Αυτός δεν είναι μόνο σαφές. Πέρα από πολιτικό δεδομένο, είναι και μαθηματική πραγματικότητα. Ο Μητσοτάκης αύξησε τα ποσοστά της ΝΔ σχεδόν κατά 12 μονάδες από την προηγούμενη εκλογή για το εθνικό κοινοβούλιο, ο Τσίπρας μείωσε τα αντίστοιχα του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν κατά 4 μονάδες. Σύνολο ένα 16% που χωρίζει τυς δύο, με όρους προσωπικής αναμέτρησης. Και επιπλέον κάτι άλλο: Σε όποια εκλογή βρήκε ο Τσίπρας μπροστά του τον Μητσοτάκη έχασε κατά κράτος. Εκλογές, δημοτικές, περιφερειακές εκλογές και τώρα εθνικές.
Συνεπώς, η πραγματικότητα είναι μία. Ο Μητσοτάκης θα κυβερνήσει, ο Τσίπρας δεν θα κυβερνήσει. Πρέπει να κάνει αντιπολίτευση.
Από το σημείο αυτό κι έπειτα, σε αυτές τις εκλογές διαμορφώθηκαν και άλλα νέα δεδομένα.
Ο Μητσοτάκης καλείται να σχηματίσει μία κυβέρνηση. Αποτελεσματική, θαρραλέα, με σχέδιο για την χώρα, το οποίο θα πρέπει εφαρμόσει. Να κάνει μεταρρυθμίσεις, να παλέψει με το κόμμα του, να παλέψει με το διαβρωμένο και διαβρωτικό κράτος. Εν τέλει και εν ολίγοις, έχει μία ευκαιρία και οφείλει την προσωπική του εκλογική επιτυχία να την αξιοποιήσει προς όφελος πολιτών, επιχειρήσεων, επαγγελματιών και εν γένει όλων όσων μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα. Δεν είναι εύκολο, αλλά την ευκαιρία την έχει. Για την ακρίβεια, του την έδωσαν οι πολίτες. Ας την τιμήσει, αν μπορεί.
Την ίδια ώρα, ο Τσίπρας έχει πλέον έναν άλλο ρόλο. Καλείται να κάνει αντιπολίτευση. Σε συνθήκες έλλειψης μνημονίων και γερμανοτσολιάδων.
Που σημαίνει, δεν θα αρκεί να πετάει πέτρες, θα πρέπει να βρει κάτι να πει για το πώς φαντάζεται την διακυβέρνηση. Ακόμη και αν θεωρήσει κάποιος ότι αυτό έλεγε προεκλογικά (που δεν το έλεγε), οι περισσότεροι του γύρισαν την πλάτη.
Κατάφερε να διατηρήσει δυνάμεις και να ισχυρίζεται ότι είναι επικεφαλής ενός νέου πολιτικού πόλου; Σαφώς. Όμως αυτό δεν σημαίνει και πολλά προς το παρόν. Θα πρέπει να πείσει και για το ότι είναι δυνάμει Πρωθυπουργός, κάποια στιγμή. Να δειξει πώς ακριβώς φαντάζεται αυτό το νέο κόμμα, το οποίο σχεδόν προανήγγειλε το βράδυ της Κυριακής στο Ζάππειο.
Στην προσπάθεια αυτή έχει και αυτός μία ευκαιρία. Εχει ένα ποσοστό το οποίο προφανώς και του διασφαλίζει έναν σημαντικό πολιτικό ρόλο, πλην όμως πρέπει να το αξιοποιήσει εποικοδομητικά. Το 31,6% δεν δημιουργεί αυτοματισμούς. Μάλλον υποχρεώσεις και ευθύνες.
Θα επιστρέψει στα πεζοδρόμια; Θα φανεί.
Μπορεί να το κάνει; Αν η χώρα έχει πλέον τόσους ταραχοποιούς ίσως εν τέλει και να μην υπάρχει καμία ελπίδα… Συνεπώς ο κ. Τσίπρας οφείλει και αυτός να τιμήσει το εκλογικό ποσοστό που συγκέντρωσε. Μπορεί να νομίζει ότι του χαρίστηκε, αλλά παραμένει δανεικό.
Το άλλο δεδομένο είναι η καθήλωση του ΚΙΝΑΛ σε χαμηλά ποσοστά. Για κάποιον λόγο συνέβη αυτό και ο ρόλος που ανατέθηκε στο κόμμα από τους πολίτες δεν είναι και προνομιακός. Ο Τσίπρας είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσει την προσπάθεια πολιτικής λεηλασίας του χώρου και υπό αυτήν την συνθήκη η Φώφη ή όποιος άλλος εκεί μέσα, πρέπει να εφεύρουν κάτι. Η μάχη μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ θα είναι λυσσώδης στην επόμενη πολιτική περίοδο. Κάπου θα βγει, δεν μπορεί να είναι μηδενικού αθροίσματος…
Η συνολική διαπίστωση από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου είναι ότι η Ελλάδα θέλει να γυρίσει σελίδα. Δεν προτιμά μία διακυβέρνηση λαϊκιστικού παροξυσμού. Επιθυμεί κάτι άλλο.
Οι αποδέκτες των μηνυμάτων οφείλουν να το κατανοήσουν και να το εμπεδώσουν.
Πέραν της καταδίκης του λαϊκισμού, ένα από τα θετικά στοιχεία των εκλογών είναι και η πολιτική καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Η απουσία της από την Βουλή θα πρέπει να συνεχιστεί και με την νομική της καταδίκη. Μοιάζει να είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε. Και πάντως είναι ένα εξαιρετικά θετικό στοιχείο, αν αναλογιστεί κάποιος και το πώς η ακροδεξιά ανεβαίνει και απειλεί ανά την Ευρώπη, ενώ στην Ελλάδα έκλεισε τον κύκλο της.
Στο νέο αυτό περιβάλλον, όλοι οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο μεν Μητσοτάκης να κυβερνήσει και να προκαλέσει το αναγκαίο αφυπνιστικό σοκ.
Ο δε Τσίπρας να εγκαταλείψει τις ακτιβιστικές εμμονές και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του. Θα το κατορθώσει; Δεν είναι και αυτό που απασχολεί πλέον τους πολίτες κατά μείζονα προτεραιότητα, αλλά πάντως θα έχει καιρό να το σκεφτεί.
Εν τέλει, ας ηρεμήσουμε…