Το γερμανικό δικαστήριο ουσιαστικά τορπιλίζει με αυτήν την απόφαση της 5ης Μαΐου το QE και μία σειρά από άλλους θεσμούς, από τον ΕΣΜ, έως την Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Τράπεζα, καθώς υποστηρίζει ότι με τις αποφάσεις της η ΕΚΤ υπερβαίνει την αρμοδιότητά της και την δικαιοδοσία της για την άσκηση νομισματικής πολιτικής. Κατ’ ουσίαν δε, το Συνταγματικό δικαστήριο «απαγορεύει» στην Μπούντεσμπανκ να συμμετάσχει στα προγράμματα ποσοστικής χαλάρωσης, με ό,τι συνέπειες αυτό μπορεί να έχει.
Εχει ήδη ασκηθεί πολλή και βάσιμη κριτική στην απόφαση αυτή, τα πιθανά κίνητρά της και το σκπεπτικό που την διέπει.
Παρά ταύτα, υπάρχουν δύο σημεία που καταρρίπτουν εν τοις πράγμασι του γερμανικούς ισχυρισμούς και που ενδεχομένως θα πρέπει να τεθούν με σθένος και αποφασιστικότητα στην γερμανική κυβέρνηση, η οποία τηρεί στάση… ουδέτερου παρατηρητή έπειτα από την παρέμβαση του συνταγματικού δικαστηρίου.
Το πρώτο σημείο αφορά την εντελώς εκτός τόπου και χρόνου γερμανική εμμονή με τον πληθωρισμό. Τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης την διέλυσαν. Τα προηγούμενα χρόνια, με τα προγράμματα αυτά διοχετεύτηκαν περί τα 2,5 τρισ. ευρώ στην τραπεζική αγορά και τα επιτόκια βρίσκονται σε αρνητικό πεδίο.
Τι συνέβη με τον πληθωρισμό στην Ευρωζώνη; Τίποτε απολύτως.
Σήμερα βρίσκεται κάτω από το 1%, με τον στόχο να είναι στο 2% και την ύφεση να επελαύνει.
Στην πραγματικότητα αποκαλύπτεται πλέον σε όλους και με κάθε τρόπο, ότι όλη αυτή η συζήτηση των Γερμανών είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, με μοναδικό γνώμονα τον γερμανό καταθέτη και τις γερμανικές τράπεζες.
Υπό αυτό το πρίσμα, το δεύτερο σημείο ίσως και να έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία ειδικώς σε αυτήν την συγκυρία.
Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν μόνο κανόνες δημοσιονομικής σταθερότητας και βιωσιμότητας του χρέους κλπ. Υπάρχουν και άλλοι κανόνες όπως ο λεγόμενος κανόνας της συμμετρίας.
Το macroeconomic imbalances procedure, επιβάλλει στις χώρες μέλη, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών να είναι μεταξύ -3% του ΑΕΠ και +5%. Υπάρχουν χώρες στις οποίες το ισοζύγιο βρίσκεται στο +7, +8% και +9% επί χρόνια και ουδείς ομιλεί.
Στην περίπτωση της Γερμανίας, αυτό συμβαίνει περίπου επί μία δεκαετία, κατά σύμπτωση από την στιγμή που ξεσπούσε η κρίση χρέους.
Υπό αυτές τις συνθήκες, κάποια πράγματα θα πρέπει να τεθούν σε διαφορετική βάση στην Ενωση. Οι μάσκες έχουν πέσει, οι διαθέσεις έχουν αποκαλυφθεί και τα δεδομένα αρχίζουν να είναι πολύ σκληρά, για να αφήνουν περιθώρια καθυστερήσεων και επ’ άπειρον αναζητήσεων.
Η Ενωση υπό τις συνθήκες αυτές και εν όψει όσων επίκεινται, δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί έτσι.
Η υποκρισία και οι προφάσεις των ισχυρών του βορρά, εφόσον συνεχιστούν, θα συναντήσουν σθεναρές αντιδράσεις. Πολύ απλά γιατί δεν θα γίνεται αλλιώς.
Για άλλη μια φορά, το θέμα είναι ο χρόνος. Ίσως η καταλυτική επίδραση της πανδημίας να βοηθήσει στις αλλαγές κάποιων αντιλήψεων.
Αλλιώς θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για «άλλα».