Ούτως ή άλλως, όλα αυτά τα 10 χρόνια, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ «καταδίκαζε» τις δολοφονίες, πάντοτε είχε ένα μεγάλο «αλλά»: ότι αν η εργοδοσία είχε κλείσει το κατάστημα, το κακό δεν θα είχε συμβεί. 

Ωστόσο, είναι προφανές ότι το ένα ουδεμία σχέση έχει με το άλλο…

Το ίδιο έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και στην ανακοίνωση της Τετάρτης, με την οποία ενημέρωσε ότι θα καταθέσει δικό του στεφάνι στο ίδιο σημείο, λίγες ώρες πριν από τους άλλους. 

Και εδώ, το μεγάλο «ναι μεν, αλλά»: «Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να ξεχνά ότι η Δικαιοσύνη καταδίκασε τρία ανώτατα στελέχη της τράπεζας γιατί κλείδωσαν τους εργαζόμενους αναγκάζοντάς τους να δουλέψουν υπό την απειλή απόλυσης και απεφάνθη πως “ο θάνατος των υπαλλήλων της Marfin θα είχε αποφευχθεί εάν το συγκεκριμένο κατάστημα της οδού Σταδίου δεν είχε τεράστια προβλήματα ασφαλείας”».

Το λογικό λάθος είναι προφανές: ο θάνατος των υπαλλήλων θα είχε αποφευχθεί αν δεν είχαν πετάξει τις μολότοφ οι δολοφόνοι. Αφού τις έριξαν, το ελλιπές σύστημα ασφαλείας ήταν μία καθοριστική παράμετρος.

Κατά τα άλλα, το ενδιαφέρον είναι  η άλλη αντίφαση στην οποία υποπίπτει ο ΣΥΡΙΖΑ: «Η ανθρώπινη ζωή και ο πόνος των ανθρώπων που μένουν πίσω δεν μπορούν να υπηρετούν επικοινωνιακές σκοπιμότητες, ούτε να γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και συκοφάντησης των κοινωνικών αγώνων, τόσο τότε όσο και σήμερα».

Αν λοιπόν όλα αυτά είναι επικοινωνιακές σκοπιμότητες, γιατί καταθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ στεφάνι; Και πού ακριβώς βλέπει την «εκμετάλλευση και συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων» εν προκειμένω; Τι εννοεί ακριβώς; Τον κοινωνικό αγώνα με τις μολότοφ; 

Με την άρνησή του να συμμετάσχει με την συνταταγμένη πολιτεία σε μία εκδήλωση μνήμης όπως αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν ότι θέλουν να απέχουν από επικοινωνιακούς σχεδιασμούς. 

Επιβεβαιώνουν απλώς, ότι ο δρόμος της πολιτικής τους απομόνωσης είναι η μοναδική επιλογή για αυτούς.