Ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης απηύθυνε την Κυριακή 21 Μαΐου χαιρετισμό στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στους Κορυσχάδες για την «73η επέτειο» από την σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου, εκεί όπου είχε ιδρυθεί η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), γνωστή ως «κυβέρνηση του βουνού».
Δεν πρόκειται όμως για κάποια εθνική επέτειο, ώστε να εκπροσωπείται θεσμικά η Βουλή. Δεν πρόκειται καν για επέτειο, παρά μόνον για όσους νοσταλγούν τις ημέρες του εμφυλίου ή για όσους έχουν ακόμη «το όπλο παρά πόδα». Και για κάποιους άλλους που απλώς νόμιζαν ότι δεν μπορούσαν να λείπουν από εκεί για τους δικούς τους λόγους. Όπως ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κ.Μπακογιάννης και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Η κυβέρνηση αυτή δεν κρύβει τις διαθέσεις της, απλώς δεν είναι και πολλοί εκείνοι που είναι έτοιμοι να το αποδεχθούν. Ψηφίζει μνημόνια και την ίδια στιγμή σκάβει ολοένα και βαθύτερα τις τάφρους του νέου διχασμού.
Οταν λέει ότι ασκεί ταξική πολιτική, μοιάζει να μην ακούει κανείς. Κακώς.
Αλλά αρκεί να παρατηρήσει κάποιος τον αλλόκοτο αυτό πολιτικό θίασο, κάποιους έστω από τους πρωταγωνιστές του.
Ενας υπουργός Οικονομικών με παροιμιώδη ανακολουθία λόγων και έργων, που δείχνει να κατατρύχεται από μία αγωνία: να επιβάλει τον «κοινωνικό μετασχηματισμό», αυτόν που δεν πέτυχαν οι πολιτικοί του πρόγονοι με τα όπλα στον εμφύλιο. Ευτυχώς τότε τους είχε αποτρέψει ένας από τους φυσικούς του προγόνους, ο αντιστράτηγος Θρασύβουλος Τσακαλώτος και αυτό φαίνεται ότι πληρώνουμε όλοι σήμερα, με κάποιον τρόπο…
Ενας υπουργός αναπληρωτής Υγείας, ο οποίος ακυρώνει κάθε πολιτική ορολογία και συμπεριφορά, λειτουργώντας με λογικές και πρακτικές εκφοβισμού και τσαμπουκά.
Μία υπουργός Εργασίας, νεαρή και (πολιτικά) αδίστακτη, η οποία ισοπεδώνει το εργασιακό τοπίο με χαλαρότητα. Είναι όμως κομψή και πολλοί παραπλανώνται και αποσπώνται.
Ενας υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, ο οποίος προερχόμενος από τον ακαδημαϊκό χώρο των ΗΠΑ, μοιάζει να μην «ακουμπά» και πολύ στην ελληνική πραγματικότητα.
Και φυσικά, ένας Πρωθυπουργός, ο οποίος ακόμη έχει ως βασικό στόχο και επιδίωξη να κλείσει κάποιες εφημερίδες που δεν του αρέσουν και τις κραδαίνει στην αίθουσα του Κοινοβουλίου σαν να θέλει να τις παραδώσει στον όχλο…
Μοιάζουν όλοι αυτοί να φαντασιώνονται ότι είναι μία νέα «κυβέρνηση του βουνού». Που θα πάρει εκδίκηση από την Ιστορία.
Με τέτοια στοιχεία και πρόσωπα να συνθέτουν το προφίλ της, η κυβέρνηση αυτή δεν έχει αρνηθεί στους δανειστές απολύτως τίποτε. Τα έχει παραδώσει όλα - κι όμως: ανερυθρίαστα πουλάει αριστεροσύνη.
Στο εσωτερικό της χώρας ακολουθεί μία τακτική διαρκούς αντιπερισπασμού, με θράσος περισσό και μία κυρίαρχη επιδίωξη, απροκάλυπτη: Να διχάσει για να επικρατήσει ή τουλάχιστον να σώσει εκλογικά το τομάρι της.
Ετσι, τα μνημόνια συνδυάζονται με τον Μπελογιάννη, η πολιτική απάτη με την «επέτειο» των Κορυσχάδων, η συνεργασία με τον Καμμένο με τα δήθεν αξιωματικά δίκαια της Αριστεράς κλπ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μια διαπίστωση θλιβερή έρχεται να επιβεβαιώσει την τραγική μοίρα της χώρας.
Για μία ακόμη φορά η Ελλάδα, χάνει το τρένο της εξέλιξης, ευρισκόμενη στο διαμετρικά αντίθετο σημείο του ιστορικού κύκλου από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Οπως μετά το ‘44 η χώρα έγινε το θέατρο της πρεμιέρας του Ψυχρού Πολέμου, ενώ η Ευρώπη ανασυντασσόταν. Ή, όπως το ’89, όταν έπεφταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα και εδώ η Αριστερά έπαιρνε την πρώτη της ρεβάνς, μπαίνοντας στην κυβέρνηση.
Σήμερα, ενώ η Ευρώπη για μία ακόμη φορά μετασχηματίζεται, με τους γνωστούς ρυθμούς της - αλλά πάντως το κάνει - η Ελλάδα είναι αλλού. Και φαίνεται πως αλλού θα παραμείνει για πολύ ακόμη.