Ωστόσο, τα μισά από τα χρόνια της συμμετοχής της στο εγχείρημα, η χώρα τα βίωσε σε συνθήκες κρίσης, πολιτικής αναταραχής και με κίνδυνο, σε δύο διαφορετικές περιστάσεις, να βρεθεί εκτός ευρωζώνης. Οι πολιτικοκοινωνικές επιπτώσεις αυτής της ανωμαλίας είναι ακόμη αισθητές, η αμφιθυμία πολλών έναντι του ενιαίου νομίσματος είναι υπαρκτή και υπό αυτό το πρίσμα, ίσως δεν είναι και τόσο παράξενο το γεγονός ότι μόνο ένα πρόσωπο θεώρησε σωστό και επιβεβλημένο να θυμίσει κάποια πράγματα: Ο Κώστας Σημίτης. Ήταν αυτός που πίστεψε στο εγχείρημα και που με μία ομάδα περί αυτόν (Γιάννος Παπαντωνίου, Γιάννης Στουρνάρας, Λουκάς Παπαδήμος, κ.ά.), δούλεψαν για την ένταξη και την πέτυχαν.
Όμως, η υπενθυμιστική δήλωση του Σημίτη κατέληγε σε μία ενδιαφέρουσα επισήμανση: «Σε αυτή τη συγκυρία πρέπει ωστόσο να υπενθυμιστεί ότι το ευρώ ήταν το πρώτο βήμα στο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης. Ένας στόχος που αποτελεί μιαν αδήριτη ανάγκη σήμερα, στην εποχή των μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων».
Όποτε ο Σημίτης κάνει τέτοιου είδους αναφορές, κάτι έχει στο μυαλό του και κάποιος λόγος υπάρχει. Ας θυμηθούμε και τις προειδοποιήσεις του για το ότι κινούμασταν πλησίστιοι προς το ΔΝΤ, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2008…
Εν προκειμένω - και μιλώντας για γεωπολιτικές ανακατατάξεις - ίσως ο Σημίτης να είχε κατά νου μία συζήτηση που γίνεται στη Γερμανία.
Μόλις λίγες ημέρες πριν την εκπνοή του 2021, ένας από τους επικεφαλής του Ινστιτούτου για τη Διεθνή Οικονομία (IfW) έθεσε, προς γενική κατάπληξη, ζήτημα αποχώρησης της χώρας (της Γερμανίας!) από την ευρωζώνη. Μιλώντας στην έγκριτη Handelsblatt, ο Στέφαν Κόοθς ανέφερε ότι η νέα γερμανική κυβέρνηση πρέπει να καταστήσει σαφές προς τους εταίρους της ότι «το ευρώ δεν είναι αναντικατάστατο για τη Γερμανία, που έχει και άλλες επιλογές». Διευκρίνισε μεν ότι «οφείλουμε να αναφερόμαστε σε ορισμένες επιλογές έτσι ώστε να τα καθιστούμε λιγότερο πιθανές», όμως έδειξε και ότι στους γερμανικούς οικονομικοπολιτικούς κύκλους εξακολουθεί να επικρατεί η άποψη ότι το Βερολίνο εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρώπη οφείλει να ακούει τις υπαγορεύσεις του. Και, φυσικά, επανέφερε τη συζήτηση στο γνωστό θέμα: «Όταν οι υπερχρεωμένες χώρες γνωρίζουν πως ένα κράτος σαν τη Γερμανία δεν είναι διατεθειμένο να διασφαλίζει ότι η κεντρική τράπεζα θα παίζει διαρκώς τον ρόλο αυτού που θα καθαρίζει τη βρομιά, τότε θα αναγκαστούν να πειθαρχήσουν από δημοσιονομικής άποψης».
Εμείς εδώ, φαίνεται ότι βυθισμένοι στη λήθη, τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Πολλοί δεν αναλογίζονται ούτε καν το απλό: Τι πληθωρισμό θα είχαμε τώρα με την υπερήφανη δραχμούλα μας, ή πού θα βρίσκαμε εμβόλια για την covid.
Την ίδια στιγμή όμως, έχουμε προεξοφλήσει ότι τα δημοσιονομικά σύμφωνα θα ξεχαστούν και ότι παρά το υψηλό μας χρέος και τα διπλά ελλείμματα που είναι πάλι εδώ, δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε.
Προφανώς και δεν είναι έτσι και κάποια στιγμή τα προγράμματα δωρεάν δανεισμού θα τελειώσουν. Υπό αυτήν την έννοια, καλό θα είναι σε αυτή τη συγκυρία, όσοι έχουν την ευθύνη, να δράσουν προληπτικά, ώστε να μην ξαναβρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων και προσαρμογών.
Από αυτά τα στοιχεία θα διαμορφωθεί το πολιτικό-κοινωνικό περιβάλλον στο λίαν προσεχές διάστημα. Αυτό καλό θα είναι να το εμπεδώσουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση και να καταρτίσουν τις αντιστοίχως σοβαρές προτάσεις - εγκαίρως.
Μέχρις ότου αυτά συμβούν, είναι χρήσιμο να δει και να μελετήσει κανείς το διαφωτιστικό γράφημα του δημοσιογράφου Αχιλλέα Χεκίμογλου, στο οποίο αποτυπώνεται η 20ετία της χώρας στην ΟΝΕ. Ο τίτλος, εύλογος: «Η Ελλάδα 20 χρόνια στην ευρωζώνη - Ένα πάρτι, τρία μνημόνια και μία πανδημία μετά».
Όποιος μπορεί να καταλάβει, καταλαβαίνει. Ίσως δε κάποιοι θα πρέπει να το κάνουν αφίσα στο γραφείο τους για να μην ξεχνιούνται…
