Να ξεκαθαρίσουμε ότι πολύ καλά κάνουμε ως Ελλάδα να είμαστε στο ΝΑΤΟ, άριστα που είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν υπάρχει σοβαρή αμφισβήτηση για την επιλογή να ανήκουμε στη Δύση. Ό,τι και να λέει το ΚΚΕ και μαζί του κάποιοι άλλη της γενικότερης ιδεολογικής συνομοταξίας, ο ρεαλισμός, η ιστορία και οι εμπειρίες ζωής λένε ότι σωστά πράξαμε και πράττουμε. Σημαντική όμως είναι και η διατήρηση της ανεξαρτησίας στη σκέψη…
Ας μη μπούμε στην αναζήτηση του δίκαιου στην ουκρανική κρίση. Στις διεθνείς σχέσεις κυριαρχούν τα ωμά συμφέροντα και η ισχύς, τελεία και παύλα. Η Ελλάδα το νιώθει αυτό πολύ έντονα στο πετσί της, με την καθημερινή προκλητικότητα και την αναθεωρητική διάθεση της Τουρκίας απέναντί της. Από την άλλη πλευρά έχει ενδιαφέρον και ουσία η αναδρομή στην εξελικτική διαμόρφωση των σχέσεων ΗΠΑ – Ευρώπης – Ρωσίας μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, για όποιον ενδιαφέρεται να καταλάβει πως προέκυψε η σημερινή κατάσταση, παρά τις συμβουλές των «γκουρού» Κέναν, Κίσινγκερ και πρόσφατα του Όουεν.
Τα στοιχεία αυτής της κατάστασης είναι τα εξής: α) Η επιθυμία της Ουκρανίας να μπει στο ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα να επιβάλει τον δικό της νόμο στους ρωσόφωνους του Ντονμπάς που έχουν κηρύξει αυτονομία και ζουν υπό την αιγίδα και σαφή υποστήριξη της Ρωσίας. β) το προηγούμενο της προσάρτησης της Κριμαίας από τη Ρωσία που προκαλεί έντονη ανησυχία για τις διαθέσεις της Μόσχας, σε συνδυασμό με τη συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία.γ) Την εκδηλωμένη αποφασιστικότητα των ΗΠΑ, αφενός να μην επιτρέψουν την προσέγγιση Ρωσίας –Ευρώπης (Γερμανίας) και αφετέρου να εξαρτήσουν εντελώς την Ευρώπη από δικό τους φυσικό αέριο ή άλλων χωρών υπό τον έλεγχό τους, που θα μεταφέρεται σε υγροποιημένη μορφή με πλοία. δ) Την αδυναμία και την αμηχανία του βασικού άξονα της Ευρώπης (Γαλλία – Γερμανία) που βλέπει με πολύ μεγάλη ανησυχία την κρίση να κλιμακώνεται και την προπαγάνδα να φουντώνει, ενώ ταυτόχρονα νιώθει αναγκασμένη να ευθυγραμμίζεται με την Ουάσινγκτον, αλλά επίσης δεν θέλει να εξαρτάται εντελώς από αυτή ενεργειακά και στρατιωτικά, ως κανονικός δορυφόρος.
Επισημάνσεις
Πάνω σε αυτά τα βασικά δεδομένα της στιγμής, αξίζουν ίσως κάποιες επισημάνσεις:
1.Βάζει σε σκέψεις η επιθετική στάση της Ουάσινγκτον που δεν διστάζει να σπρώχνει την Μόσχα προς την πλευρά της Κίνας, αντί να επιτρέψει την φυσική εξέλιξη μίας σχέσης Ρωσίας – Ευρώπης που θα δώσει διέξοδο στον Πούτιν για να μην πέσει στην αγκαλιά του Πεκίνου.
2.Αν αυτό γίνεται για να εξαρτά την Ευρώπη και ενεργειακά από το σχιστολιθικό φυσικό αέριο των ΗΠΑ, μεταξύ άλλων, εξηγεί την κάθετη αμερικανική αντίθεση στη χρησιμοποίηση του North Stream 2, όπως και την απόσυρση στήριξής τους στην κατασκευή του EastMed, που εκδηλώθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη της ουκρανικής κρίσης.
- Η Ευρώπη θα πρέπει να καταλάβει κάποια στιγμή ότι η όσμωση με τη Ρωσία αποτελεί προϋπόθεση για να παίξει η ίδια κύριο ρόλο στα γαιοστρατηγικές εξελίξεις στον πλανήτη, προς το παρόν όμως ο γαλλογερμανικός άξονας πρέπει να βρει μία συμβιβαστική λύση για να εκτονωθεί η κρίση, δίχως Μπάϊντεν, ή Πούτιν να χάσουν πρόσωπο στο εσωτερικό των χωρών τους και κάτι ανάλογο ισχύει για τους Ουκρανούς, αρκεί να κάτσουν φρόνιμα και να μη προβοκάρουν.
- Η τακτική και η απειλή που ασκεί η Μόσχα μοιάζει πολύ με αυτά που κάνει η Τουρκία σε βάρος της δικής μας χώρας και επομένως αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος –πέραν του στρατοπέδου στο οποίο ανήκουμε – να είναι πολύ προσεκτική η πολιτική ηγεσία να εκδηλωθεί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Είναι επίσης σαφές ότι η Αλεξανδρούπολη έχει ενταχθεί σε σχέδια των Αμερικανών που σχετίζονται με την περικύκλωση της Ρωσία και την προμήθεια αμερικανικού φυσικού αερίου στη Μεσευρώπη.
Η Αθήνα δικαιούται πάντως να πιέσει για ίση μεταχείριση τους ευρωπαίους εταίρους της. Να δείχνουν δηλαδή την ίδια ευαισθησία όταν απειλούνται τα ευρωπαϊκά σύνορα από τη δική μας πλευρά, όπως έδειξαν όταν απειλήθηκαν τα σύνορα της Πολωνίας και τώρα της Ουκρανίας, έστω και αν η δεύτερη δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και αν η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ…
