Οι τελευταίες είναι και οι πιο σημαντικές, καθώς ως γνωστόν από αυτές κρίνεται ποιος θα κυβερνήσει την χώρα.
Και έπειτα από επίσης πολύ καιρό, περίπου μία δεκαετία, οι εθνικές εκλογές έχουν μία ιδιαιτερότητα.
Θα είναι οι πρώτες που δεν θα έχουν ως θέμα το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο».
Το ζήτημα είναι συνεπώς, τι κρίνουν αυτές οι εκλογές; Τι διακυβεύεται;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εγκλωβισμένη σε μία συνθήκη που κατ’ αρχάς φαινόταν προνομιακή γι΄αυτήν, απειλείται με έναν ακριβό λογαριασμό. Είναι η πρώτη κυβέρνηση έπειτα από μεγάλο διάστημα, η οποία δεν είχε κατά τη διάρκεια της θητείας της την απειλή κάποιας εμβόλιμης εκλογικής αναμέτρησης, είτε για την αυτοδιοίκηση, είτε για την ευρωβουλή, ενώ είχε και την τύχη να μην έχει μπροστά της μία εκλογική Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε διάλυση της Βουλής.
Θα κλείσει συνεπώς μία τετραετία στην εξουσία και στο τέλος της θα γίνει «ταμείο» για όλα και παντού. Ο απολογισμός ίσως και να αντικατοπτρίζεται ήδη στην απόγνωση με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας επανέρχεται στα διχαστικά σχήματα και διλήμματα. Προσπαθεί να πείσει ότι το πολιτικό κοντέρ του έχει μηδενιστεί με την λήξη της δανειακής σύμβασης τον Αυγουστο και έκτοτε μετράει μία – μία τις… πρώτες του ημέρες στην διακυβέρνηση της χώρας. Μοιράζει κάτι χαρτζιλίκια και επιδόματα, μιλάει για Λαμπράκηδες και Γκοτζαμάνηδες, για φασίστες και ΕΑΜίτες. Δεν έχει όμως και πολλά να πει για την επόμενη ημέρα της χώρας. Εχει αφήσει ένα τραπεζικό σύστημα παράλυτο, έναν πτωχό κατάλογο στον τομέα των επενδύσεων και ένα ναρκοπέδιο για την επόμενη διακυβέρνηση στην οικονομία, την παιδεία, την ασφάλεια και σε αυτό που αποκαλείται κοινωνική συνοχή.
Από την άλλη πλευρά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τις δημοσκοπήσεις ο προαλειφόμενος για Πρωθυπουργός, επιχειρεί να παρουσιάσει ένα αναπτυξιακό σχέδιο για την χώρα, επιχειρεί να αντιπαρέλθει τις προκλήσεις και τις διχαστικές λογικές του κ. Τσίπρα, λέει ότι θα κυβερνήσει με τους καλύτερους. Δεν έχει πει ακόμη ποιοι είναι αυτοί.
Εχει όμως και να αντιμετωπίσει τις δεσμεύεις που του κληροδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, με κυριότερη από αυτές την δέσμευση για πλεονάσματα 3,5% για τα επόμενα χρόνια. Μπορεί να μην το εξαγγέλλει, αλλά αν δεν αλλάξει αυτό το δεδομένο, η προσπάθειά του απειλείται σοβαρά.
Μπορεί αυτό να αλλάξει; Είναι ίσως το μεγαλύτερο και ανομολόγητο στοίχημα για την επομένη των εκλογών.
Αφότου βεβαίως πρώτα έχει ξεκαθαρίσει ο χρονικός ορίζοντας της κυβέρνησης. Αν δηλαδή η επόμενη Βουλή θα είναι σε θέση να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή αν στις αρχές του 2020 η χώρα θα βρίσκεται ακόμη σε έναν εκλογικό κύκλο. Όσο αυτό δεν ξεκαθαρίζει η περιπέτεια της Ελλάδας θα συνεχίζεται και η αβεβαιότητα θα υποσκάπτει τα πάντα.
Ως προς τον χρόνο των εκλογών, εκεί παίζονται τα μεγαλύτερα στοιχήματα. Κατά τις υπάρχουσες πληροφορίες και σύμφωνα με κάποιες πηγές από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, το σενάριο που θέλει τον κ. Τσίπρα να ξαναπαίζει το χαρτί της προεδρικής εκλογής ώστε να προκαλέσει εκλογές το 2020, έχει μόνο μία πιθανότητα επαλήθευσης: όσο νωρίτερα γίνουν οι εκλογές το 2019, τόσο περισσότερο θα ποντάρει στην υπονόμευση της επόμενης κυβέρνησης και θα ελπίζει ότι σε περίπου έναν χρόνο θα έχει φθαρεί ώστε να νομιμοποιείται να την υπονομεύσει και πάλι. Υπό αυτήν την έννοια, οι εκλογές τον Οκτώβριο του 2019 είναι το λιγότερο πιθανό ενδεχόμενο. Οι τριπλές κάλπες τον Μάιο φαντάζουν ως μία λογική εκδοχή. Κάποια εξέλιξη νωρίτερα, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Όπως και να έχει, η περιπέτεια της χώρας θα συνεχιστεί. Και οι πολίτες της μοιάζουν δυστυχώς να υπνοβατούν προς την επόμενη φάση της.