Πιθανότατα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ακραίες εκδηλώσεις του φαινομένου, καθώς ήδη βλέπουμε και ακούμε διάφορα να συμβαίνουν με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Μόλις μέσα σε λίγα 24ωρα είδαμε και ακούσαμε φερ’ ειπείν έναν Πρωθυπουργό να μιλάει για «τυμβοθηρίες». Από τα συμφραζόμενα υπέθεσαν οι περισσότεροι τι εννοούσε. Και το κακό ήταν ότι εννοούσε το Μάτι. Για το οποίο άλλοι έφταιξαν. Ο τάχα κίτρινος Τύπος, δηλαδή σύσσωμος ο Τύπος πλην των κυβερνητικών Μέσων. Και η διαπλοκή, βεβαίως.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στην περίπτωση αυτού του νεολογισμού ήταν ότι ακόμη και όταν εκστόμισε την λέξη ο κ. Τσίπρας, δεν του ακούστηκε περίεργη, δεν την διόρθωσε…
Επειτα ακούσαμε ότι τα Εξάρχεια είναι η Μονμάρτρη της Αθήνας. Από την υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη. Και για να το γιορτάσουν, οι πιο άτακτοι από τους κατοίκους της περιοχής είπαν να τα κάνουν λαμπόγιαλο για μία ακόμη φορά.
Επειτα ακούσαμε την υποψήφια για την δημαρχία της Θεσσαλονίκης να μιλάει για μουσείο ερωτικού προσανατολισμού, αλλά και για κάτι πολύ πιο βαρυσήμαντο: για την πολιτισμική δημοκρατία. Η οποία, όσο κι αν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι, πληροφορούμεθα από την ίδια την κ. Νοτοπούλου ότι είναι προϋπόθεση της ίδιας της δημοκρατίας.
Υπάρχει βέβαια πάντοτε και πέρα από όλα αυτά, η κορύφωση της εκστρατείας του Νίκου Παππά για την κατάκτηση του διαστήματος. Και όπως μάθαμε, εντός της επόμενης διετίας η Ελλάδα θα στείλει δικό της όχημα στην Σελήνη. Είναι εντυπωσιακό να τα λέει αυτά ένας υπουργός την στιγμή που είναι τόσο εκτεθειμένος για τις περίεργες δραστηριότητες φίλου και συνεργάτη του. Και να κάνει ότι δεν τρέχει τίποτε.
Επειτα, υπάρχουν και τα λίγο πιο ασήμαντα αλλά ενδεικτικά. Όπως η εκστρατεία διαστρέβλωσης ότι ένας πρώην δικαστικός, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της ΝΔ, εν προκειμένω ο Χαρ. Αθανασίου, είπε τάχα ξεδιάντροπα ότι η είσπραξη μίζας είναι στα καθήκοντα ενός υπουργού. Εν προφανώς εξηγούσε ότι η δωροδοκία είναι πράξη η οποία τελείται κατά την άσκηση των καθηκόντων ενός Υπουργού.
Είναι αξιοσημείωτο ότι οι εκδηλώσεις αυτές της ελαφρότητας, αν και όχι τόσο αθώας και ανώδυνης, σημειώνονται ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα πλησιάζει τα τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία. Ενώ υποτίθεται ότι έχει ωριμάσει, ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε. Ότι είναι μετριοπαθής και συνετός. Ότι έχει μάθει να συμβιβάζεται και να βλέπει τα πάντα μέσα από το πρίσμα του ρεαλισμού.
Δεν έχει συμβεί τίποτε από όλα αυτά. Υπό μία έννοια, αυτό αποδεικνύεται και από τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έρχεται σήμερα και εκστομίζει φράσεις όπως «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας». Που σημαίνει περίπου κάνω και λέω ό,τι μου καπνίσει και λογαριασμό δεν δίνω.
Σε απλά ελληνικά, όλα αυτά περιγράφονται με τον όρο του «παράλληλου σύμπαντος».
Και υπό αυτήν την έννοια, υπάρχει μία βάσιμη υποψία. Να βρίσκεται αυτή η κυβέρνηση πραγματικά στο δικό της παράλληλο σύμπαν. Να πιστεύουν πραγματικά ότι υπάρχει μία σκοτεινή συνωμοσία εναντίον τους, να πιστεύουν βαθιά το θρησκειολογικό «το δίκαιο είναι με το μέρος μας». Να μην αναγνωρίζουν καμία ευθύνη στον εαυτό τους για όσα έχουν συμβεί στην χώρα.
Να περιμένουν να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης ο Τσίπρας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όσο και αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να πουλάει τρέλα για πάντα, έρχεται η ώρα της αλήθειας. Η ώρα που κάποιοι πέφτουν από τα σύννεφα.
Και που αναρωτιούνται πώς συνέβη ό,τι συνέβη, αφού το δίκιο είναι με το μέρος τους...