Να προσφέρεται φερ' επείν κάποια οικονομική ανακούφιση χωρίς να συζητούμε για την πάλη των τάξεων.

Εχει σταματήσει το κυνήγι των μαγισσών και έχει εξατμιστεί το πολιτικό πάθος, το οποίο είχε εξαντλήσει τους πάντες την τελευταία δεκαετία. Δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει η χώρα. Πάνω κάτω η ίδια μένει, απλώς έχουν εκλείψει τα περιττά στοιχεία που την έκαναν χειρότερη από ό,τι είναι. Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να τα επαναφέρουν, κανείς δεν έχει διάθεση να ακολουθήσει, ούτε καν να παρακολουθήσει.

Παρά ταύτα απαιτείται προσοχή.

Καθώς η συζήτηση που γίνεται ή που πρέπει να γίνεται, αφορά το μέλλον της Ελλάδας και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, οφείλουμε να δούμε μία αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου η πορεία αυτή προς το μέλλον να μην ανακοπεί και πάλι κάποια στιγμή απότομα.

Μιλώντας για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές οφείλει να γίνει συνείδηση όλων ότι αυτές δεν μπορεί να είναι πρόσκαιρες.

Και στον βαθμό που κάτι τέτοιο είναι δυνατόν, πρέπει να αναζητηθεί ο τρόπος προκειμένου να έχουν θεσμική κατοχύρωση και να μην εναπόκεινται στις διαθέσεις, τις εμμονές, τις ιδεοληψίες και εν τέλει στην πολιτική υστεροβουλία του οποιουδήποτε βρεθεί από μία στροφή της τύχης ή της ατυχίας, να έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης.

Αν κάτι κατατρύχει την Ελλάδα από την στιγμή που κατέστη οργανωμένο (λέμε τώρα) κράτος, είναι ότι σχεδόν κάθε κυβέρνηση που ερχόταν δεν έχτιζε πάνω σε ό,τι είχε κάνει η προηγούμενη, παρά κατά βάση ξήλωνε τα πάντα και έκανε τα δικά της. Χανόταν έτσι χρόνος, σπαταλιόταν πολιτικό κεφάλαιο και ενώ ο κόσμος προχωρούσε, εμείς ζούσαμε την δική μας μέρα της μαρμότας.

Η σημερινή συγκυρία πρέπει να αντιμετωπιστεί ως η τελευταία ευκαιρία.

Από την στιγμή που έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης και εξάντλησης των πολιτών η σημερινή κυβέρνηση προχωρεί σε κάποιες μεταρρυθμίσεις, αυτές θα πρέπει να αποτελέσουν εθνικό κεκτημένο.

Μερικά παραδείγματα.

Η κατάργηση του αναχρονιστικού πανεπιστημιακού ασύλου θα πρέπει να ισχύει στο διηνεκές. Δεν μπορεί ούτε να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε άλλοθι αριστεροσύνης, επαναστατικότητας και εν τέλει διάλυσης των Πανεπιστημίων.

Η όποια αναγκαία μεταρρύθμιση στην Παιδεία, θα πρέπει να έχει εθνικό χαρακτήρα και να μην θεωρηθεί από κανέναν «δεξιά» ή «αριστερή». Το σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, ο τρόπος λειτουργίας και οι αρχές της μέσης εκπαίδευσης, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, η κατάρτιση των καθηγητών και οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με την Παιδεία και την εκπαίδευση θα πρέπει να έχει μόνιμο χαρακτήρα. Οι όποιες αλλαγές θα πρέπει να είναι μόνο βελτιωτικές και για λόγους προσαρμογής στις απαιτήσεις της εποχής και όχι διαβρωτικές.

Το φορολογικό καθεστώς δεν μπορεί να αλλάζει με κάθε κυβέρνηση ή κάθε υπουργό.

Το ρυθμιστικό πλαίσιο της επιχειρηματικότητας το ίδιο.

Το αν η παραβατικότητα και η παρανομία αντιμετωπίζονται δεν μπορεί να έχει ιδεολογική φόρτιση. Ισχύει για την ασφάλεια εν γένει.

Ο τρόπος διαχείρισης των απορριμμάτων επίσης. Ειδικώς στο σημείο που βρισκόμαστε, όπου πολύ σύντομα η διαχείριση δεν θα είναι καν δυνατή. Στο πεδίο αυτό μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, π.χ. περισσότερο ή λιγότερο «πράσινες», όμως όταν μιλούμε για την δική μας τριτοκοσμική κατάσταση μία τέτοια συζήτηση είναι εκτός θέματος.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι στην βάση όλων αυτών και για πολλούς λόγους βρίσκεται μία άλλη μεταρρύθμιση, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης. Αφορά το εκλογικό σύστημα.

Η αλλαγή του με τρόπο μόνιμο και αντίστοιχο με τα δεδομένα της χώρας θα μπορούσε με τρόπο σχεδόν αυτόματο να επενεργήσει ευεργετικά και σε όλα τα άλλα πεδία. Είναι αυτό μάλλον το πρώτο βήμα της θεσμικής κατοχύρωσης της προόδου.

Όπως και να έχει, η περίοδος για την Ελλάδα είναι κρισιμότερη από ποτέ.

Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται είναι βαθιές και γενναίες και κανείς δεν έχει πλέον την πολυτέλεια ή και το δικαίωμα να παίζει εν ου παικτοίς.