Η διαπίστωση και είδηση για την νέα μετάλλαξη του ιού στη Βρετανία, δείχνει ότι ο δρόμος για την απαλλαγή από τον covid είναι μακρύς, δύσκολος, απρόβλεπτος και δίχως ορατό τέλος.
Οι συμπτώσεις έχουν σημασία. Η Βρετανία είναι η χώρα που βιάστηκε περισσότερο από όλες να ξεκινήσει τους εμβολιασμούς και την ίδια στιγμή, η χώρα στην οποία η πανδημία παίρνει μία νέα, ανεξέλεγκτη τροπή.
Η εξέλιξη έδειξε μέσα σε μερικές ώρες, πόσο ευμετάβλητη και ασταθής είναι κατάσταση του κόσμου σήμερα. Χρηματιστήρια κατέρρευσαν εκ νέου, ένα ιδιότυπο Brexit εφαρμόστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς η Ευρώπη έσπευσε να κλείσει τα σύνορά της, διακόπτοντας μετακινήσεις, εμπορικές συναλλαγές και σχεδόν κάθε σχέση με την Βρετανία και η χώρα βρίσκεται πλέον σε μία σκληρή απομόνωση, με την πανδημία να καλπάζει και όλους να αναρωτιούνται ποια είναι η συνέχεια.
Απάντηση σε αυτό δεν υπάρχει. Με την προσθήκη της νέας αστάθμητης παραμέτρου του μεταλλαγμένου και τρομερά μεταδοτικού ιού, ο ορίζοντας που είχε αρχίσει να φαίνεται (ή που είχαμε αρχίσει να νομίζουμε ότι φαίνεται), απομακρύνεται και πάλι.
Σχεδιασμοί και προγραμματισμοί ακυρώνονται μέχρι νεοτέρας και ποιος ξέρει για πόσο, αφού απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει σε κανένα ερώτημα. Τι επίπτωση θα έχει η νέα μετάλλαξη; Πού θα εκτοξευθούν τα κρούσματα; Είναι ο μεταλλαγμένος ιός εξίσου επικίνδυνος; Θα απαιτηθεί νέα τροποποίηση στην παραγωγή εμβολίων; Τι θα σημάνει αυτό για τα προβλήματα που ήδη διαπιστώνονται στην προμήθεια και διακίνηση των σκευασμάτων; Πόσο θα διαρκέσει όλο αυτό ακόμη;
Πιεστικές ερωτήσεις δίχως απάντηση.
Η νέα χρονιά υποτίθεται ότι ξεκινούσε με ελπίδα, είτε λόγω ψυχολογικής ανάγκης για κάτι τέτοιο, είτε και βασίμως λόγω του εμβολίου. Τώρα αποδεικνύεται ότι η αισιοδοξία αυτή είναι μία πλάνη. Ο χρόνος συνεχίζει και δεν διακόπτεται και το ’21 ξεκινά ως μία απλή συνέχεια του ’20. Νέα δεδομένα μπορεί να υπάρχουν, όμως η επίδραση τους δεν είναι ούτε αυτονόητη και προφανώς ούτε γραμμική.
Η απαλλαγή από τον ιό θα διαρκέσει πολύ περισσότερο απ’ ο,τι πιστεύαμε και ελπίζαμε. Και η διάρκεια αυτή θα αφήσει τα σημάδια της παντού, στην προσωπική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική σφαίρα.
Μέχρι τώρα, η παγκόσμια κατάρρευση αποφεύχθηκε με τεχνητά μέσα και μεθόδους, ενισχύσεις ρευστότητας, δωρεάν δανεισμό, μέτρα στήριξης πληττόμενων και αδύναμων, καταργήσεις δημοσιονομικών κανόνων που φαίνονται σήμερα ανόητοι.
Πλην όμως, όλα αυτά δεν έχουν ακόμη γεννήσει το «επόμενο», το «νέο», το θετικό.
Τι θα ακολουθήσει; Πιθανώς κάτι καλύτερο.
Πότε; Άγνωστο.
Θα αντέξει ο κόσμος (πολίτες, η υφήλιος) σε αυτές τις συνθήκες και για πόσο; Καλό είναι να αποφεύγει κανείς τις προφητείες.
Περισσότερο από ποτέ, ξεκινά μία νέα χρονιά δίχως να γνωρίζουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.
Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχθούμε και να συνεχίσουμε δίχως πολλές προσδοκίες, παρά με μοναδικό όπλο την υπομονή. Για καιρό ακόμη, σαν τους Βιετκόνγκ, θα αναπνέουμε με το καλάμι μέσα στο βάλτο…