Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρώην πρόεδρος της Βουλής επιχείρησε να εμποδίσει τον πρεσβευτή της Γερμανίας Δρ. Πέτερ Σόοφ να καταθέσει στεφάνι στην μνήμη των νεκρών της σφαγής από τους Ναζί τον Ιούνιο του 1944.
Και στην απόπειρά της αυτή κράυγαζε για την καταβολή των επανορθώσεων.
Συνέδεσε έτσι την εκδήλωση μνήμης με την νομική και οικονομική αξίωση. Ατυχές όσο και, εν τέλει, εξευτελιστικό.
Είναι η ίδια νοοτροπία με εκείνη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία πέρυσι τέτοιο καιρό επιχειρούσε να διεκδικήσει την επιείκεια της Ευρώπης στα οικονομικά, συνδέοντάς την με τις ροές των ατυχών προσφύγων και μεταναστών που θαλασσοπνίγονταν στο Αιγαίο.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι και στο Δίστομο, αποκαλύφθηκε αυτή η αντίληψη. Η οποία είναι βαθιά ριζωμένη σε κάποια κεφάλια. «Υποκριτές!», «υποκρισία!», φώναζαν διάφοροι υπερήφανοι «πατριώτες» προς τον πρεσβευτή της Γερμανίας, θεωρώντας προφανώς ότι ο κ. Σόοφ είναι κατά βάθος θαυμαστής των Ναζί και η επίδειξη σεβασμού στην μνήμη των νεκρών δεν ήταν όσο ειλικρινής θα επιθυμούσαν. Ενας θεός ξέρει τι νόμιζαν ότι έτσι θα καταφέρουν.
Η μετατροπή ενός μνημοσύνου σε πολιτικό πανηγύρι αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας.
Ας αναλογιστεί κάποιος τι θα μπορούσε να έχει συμβεί σε μία ανάλογη περίσταση, όταν ο Βίλυ Μπραντ γονάτιζε μπροστά στο μνημείο των νεκρών του γκέτο της Βαρσοβίας το 1970, αν κάποιοι Πολωνοί συμπεριφέρονταν όπως η Κωνσταντοπούλου και οι θαυμαστές της.
Ολα αυτά γίνονται ακόμη χειρότερα και ντροπιαστικά, αν γνωρίζει κανείς τις προσπάθειες και την συμβολή του συγκεκριμένου γερμανού πρεσβευτή στην εξομάλυνση των διμερών σχέσεων την τελευταία τριετία.
Η θητεία του Πέτερ Σοοφ λήγει σε λίγες ημέρες. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα υπήρξε ένας από τους πλέον δραστήριους, μετριοπαθείς και ρεαλιστές παράγοντες. Σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους.
Απέφυγε με κάθε τρόπο την εμπλοκή του στην δημόσια αντιπαράθεση, όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να τον εμπλέξουν, κατέβαλε κάθε προσπάθεια να κατανοήσει τις ασυμμετρίες και τις ανισορροπίες της ελληνικής πολιτικής ζωής και εν τέλει - αυτό η Κωνσταντοπούλου θα όφειλε να το γνωρίζει - έκανε πολλά στην κατεύθυνση της αναγνώρισης των ιστορικών ευθυνών ης χώρας του για τις σφαγές του Διστόμου, των Καλαβρύτων, των Λιγκιάδων…
Όσο κι αν αυτά κάποιοι δεν θέλουν να τα αναγνωρίζουν, καλό θα ήταν να αντιληφθούν ότι η πολιτική χυδαιότητα είναι εν τέλει απλώς ατελέσφορη.