Για λόγους και με τρόπους κάπως απλοϊκούς, σε βαθμό που γίνονται και δυσνόητοι, όλοι ή σχεδόν όλοι, μιλούν να αναβίωση του φαινομένου του νεοναζισμού, επιστροφή της Ακροδεξιάς, ανάκαμψης της Χρυσής Αυγής και άλλα παρόμοια και ελαφρόμυαλα.
Γίνονται όμως προφανή διάφορα και απογοητευτικά. Φαίνεται ότι κάποιοι από εκείνους που συγκεντρώνονταν έξω από τον Άρειο Πάγο και πανηγύριζαν για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, πίστευαν ότι με μία δικαστική απόφαση ξεριζωνόταν η ακροδεξιά από την πολιτική και - δυστυχώς - κοινωνική πραγματικότητα. Και σήμερα, με αφορμή τους τραμπουκισμούς και τις προβοκάτσιες διαφόρων τύπων στη Θεσσαλονίκη, εκπλήσσονται και ανησυχούν.
Δεν γνώριζαν όλοι αυτοί τι γινόταν και τις εξακολουθεί να συμβαίνει στα σχολεία (όπου παρεμπιπτόντως δεν οργιάζει μόνο η ακροδιαξιά αλλά και διάφορες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Ή κάνουν ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει στα γήπεδα ή το πόσο εύκολα ρέπουν προς νοοτροπίες και αντιλήψεις τέτοιου τύπου οι ψεκασμένοι, αντιεμβολιαστές, συνωμοσιολόγοι και λοιποί, που δυστυχώς είναι για μια ακόμη φορά μια μετρήσιμη μάζα, κρίνοντας από τα ποσοστά των εμβολιασμών.
Η ακροδεξιά και ο νεοναζισμός δεν καταπολεμούνται όμως με αξιολογικές κρίσεις και ηθικολογίες. Είναι ένα φαινόμενο που το είδαμε να γεννιέται και να φουντώνει και θα έπρεπε όλοι να είναι σοφότεροι. Σε τελική ανάλυση, πόσο ρεαλιστικό είναι να αναμένει κανείς ότι στην σημερινή συνθήκη (παγκοσμίως), με τα όργια που γίνονται στα κοινωνικά δίκτυα και τον περιθωριακό Τύπο, δεν θα υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που εκφράζονται από τις ακραίες δυνάμεις;
Με μία κυνική προσέγγιση, θα όφειλε ίσως κανείς να αντιληφθεί ότι σε αυτόν τον όμορφο, αγγελικά πλασμένο κόσμο, η πολιτική εκδήλωση κάποιων δεν μπορεί να είναι διαφορετική και ότι το θέμα για τις δημοκρατίες είναι να μάθουν να ζουν με αυτήν την τάση, να ξέρουν πώς να την αντιμετωπίσουν και να την απομονώσουν.
Από το σημείο αυτό κι έπειτα, μέχρι του να κινητοποιείται η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να πηγαίνει στη Σταυρούπολη, να βγαίνει ο ένας και ο άλλος και να ρίχνει ανοήτως νερό στο μύλο της συζήτησης περί ακροδεξιάς έξαρσης και να καλλιεργείται η αναστάτωση στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, η απόσταση είναι μεγάλη.
Τα περιστατικά στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, απέχουν πολύ από το να απειλούν τη δημοκρατία, τουλάχιστον με τον τρόπο που κάποιοι νομίζουν. Περισσότερο δείχνουν τι μπάχαλο επικρατεί στα σχολεία και πόσο αμήχανα αντιδρούν εκείνοι που όφειλαν να έχουν την ευθύνη και την αρμοδιότητα.
Μπορεί οι τραμπούκοι καταληψίες να είναι ακροδεξιοί ή νεοναζί. Αυτό όμως απέχει πολύ από το λέει κανείς ότι επανακάμπτει η Χρυσή Αυγή.
Αυτό που προφανώς συμβαίνει είναι ότι αναθάρρησαν κάποιοι, που είχαν «μαζευτεί» τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί; Ο καθένας για το λόγο του. Είτε είναι οι περιορισμοί της πανδημίας, είτε το συνωμοσιολογικό «κάψιμο» με τα εμβόλια, είτε προσωπικοί λόγοι και ψυχοπαθολογικές αφορμές.
Το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης όμως είναι μάλλον λάθος να αναδεικνύεται σε ορόσημο της ακροδεξιάς ανάστασης. Είναι ένα περιστατικό που όφειλε να έχει αντιμετωπιστεί ως παρεκτροπή, στην αρχή του και με τα δέοντα κατασταλτικά μέσα, με εφαρμογή της νομοθεσίας, προτού αφεθεί ελεύθερο το πεδίο για τη σύγκρουση των ακραίων.
Το ότι αυτό δεν συνέβη, δείχνει κάτι άλλο, όχι ότι ο φοίνικας του φασισμού αναγεννάται από την τέφρα του.
Δείχνει ότι κάποιοι δεν μπορούν να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα.