Η διαδικασία για την ανάδειξη της ηγεσίας του νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς προμηνύεται ως ένα γεγονός μεγάλης πολιτικής σημασίας και ως δυνάμει καταλύτης για το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Υπήρξαν έως τώρα στοιχεία που δικαιολογούν την αισιοδοξία όσων προσβλέπουν σε αυτόν τον πολιτικό χώρο και πιστεύουν στην δημιουργία ενός ενδιάμεσου πόλου ανάμεσα στον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ και στην – δημοσκοπικά τουλάχιστον – επελαύνουσα ΝΔ.

Η ευελιξία για παράδειγμα που επέδειξε η Φώφη Γεννηματά, αποδεχόμενη ένα ανοιχτό παιχνίδι, η διαφαινόμενη απόφαση του Στ. Θεοδωράκη να είναι υποψήφιος, η υποψηφιότητα του δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη, η επιστροφή του Γ. Ραγκούση, ήταν όλα θετικά στοιχεία και ενδείξεις ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει.

Πλην όμως, κάποιες εξελίξεις αρχίζουν να δημιουργούν προβληματισμό.

Μία από αυτές είναι το πλήθος των υποψηφίων. Κανείς δεν μπορεί φυσικά να απαγορεύσει σε κανέναν να θέσει τον πολιτικό εαυτό του στην κρίση των πολιτών που θα θελήσουν να αναδείξουν την νέα ηγεσία του υπό διαμόρφωση φορέα. Όμως ήδη αρχίζουν κάποιοι να αναρωτιούνται: πόσοι μπορεί να πιστεύουν ότι είναι δυνάμει αρχηγοί, τι είναι αυτό το τόσο διαφορετικό που μπορεί να υποστηρίξει ο ένας ή ο άλλος, ειδικώς αν μιλάμε για πρόσωπα που προέρχονται από το ίδιο κόμμα.

Είναι σαφές ότι σε ένα τέτοιο εγχείρημα, ένα πρόσωπο όπως ο Καμίνης ή ο Θεοδωράκης έχει μία διαφορετική προσέγγιση για κάποια ζητήματα από την Φώφη Γεννηματά ή τον Ραγκούση.

Όμως ήδη, με την αναμενόμενη υποψηφιότητα του Οδ. Κωνσταντινόπουλου και του Ν. Ανδρουλάκη θα υπάρχουν πέντε επίδοξοι αρχηγοί προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ (αν συμπεριλάβουμε σε αυτούς και τον Γ. Ραγκούση). Ποιες μπορεί να είναι οι πολιτικές διαφορές τους και πόσο ισχυρές είναι αυτές ώστε να εκδηλώνονται σε πολλαπλές υποψηφιότητες, αντί να δημιουργούνται πυρήνες συνεργασίας;

Το επικίνδυνο με το πλήθος των επίδοξων αρχηγών είναι η αποκάλυψη μίας πραγματικότητας: ότι το προσωπικό στοιχείο υπερισχύει του συλλογικού.

Και εκεί χρειάζεται προσοχή.