Κάπως έτσι είχαμε μάθει να ζούμε και με τα capital controls. 

Όσο όμως και αν ισχυρίζονται διάφορα εξωφρενικά οι τότε κυβερνώντες, Αλέξης Τσίπρας και Σια και όσο και αν οι δυσάρεστες αναμνήσεις του καλοκαιριού του 2015 μπορεί κάπου να έχουν καταχωνιαστεί, δεν πρόκειται να σβήσουν. 

Ποιος θα πάψει να θυμάται τις ουρές στις τράπεζες, τις αδυναμίες να καταβληθούν μισθοί και συντάξεις, την αδυναμία πληρωμής λογαριασμών, την καταδίκη εκατοντάδων επιχειρήσεων σε ασφυξία; Ποιος θα ξεχάσει τον εξευτελισμό;

Ποιος θα ξεχάσει και την χλευαστική διάθεση διαφόρων συριζαίων και παρα-συριζαίων, με τις κρετινικές εκδηλώσεις του τύπου: «έλα μωρέ, τι να τα κάνεις πάνω από 60 ευρώ την ημέρα;». Λες και αυτό ήταν το θέμα. 

Με την ανακοίνωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την άρση των κεφαλαιακών ελέγχων από αρχές Σεπτεμβρίου, νομοτελειακά κλείνει μία επεισοδιακή περίοδος. 

Ακόμη και αν η επιστροφή στην κανονικότητα δεν έχει συντελεστεί, καθώς σε αυτό το επίπεδο είναι μάλλον δύσκολο να θυμηθούμε πώς ακριβώς ήταν, με την απόφαση αυτή κάτι αλλάζει. Δημιουργείται μία βασική προϋπόθεση ώστε να διαμορφωθεί μια κανονικότητα.

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να λέει τρέλες και να κατηγορεί για τα capital controls την αντιπολίτευση, τον Ντράγκι και τον Στουρνάρα, λίγη αξία έχει, εύκολα μπορεί να εξηγηθεί, αλλά και να αγνοηθεί. 

Πλην όμως, έχει ενδιαφέρον μία παρατήρηση που προέκυψε με αφορμή αυτά. 

Είναι το γεγονός ότι μέσα στην αγωνία τους να δικαιλογήσουν την παρουσία τους και να αντιπολιτευτούν εν ου παικτοίς, τα «ξαναβρίσκουν» ο Βαρουφάκης, ο Τσίπρας, τα πρωτοπαλίκαρα του παλαιού και του δήθεν νέου ΣΥΡΙΖΑ. Τα όσα τολμούν και λένε ταυτίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Σε αυτό το σκηνικό, οι όψιμοι θαυμαστές του Τσίπρα είναι απλώς θεατές. Αλλωστε δεν τους αφορά το θέμα, δεν ήταν τότε μέλη της παρέας. 

Για όσους όμως έχουν ακόμη αυταπάτες, η ταύτιση θέσεων και απόψεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Βαρουφάκη τέσσερα χρόνια έπειτα από την περιπέτεια, είναι μία πολύ καλή και χρήσιμη υπενθύμιση…