Και με τους όρους αυτούς «ακροδεξιά» βαφτίζει όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους. Από τον Μητσοτάκη έως τον υποψήφιο για την προεδρία της Επιτροπής Μάνφρεντ Βέμπερ.

Μπορούμε να αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι κυβερνήσεις με ακροδεξιά χαρακτηριστικά υπάρχουν μεν στην Ευρώπη, αλλά προς το παρόν η τάση μπορεί να χαρακτηριστεί ελεγχόμενη. Μπορούμε και να αγνοήσουμε ότι με όσα έχει κάνει ή παραλείψει η ελληνική κυβέρνηση στο μεταναστευτικό, έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να ενισχύσει τους ακροδεξιούς στην Ευρώπη.

Ας σταθούμε σε δύο άλλα σημεία. Κατ’ αρχάς η αναγόρευση μίας γενικής και αόριστης ακροδεξιάς ως βασικού πολιτικού αντιπάλου, μοιραία απειλεί να μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όσο μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει με κάθε τρόπο την Χρυσή Αυγή επειδή τον εξυπηρετεί εκλογικά η ύπαρξή της και μόνο στα λόγια κάνει τσαμπουκάδες, τόσο πιο επικίνδυνο θα γίνεται το παιχνίδι.

Το άλλο σημείο είναι ο χαρακτηρισμός του Μάνφρεντ Βέμπερ ως  «ανθέλληνα» και ως υπ’ αριθμόν ένα πολιτικού κινδύνου για την Ευρώπη. Περίπου…

Όπως ομολόγησε ο κ. Τσίπρας, το τελευταίο αυτό κατασκεύασμά του, μάλλον οφείλεται σε δικούς του ψυχολογικούς λόγους. Το είπε ο ίδιος στην Πάτρα: «Και δεν θα ξεχάσω την περιφρόνησή του. Έχω βρεθεί αντιμέτωπος με πολιτικούς που διαφωνώ, που έχουμε άλλες απόψεις, που ανήκουμε σε άλλα κόμματα, αλλά δεν θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα που βρέθηκα στο Στρασβούργο, στη συνέλευση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ήταν όλοι οι αρχηγοί των πολιτικών παρατάξεων και άκουγαν αυτά που τους έλεγα, ενώ ο ίδιος επιδεικτικά είχε κατεβάσει τα ακουστικά του για να μην μεταφράζεται η ομιλία μου. Δεν ήθελε να ακούσει τι είχε να πει ο Έλληνας πρωθυπουργός».

Προφανώς δεν το άντεξε αυτό ο κ. Τσίπρας. Εχει εφιάλτες από την περιφρόνηση αυτή που επέδειξε ο Βέμπερ. Που δεν φιλοτιμήθηκε να ακούσει τις τρέλες που έλεγε ο Πρωθυπουργός το 2015 – αν μιλούσε για εκείνη την παρουσία του στην ολομέλεια.

Όπως και να ‘χει, ακόμη και σε αυτό το πεδίο, υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα. Ο Αλέξης Τσίπρας κάθεται και ασχολείται με τον ποιον στηρίζει η ΝΔ για πρόεδρο της Επιτροπής. Τι τον νοιάζει;

Και κυρίως, γιατί δεν μας λέει ποιον στηρίζει εκείνος; Δεν έχει αποφασίσει ακόμη; Ή δυσκολεύεται να δει κάποιον αξιότερο από τον εαυτό του, έπειτα από την υποψηφιότητα του 2014;

Αφού είναι τόσο αποφασισμένος, τόσο προσγειωμένος, τόσο ρεαλιστής, σοσιαλδημοκράτης και τόσο μετριοπαθής πλέον, γιατί δεν ανακοινώνει την στήριξή του στον Φρανς Τίμερμανς, τον υποψήφιο των Δημοκρατών και Σοσιαλιστών;

Αλλά αυτά είναι πολύ τολμηρά βήματα. Μπορεί ξαφνικά να βρεθείς μετέωρος και επιστροφή δεν υπάρχει…

Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη παραμένει λοιπόν άγνωστη. Και η αντίθεσή του με τον Βέμπερ δεν ενδιαφέρει κανέναν.