Την Τρίτη όλοι ανέμεναν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στην Βουλή. Θα μιλούσε στην αρμόδια επιτροπή για τον προϋπολογισμό, τον πρώτο μεταμνημομιακό, τον πρώτο «επεκτατικό», όπως είπε, τον πρώτο καταπληκτικό προϋπολογισμό, που αυξάνει φόρους κατά ένα δισ. και μοιράζει κάτι ψίχουλα. 

Δυστυχώς, η εμφάνιση ήταν απογοητευτική. Ο υπουργός δεν φαινόταν και πολύ ευδιάθετος, η κατά τα λοιπά πλούσια φαντασία του φάνηκε ότι δεν τον βοηθούσε και η συνήθης σύγχυση που προκαλείται από το ιδιόλεκτό του ήταν μεγαλύτερη από ποτέ. 

Ανακάτευε τις ασίστ του Στόκτον με τις πάσες στον αντίπαλο, τους «φρουιζελέδες» με την περικοπή ή την μη περικοπή των συντάξεων, έλεγε ότι έχει βγει δυόμισι φορές στις αγορές, αλλά και ότι δεν έχει βγει και ότι γι’ αυτό φταίει η ΝΔ και κάποια άλλα, που απαιτούσαν πολύ μεγάλη προσπάθεια για να τα παρακολουθήσει κανείς. 

Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι ο κ. Τσακαλώτος είχε έλθει στην Βουλή για να κάνει πλάκα. Ίσως, αλλά τότε γιατί ήταν τόσο εκνευρισμένος; 

Δε δικαιολογείται. 

Και τι τον νοιάζει εκείνον τέλος πάντων τι κάνει η ΝΔ και θέλει να της δίνει συνεχώς συμβουλές; Εντάξει, έχοντας την γνωστή βρετανική παιδεία, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι το συγκεκριμένο στοιχείο της νουθεσίας και της ήπιας προσβολής του αντιπάλου είναι δομικό στην σκέψη και την έκφραση του κ. Τσακαλώτου και να του το δικαιολογήσει. 

Παρά ταύτα, η παρουσία του παρέμεινε απογοητευτική. Οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και το χειρότερο: υπέπεσε στο μέγιστο σφάλμα. Αυτό της επανάληψης. 

Αυτός, που πάντα βρίσκει έναν τρόπο να εκπλήσσει, είτε με την Σκάρλετ Τζοχάνσον, είτε με την Τζούλια Ρόμπερτς, είτε με τον ΠΑΟΚ, την Μπαρτσελόνα και εν τέλει την σαρανταποδαρούσα με πρόβλημα μηνίσκου και τα ψώνια από το Lidl που περνάει τον πήχυ που βάζει χαμηλά η ΝΔ (!), δεν μπόρεσε να αντισταθεί. 

Και επανέλαβε το αστείο με την σαρανταποδαρούσα… 

Κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι το ρεπερτόριο έχει μάλλον εξαντληθεί. Και ότι η παράσταση πλησιάζει προς το τέλος της.