοινωνίες να βράζουν, γεννώντας τέρατα.