Είτε θα μοιράσει επιδόματα και οι επιδοματούχοι θα μετατραπούν σε ενθουσιώδεις ψηφοφόρους, είτε δεν θα κόψει τις συντάξεις που έχει ήδη κόψει και θα τρέχουν να του φιλούν το χέρι, είτε θα στήσει με τον Καμμένο μία μεγαλοφυή πολιτική κομπίνα και έτσι θα σωθούν και οι δύο εκλογικά, είτε θα αφήσει τα πάντα ανοιχτά και σε εκκρεμότητα, ώστε ο Μητσοτάκης να βρει καμένη γη και να μην μπορεί να κυβερνήσει, είτε ποιος ξέρει τι άλλο.

Τίποτε από αυτά δεν ισχύει.

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να επικαλείται συνεχώς τον Οδυσσέα, επειδή θαυμάζει την πανουργία του και θεωρεί ότι οι «πολυμήχανοι Ελληνες», όπως λέει, μπορούν με κόλπα να ξεγελάσουν τους κουτόφραγκους.

Πλην όμως, το κόλπο σε αυτήν την περίπτωση δεν πιάνει.

Ούτε το Σκοπιανό μπορεί να αφήσει σε εκκρεμότητα (αν προχωρήσει η διαδικασία στην γειτονική χώρα), ούτε θαυμασμό και ευγνωμοσύνη θα εισπράξει από τις συντάξεις, ούτε θα περάσει έτσι εύκολα στην λήθη η τετραετία με τον Καμμένο.

Κυρίως δε, κανείς δεν πρόκειται να δείξει οίκτο όσο τα κόλπα εξακολουθούν να είναι κυρίαρχο στοιχείο πολιτικής συμπεριφοράς.

Εν αναμονή των κόλπων, ξένοι εταίροι, αγορές, επενδυτές και πολιτικοί συνομιλητές αντιμετωπίζουν κατ’αρχάς την κυβέρνηση και μαζί της την χώρα με επιφύλαξη έως και περιφρόνηση. Και αυτό πολυ απλά σημαίνει, ότι ούτε ευρώ δεν πρόκειται να επενδυθεί όσο αυτή η αντίληψη κυριαρχεί.

Από την άλλη, όσο ο Τσίπρας και οι δικοί του ομολογούν ότι αναζητούν τρικ και τεχνάσματα ώστε να περιορίσουν την ήττα τους, δεν αντιλαμβάνονται το προφανές.

 Ο ηττημένος των εκλογών είναι ηττημένος. Και το να απειλεί κάποιος με την ψυχολογία του ηττημένου είναι κωμικό.

Εκτός αν είναι έτοιμος για άλλα. Αν ήταν όμως, δεν θα ψάχνονταν με κόλπα.