Ο Αλ. Τσίπρας και η στενή ομάδα συνεργατών του έχουν ένα νέο όραμα, το οποίο μπορεί για μία ακόμη φορά να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά είναι και το μόνο που τους έχει απομείνει.
Υπογράφοντας για μία ακόμη φορά όλα όσα απέρριπταν και με ό,τι αυτά συνεπάγονται για τους Ελληνες, ποντάρουν σε ένα διάστημα ενός έτους, μέσα στο οποίο θα έχουν γίνει θαύματα στην χώρα, θα έχει επιτευχθεί με κάποιον τρόπο εκρηκτική ανάπτυξη, οι πολίτες θα αρχίσουν να χαμογελούν και οι τσέπες τους να γεμίζουν, ώστε η κυβέρνηση να έλθει το καλοκαίρι του 2018 και να πανηγυρίσει το τέλος των μνημονίων. Επειτα από αυτόν τον θρίαμβο, ευελπιστούν ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του ότι θα προκηρύξουν εκλογές και θα ζητήσουν από τους πολίτες την ψήφο τους, πιστεύοντας ότι αυτοί ευγνωμονούντες για την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα τους την δώσουν.
Το σενάριο, όσο δεν είναι απίθανο, τόσο καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο. Κατ΄ αρχάς, ακόμη και αν μία κυβέρνηση έχει αριστεύσει, κανείς δεν ψηφίζει από ευγωμοσύνη. Ψηφίζει μόνο με βάση την προσδοκία, εξ ου και αποδίδουν έως σήμερα τα ψεύδη ως προεκλογική τακτική. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πει πολλά και έχουν αποκαλυφθεί όλα.
Ακόμη και αν όλα πάνε καλά για την κυβέρνηση, οι εκλογές το 2018 είναι προεξοφλημένες, επειδή πολύ απλά το 2019 έρχονται τα μέτρα (περικοπές συντάξεων, αποδοχών, νέα φορολογική επιβάρυνση κλπ). Συνεπώς, τίποτε από όσα ούτως ή άλλως δεν λειτουργούν, δεν πρόκειται να λειτουργήσει.
Πλην όμως, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να μην πάνε τα πράγματα καλά, όπως άλλωστε μας διδάσκει η εμπερία των τελευταίων δυόμισυ ετών.
Με δεδομένο ότι ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος έχουν δεσμευθεί για πλεονάσματα 3,5% για την προσεχή πενταετία, η κατάρτιση προϋπολογισμού του 2018 θα μπορούσε να είναι ένας εφιάλτης για την κυβέρνηση. Με όσα έχουν προηγηθεί και με δεδομένο ότι ο προϋπολογισμός θα πρέπει να κλείσει υπό την στενή επιτήρηση του ΔΝΤ, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσει η Αθήνα ότι ο λογαριασμός βγαίνει με τα υφιστάμενα μέτρα και ότι δεν θα απαιτηθούν και νέα.
Με το επιπλέον δεδομένο δε ότι από το τέλος Σεπτεμβρίου και την ολοκλήρωση των εκλογικών εκκρεμοτήτων και στην Γερμανία, στο Βερολίνο θα υπάρχει μία νέα κυβέρνηση, κατά τα φαινόμενα με ισχυρή ή πάντως σαφή εντολή, η πίεση προς την Αθήνα πιθανώς και να ενταθεί.
Υπό αυτές τις συνθήκες, φαίνεται ότι για κάποιον λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να ευελπιστούν ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα γίνει κάποια συζήτηση για το χρέος. Οι μόνοι που βιάζονται γι’ αυτό είναι ο κύκλος του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό θα πρέπει πλέον να μας λέει κάτι.
Η συζήτηση αυτή είναι εξαιρετικά απίθανο να γίνει, όσο θα υπάρχει η εκκρεμότητα ακόμη και για τον προϋπολογισμό του 2018, ο οποίος σημειωτέον θα πρέπει να αντεπεξέλθει στην συνθήκη της εκτόξευσης του πρωτογενούς πλεονάσματος από το 1,75% φέτος, στο 3,5% του χρόνου. Αν μη τι άλλο, αυτό σημαίνει ότι όλοι θα καταλάβουν ότι έρχονται νέα μέτρα…
Ολα αυτά, που θα φανούν αμέσως μετά το καλοκαίρι, δείχνουν ότι όχι μόνο τίποτε δεν τελείωσε, αλλά και ότι η χώρα παραμένει σε εκκρεμότητα - κατά βάση πολιτική.
Και αυτό επειδή με βάση όλα αυτά τα στοιχεία η κυβέρνηση είναι σαφές ότι αναζητεί μία τρύπα στον χρόνο για τις εκλογές.
Κατά τα γνωστά, όταν αυτές όταν είναι πρόωρες περιέχουν συνήθως και μία απόπειρα αιφνιδιασμού. Γι΄αυτό δεν θα πρέπει να αποκλείεται ένα σενάριο με κάλπες το φθνιόπωρο ή πάντως μέσα στο 2017.