Ετσι που ήλθαν τα πράγματα – ή μάλλον έτσι που τα έφερε – αυτά που του ζητούνται βάζουν οριστικό τέλος όχι μόνο στο πολιτικό του άστρο αλλά και σε μία σειρά άλλα πράγματα: την ανοχή που έχει επιδείξει απέναντί του το κόμμα του, την αδιαμφισβήτητη έως τώρα ηγεσία του, την ασυλία από κάθε κριτική και τις πρακτικές επίρριψης ευθυνών σε άλλους.

Ο ίδιος θέλει βέβαια να εμφανίζεται χαλαρός και χαμογελαστός, όμως πιθανολογείται ότι γνωρίζει πολύ καλά πως σε λίγο το χαμόγελο θα παγώσει.

Και αυτό για έναν πολύ απλό λόγο. Το δίλημμα που αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσει ο Τσίπρας είναι μεγάλο όσο και απλό: είτε θα κλείσει την αξιολόγηση και θα γίνει στην ουσία ο Πρωθυπουργός των δύο μνημονίων (αυτά που ζητούνται ισοδυναμούν με ένα νέο μνημόνιο), είτε δεν θα την κλείσει και θα οδηγηθεί σε εκλογές. Μάλλον δεν τον γοητεύει πολύ η πρώτη εκδοχή. 

Σε αυτήν την περίπτωση, θα φορτώσει μεν το νέο μνημόνιο στον επόμενο, θα γίνει όμως ταυτόχρονα και ο Πρωθυπουργός που στα δυόμισι χρόνια της θητείας του θα έχει προκαλέσει τρεις εθνικές εκλογές και ένα δημοψήφισμα. 

Αν αυτά επιβεβαιωθούν, ο απολογισμός της θητείας του Αλέξη Τσίπρα θα έχει ένα ενδιαφέρον για τον ιστορικό.

Ακόμη και οι ψηφοφόροι της Αριστεράς, όσοι ακόμη αναζητούν ένα άλλοθι για τις επιλογές τους και αρχίζουν να νιώθουν ενοχές, ψάχνουν κάτι να πιστώσουν σε αυτήν την κυβέρνηση. Δυσκολεύονται.

Και το στενάχωρο συμπέρασμα είναι πως αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο Πρωθυπουργός, ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να κυβερνήσουν. Στόχος (ομολογημένος) ήταν να πάρουν την «εξουσία».  

Δυόμισι χρόνια σπαταλημένα στον βωμό της καθεστωτικής αντίληψης, με την οποία δεν έχουν καταφέρει τίποτε περισσότερο από το να φέρουν και πάλι την χώρα στα πρόθυρα άλλης μίας άτυπης  χρεοκοπίας. Της δεύτερης επί των ημερών τους…