Εκτιμά ότι στο Μέγαρο Μαξίμου, στο ΥΠΕΞ και στο υπουργείο Αμυνας, υστερούν σε φιλοπατρία; Θα ήθελε πιο σκληρή στάση έναντι της Τουρκίας, ή πιο ήπια; 

Θεωρεί ότι η Ελλάδα εν τέλει, βρίσκεται εν δικαίω ή εν αδίκω;

Εχει κάποια πρόταση προς την κυβέρνηση; Και αν ναι, γιατί την κρατά κρυφή; 

Τους τελευταίους μήνες, αυτή η αλλοπρόσαλλη αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνεται με ακόμη πιο εντυπωσιακό τρόπο στην Ευρώπη. 

Στελέχη του στην Ευρωβουλή, σχεδόν μηδενός εξαιρουμένου, υιοθετούν κάθε επικριτικό δημοσίευμα σε βάρος της Ελλάδας, είτε στον τουρκικό, είτε στον φιλοτουρκικό διεθνή Τύπο, και υποβάλλουν εξ αυτών των αφορμών ερωτήματα προς το Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό μπορεί να έχει μία εξήγηση, ως προς το με ποιο σκεπτικό Ελληνες ευρωβουλευτές υποβάλλουν ερωτήσεις κατά της χώρας τους. Υπάρχει πάντοτε η διεθνιστική ιδεοληψία της Αριστεράς…

Μάλλον όμως, υπετρτερεί η αντιπολιτευτική μονομανία και η ψυχαναγκαστική προσέγγιση της πολιτικής. 

Τελευταίο παράδειγμα, η υιοθέτηση από τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Αρβανίτη, ενός δημοσιεύματος του γερμανικού Spiegel, στο οποίο γινόταν λόγος για «υποψίες» ότι οι ελληνικές αρχές προβαίνουν σε παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο. 

Το ίδιο άρθρο αποδελτιώθηκε από την Deutsche Welle με την βεβαιότητα ότι «η Ελλάδα εγκαταλείπει προφανώς πρόσφυγες στη θάλασσα». 

Ο κ. Αρβανίτης, ως μη όφειλε, κατέθεσε ερώτηση, στην οποία αναφέρονταν μεταξύ των άλλων τα εξής: 

«Τους τελευταίους μήνες, ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ κατακλύζονται από πλήθος καταγγελιών για συνεχή κρούσματα επαναπροωθήσεων αλλά και άρνησης διάσωσης ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Παρά τη διάψευσή τους από τις ελληνικές Αρχές, η συνεχής ροή καταγγελιών και σχετικών δημοσιευμάτων δημιουργεί μία “γκρίζα ζώνη” που εύκολα μπορεί να μετεξελιχθεί σε “Μαύρη Τρύπα” για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Δίκαιο εντός της ΕΕ».

«Η διάψευσή τους από τις αρχές», είναι κάτι δευτερεύον για τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η «συνεχής ροή καταγγελιών, δημιουργεί μία γκρίζα ζώνη»…

Στην συνέχεια ο ευρωβουλευτής σημειώνει ότι «τα καταγγελλόμενα, αν είναι αληθή, συνιστούν βαρύτατες παραβιάσεις των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, του Ενωσιακού και του Διεθνούς Δικαίου. Αν είναι ψευδή αποκαλύπτουν άλλη μία πτυχή της τουρκικής προπαγάνδας, που επιχειρεί να εκθέσει την Ελλάδα σε ένα ζήτημα με καθαρά ευρωπαϊκή διάσταση». 

Μία στο καρφί και μία στο πέταλο. «Αν είναι αληθή», παραβιάζονται τα θεμελιώδη δικαιώματα. «Αν είναι ψευδή», ευθύνεται η τουρκική προπαγάνδα, που εκθέτει την Ελλάδα. Και γιατί δεν εξετάζει πρώτα αν είναι αληθή; Και επίσης, τι περιμένει από το Ευρωκοινοβούλιο να απαντήσει;

Είναι ένα ακόμη δείγμα της εύκολης, ανεύθυνης και εν τέλει επικίνδυνης τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ως αντιπολίτευση εξωτερικού, παίζει συνειδητά ή μη, το παιχνίδι της Τουρκίας, δίχως να αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα του ζητήματος. 

Το θέμα έχει πολλές πτυχές και διαστάσεις. Ξεκινούν από την απορία ως προς το τι στάση θα τηρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ εν τέλει, σε μία περίπτωση όξυνσης της κατάστασης και καταλήγουν σε κάτι πολύ πιο ασήμαντο, αλλά πολιτικά κρίσιμο: σε ποιον απευθύνεται και τι επιδιώκει τελικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;