Τον Φεβρουάριο, τα περίπου 2 δισ. που πρέπει να καταβληθούν για την εξυπηρέτηση δανειακών αναγκών εξευρισκονται με διάφορoυς τρόπους, είτε μέσω των διαθεσίμων της τοπικής αυτοδιοίκησης, είτε μέσω μία γενικευμένης στάσης πληρωμής του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα. 

Ο χρόνος περνά, έρχεται η Ανοιξη και η διαπραγμάτευση συνεχίζεται. Ο Σόιμπλε σκληραίνει τη στάση του, εκλογές επίκεινται και διεξάγονται στην Ολλανδία και την Γαλλία. 

Χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία για την ουσία της ελληνικής υπόθεσης, τα αποτελέσματα των εκλογών είναι είτε προς την μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση και πάντως όχι προς τα αριστερά. Τίποτε δεν αλλάζει ως προς την στάση των πιστωτών και σίγουρα όχι προς το ευμενέστερο για την Ελλάδα. 

Ο χρόνος περνά, έρχεται το καλοκαίρι. Πλησιάζει ο Ιούλιος. Ερχεται ο χρόνος της καταβολής περίπου 7 δισ. ευρώ για την εξυπηρέτση των δανειακών υποχρεώσεων. Η κυβέρνηση παίζει το παιχνίδι του 2015. θέλει να φέρει την κατάσταση το μη παρέκει μήπως και πετύχει κάτι. 

Δεν πετυχαίνει τίποτε. Καμία έκπληξη σε αυτό, όμως άλλες εκπλήξεις και συγκινήσεις ακολουθούν: 

Ο Σόιμπλε βάζει και επισήμως πάλι στο τραπεζι το σενάριο του Grexit, για το οποίο είναι διατεθειμένος να προσφέρει το ποσόν των 50-60 δισ. ευρώ. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι πανηγυριζουν επειδή ξεφορτώνοται πλέον αυτό το βάρος που λέγεται Ελλάδα. 

Ομως ο Αλ. Τσίπρας προσπαθεί τώρα να πουλήσει ένα άλλο παραμύθι: «ο Σοιμπλε και ο Μητσοτάκης που στηρίζει την πολιτική του εβγαλαν την χώρα από το ευρώ». 

Η ευρωζώνη εμφανίζεται να ισχυροποιείται επειδή αποφασιζει να αποκόψει τον αδύναμο κρίκο της. Αυτό που πριν από λίγα χρόνια φαινόταν αδιανόητο τώρα μπορεί να απορροφηθεί πολύ πιο εύκολα, άλλωστε όλοι το συζητούσαν πάντα… 

Οσο και αν δεν αρέσει, το σενάριο αυτό έστω και με κάποιες παραλλαγές δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αντιθέτως, με την τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση αρχίζει να συγκεντρώνει και πάλι πιθανότητες.