Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης περιγράφονται μεν ως το Α και το Ω για την επιτυχία, ωστόσο τα εμπόδια δεν είναι λίγα και για κάποια από αυτά ο ορίζοντας υπέρβασης δεν είναι ορατός.
Παρά το γεγονός ότι το ελληνικό σχέδιο έχει καταρτιστεί εγκαίρως και κρίνεται ως ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό, στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πεδίο παρατηρούνται καθυστερήσεις. Εννέα ευρωπαϊκά κοινοβούλια δεν έχουν δώσει ακόμη τις εγκρίσεις τους για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, για δικούς τους διαπραγματευτικούς λόγους. Εκτιμάται ότι αυτό θα συμβεί αργά ή γρήγορα, ωστόσο από το καλοκαίρι κι έπειτα ο χρόνος για τις εκταμιεύσεις θα πιέζει, με κίνδυνο απώλειας πόρων για ολοκληρωμένα σχέδια όπως το ελληνικό.
Ώσπου να συμβούν αυτά, υπάρχει η εκκρεμότητα στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, το οποίο προσφάτως απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά της ενεργοποίησης του Ταμείου και της ολοκλήρωσης της διαδικασίας κύρωσης της απόφασης αξιοποίησης ιδίων πόρων από την Μπούντεσταγκ. Ωστόσο, το Δικαστήριο της Καρλσρούης δεν έχει απορρίψει ακόμη ως προδήλως απαράδεκτη την προσφυγή κατα του Ταμείου και η σχετική απόφαση εκκρεμεί, δημιουργώντας αν μη τι άλλο χρονικό πρόβλημα στη διαδικασία.
Το ζήτημα του χρόνου είναι κομβικής σημασίας για την Ελλάδα και για το σύνολο της ΕΕ, εν όψει και των πολιτικών εξελίξεων στις τρεις μεγαλύτερες οικονομίες της Ένωσης.
Οι εκλογές του φθινοπώρου στη Γερμανία αναμένεται να διαμορφώσουν ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σκηνικό. Εφόσον επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και επικρατήσουν οι Πράσινοι, η περίοδος Μέρκελ θα τερματιστεί οριστικά, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την Ευρώπη.
Στη Γαλλία ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δέχεται ισχυρές πιέσεις και το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της άνοιξης του 2022 δεν μπορεί να θεωρείται προεξοφλημένο, ενώ μία ισχυροποίηση της ακροδεξιάς και της Μαρίν Λεπέν, θεωρείται βέβαιο ότι θα κλονίσει την Ευρώπη σε πολλά επίπεδα.
Παράλληλα, στην Ιταλία ο εκλογικός ορίζοντας έχει μεν τεθεί στο 2023 και η κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι έχει αναλάβει το έργο της σταθεροποίησης, όμως η παραδοσιακή πολιτική ρευστότητα στη χώρα, συχνά οδηγεί σε απρόοπτες καταστάσεις.
Όλα αυτά, προς το παρόν είναι προάγγελοι μίας πιθανής νέας περιόδου ρευστότητας στην Ευρώπη, η οποία μοιάζει να μην μπορεί να συνδυάσει την υπέρβαση της πολιτικής της αβελτηρίας με την τόλμη των οικονομικών αποφάσεων, που παρά τα όποια προβλήματα, πάρθηκαν τον τελευταίο χρόνο. Ποια ακριβώς θα είναι η έκβαση και αν θα αποτραπεί η περιδίνιση σε έναν νέο φαύλο κύκλο, δεν το γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή. Το θέμα είναι να μην φτάσουμε πάλι σε δυσάρεστες διαπιστώσεις.