Ακόμη και αν ευσταθεί η άποψη ότι υπάρχουν διεθνείς πιέσεις για επίλυση του Σκοπιανού, για οποιονδήποτε γεωπολιτικό, οικονομικό ή πολιτικό λόγο, ο τρόπος διαχείρισης από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης είναι ήδη καταστροφικός και εθνικά επιζήμιος.
Ανοιξε το θέμα με επικοινωνιακούς όρους, από την πρώτη στιγμή επιδίωξε και σε αυτό το πεδίο την πόλωση, έσπευσε να επιτεθεί στην αντιπολίτευση και έπειτα από το συλλαλητήριο της Κυριακής αυτό συνεχίζει να κάνει, μιλώντας για ακροδεξιές κραυγές και άλλα παρεμφερή.
Ο Αλέξης Τσίπρας αυθαιρέτως άλλαξε την εθνική γραμμή ήδη πολλές φορές, με τελευταία εκδοχή αυτήν που εμφάνισε στην συνέντευξή του στο Εθνος της Κυριακής. Εκεί προσέθεσε και την εκδοχή του χρονικού προσδιορισμού για την σύνθετη ονομασία του γειτονικού κράτους, ενώ έως τώρα η Ελλάδα μιλούσε μόνο για γεωγραφικό προσδιορισμό.
Ό,τι και να πιστεύει κανείς για το ζήτημα, οι χειρισμοί του Μεγάρου Μαξίμου έχουν ήδη κάνει το πρόβλημα πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν. Και σήμερα, η κυβέρνηση και η χώρα είναι εγκλωβισμένες σε αυτές τις λανθασμένες κινήσεις.
Η μαζική αντίδραση δείχνει όμως κάτι περισσότερο. Η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης ίσως να μην αφορούσε μόνον το Σκοπιανό. Ενδέχεται να λειτούργησε και ως αφορμή για μία μαζική αντίδραση κατά της κυβέρνησης, έπειτα από μία τριετία κατά την οποία η κοινωνία απλώς παρακολουθεί απαθής όλα όσα υφίσταται από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το ερώτημα πλέον είναι ποια βήματα μπορεί να ακολουθήσουν. Με δεδομένο ότι ο κυβερνητικός εταίρος δεν πρόκειται να αλλάξει θέση, ο Αλέξης Τσίπρας είναι περισσότερο από ποτέ όμηρος του Πάνου Καμμένου. Και αν επιχειρήσει να προχωρήσει μόνος σε μία λύση του ζητήματος, θα έχει απέναντί του πιθανώς το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και μία τεράστια μερίδα των πολιτών
Υπό αυτές τις συνθήκες και εν αναμονή ενός δεύτερου συλλαλητηρίου στην Αθήνα στις αρχές Φεβρουαρίου, το ζήτημα είναι πώς θα αντιδράσει ο Αλέξης Τσίπρας. Η πείρα των τριών ετών δείχνει ότι η τάση του όταν βρίσκεται υπό πίεση είναι να αντιδρά σπασμωδικά. Και ο γνώμονας της κάθε κίνησής του είναι κατά βάση το πολιτικό όφελος – ή, πάντως, ο περιορισμός του πολιτικού κόστους.
Μπορεί κατόπιν αυτών και εν όψει της συνέχειας, οι εξελίξεις να μην είναι τόσο προβλέψιμες όσο κάποιοι νομίζουν. Όπως άλλωστε είχε πει και ο Χάρολντ Μακ Μίλαν (πρωθυπουργός της Βρετανίας 1957-63) όταν ρωτήθηκε τι θα κρίνει την τύχη της κυβέρνησής του: «Events, dear boy, events»…