Τα πραγματικά στοιχεία το δείχνουν. Η αύξηση των κρουσμάτων είναι αδιαμφισβήτητο στοιχείο, όπως και η αύξηση του αριθμού των νοσηλειών και των διασωληνώσεων.

Γεγονός είναι ότι δεν μπορεί κανείς να καταλογίσει αυτήν την στιγμή αμέλεια στους αρμοδίους. Μπορεί όμως να δει ότι κάποιες αποφάσεις του καλοκαιριού θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές, όπως και κάποιες από τις πιο πρόσφατες να είναι πιο γενναίες και τολμηρές.

Εμπειρία σε σχέση με τον κορονοϊό έχουμε αποκτήσει όλοι. Και σχεδόν όλοι κατανοούν δίχως να χρειάζεται κάποια άνωθεν παρέμβαση ή εξήγηση, ότι «δεν μπορεί να βρίσκεται ένας αστυνομικός δίπλα σε κάθε πολίτη».

Πέραν των όσων ανοήτως αρνούνται την μάσκα, το ζήτημα είναι αρκετά απλό: Οι αποφάσεις που λαμβάνονται από την κυβέρνηση σε συνθήκες λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας, πρέπει να είναι τέτοιες, που εκ των πραγμάτων να αποτρέπουν την δημιουργία εστιών ανεξέλεγκτης μετάδοσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, κυρίως οι συναυλίες, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι, βαπτίσεις κλπ.. Στο μεν πρώτο πεδίο, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι απογοητευτική και από τις εξαγγελίες που έχουν γίνει, σχεδόν τίποτε δεν έχει εφαρμοστεί. Λεωφορεία, βαγόνια και αποβάθρες είναι πηγμένες και εφόσον υπάρχει μετάδοση, άντε να ιχνηλατήσεις και να λάβει μέτρα. Στα υπόλοιπα, επιχειρείται η εξεύρεση κάποιας χρυσής τομής, η οποία μάλλον δεν υπάρχει. Συνεπώς, άλλου τύπου αποφάσεις απαιτούνται. Επιπλέον, πολύ σύντομα – και εφόσον δεν επιβληθεί κάποιου είδους lockdown, οι αρμόδιες αρχές θα πρέπει να ασχοληθούν και πάλι με το θέμα των πλατειών. Είτε κατασταλτικά, είτε με κάποιον άλλον τρόπο.

Η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει πώς μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξουν τα δεδομένα και να διαμορφωθεί ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό περιβάλλον από αυτό που βλέπουμε σήμερα.

Το θέμα δεν τίθεται τόσο ως προς το αν θα υποχωρήσουν τα ποσοστά αποδοχής της κυβέρνησης ή του Μητσοτάκη ή αν θα βελτιωθεί η δημοσκοπική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα. Κατά μία παράδοξη συνθήκη της περιόδου,  το πρώτο δεν είναι και τόσο δύσκολο. Το δεύτερο μοιάζει αρκετά δυσκολότερο. Δεν έχει όμως καμία απολύτως σημασία ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Το θέμα τίθεται επί της ουσίας στη βάση που είχε τεθεί και την άνοιξη.

Με βάση την αντικειμενική αξιολόγηση της περιόδου εκείνης, η χώρα έστω και για λίγο έγινε περίπου παγκόσμιο πρότυπο. Σήμερα εξακολουθεί να παρουσιάζει μία κάπως καλύτερη εικόνα από άλλες, αλλά πάνω κάτω βράζει στο ίδιο καζάνι με τις περισσότερες και το φθινόπωρο μοιάζει πολύ δύσκολο και επικίνδυνο, με ό,τι επίπτωση αυτό μπορεί να έχει.

Η γραμμή που την χωρίζει από ένα πολύ χειρότερο στάδιο είναι πολύ λεπτή και αν βρεθούμε σε αυτό κανείς δεν θα λάβει υπόψη του κατηγορίες για «ασυνείδητους πολίτες», «περιορισμένη ατομική ευθύνη» ή άλλα παρεμφερή.

Και δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι, όσο και αν η αντιστοιχία δεν είναι ακριβώς η ίδια, όπως η κυβέρνηση πιστώθηκε την επιτυχία, έτσι θα χρεωθεί και μία ενδεχόμενη αποτυχία.