Έπειτα από το κλείσιμο της αξιολόγησης και αφότου ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος της επικοινωνιακής διαχείρισης από την κυβέρνηση, ακολουθούν τα επόμενα βήματα.
Κατά τα όσα διαφαίνονται, όλα περνούν από την σχέση μεταξύ Αλ. Τσίπρα και Ευκλ. Τσακαλώτου - Γ. Χουλιαράκη, η οποία δεν είναι η καλύτερη δυνατή, ειδικώς λόγω των διαφωνιών για τους χειρισμούς της διαπραγμάτευσης.
Το χαρτί του ανασχηματισμού φαίνεται πως είναι στο τραπέζι και οι αποφάσεις θα ληφθούν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες.
Ως προς την συμφωνία: Μία καλύτερη, όσο και αόριστη, λεκτική διατύπωση για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, με αντάλλαγμα σκληρή λιτότητα και πλεονάσματα 3,5% για την προσεχή 5ετία και εν συνεχεία 40ετή επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας με καθορισμό πλεονάσμάτων στο 2%, είναι το αποτέλεσμα του Eurogroup της Πέμπτης.
Επιπλέον, η δόση για το κλείσιμο της αξιολόγησης θα καταβληθεί τμηματικά και το ΔΝΤ θα παραμένει μέχρι νεωτέρας χωρίς χρηματοδοτική συμμετοχή στο πρόγραμμα.
Ειδικότερα: 8,5 δισ. θα εκταμιευθούν μόνο από την ευρωπαϊκή πλευρά σε δύο δόσεις, ενώ το ΔΝΤ καλύπτεται από την «επί της αρχής έγκριση» για την δική του χρηματοδοτική συμμετοχή, έως ότου υπάρξει συμφωνία για την δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους.
Η αγωνία της κυβέρνησης να διατυμπανίσει άλλη μία νίκη ήταν χαρακτηριστική καθώς ήδη από το βράδυ της Πέμπτης εκδόθηκε εσπευσμένως non paper, το οποίο ξεκινούσε με την φράση: «Η ελληνική πλευρά πήρε αυτά που ήθελε. Υπήρξαν ριζικές αλλαγές σε σχέση με την απόφαση του Eurogroup της 22ας Μαΐου». Τόσο ριζικές που ο Σόιμπλε βρήκε το κέφι του…
Στην πραγματικότητα, η ελληνική πλευρά πήρε το μόνο που υπήρχε στο τραπέζι, με κάποιες φραστικές βελτιώσεις: την γερμανική πρόταση, χωρίς κάτι για το χρέος όπως είχε διαμηνυθεί εγκαίρως.
Το είπε άλλωστε και η Κριστίν Λαγκάρντ μετά την συνεδρίαση: «Πρέπει να γίνουν περισσότερα για το χρέος», ενω περιγράφοντας την φόρμουλα που επέλεγη για την συμμετοχή του Ταμείου, χωρίς χρήματα, είπε: «Είναι μια διαδικασία που έχει χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν αλλά όχι πρόσφατα», εννοώντας τις περιπτώσεις του Ζαΐρ, της Μαδαγασκάρης, του Μεξικού και της Αργεντινής στην δεκαετία του 1980.
Ως προς τις θριαμβευτικές διαπιστώσεις του κυβερνητικού non paper και ειδικότερα για το ότι έγινε δεκτή η γαλλική πρόταση, η απόσταση από την πραγματικότητα φαίνεται κατ’ αρχάς από το ότι δεν συμμετέχει το ΔΝΤ έως ότου υπάρξει συμφωνία για την διατηρησιμότητα του χρέους αλλά και από τις πολύ καλά κρυμμένες φράσεις, μέσα στην απόφαση του Eurogroup: «Στο τέλος του προγράμματος, υπό τον όρο ότι θα έχει ολοκληρωθεί επιτυχημένα και εφόσον χρειαστεί, θα εφαρμοστεί το δεύτερο πακέτο μέτρων για το χρέος. Τα ακριβή μέτρα θα επιβεβαιωθούν στο τέλος του προγράμματος από το Eurogroup και θα στηριχθούν σε μία επικαιροποιημένη έκθεση βιωσιμότητας του χρέους. Στην έκθεση αυτή θα ληφθούν υπόψη οι επιδράσεις που θα έχουν στην ανάπτυξη οι μεταρρυθμίσεις».
Όλα όσα δηλαδή αναφέρονταν στις αντίστοιχες αποφάσεις του 2012 και του 2016.