Εκτός από τους απανταχού ευρωπαϊστές και αντιλαϊκιστές, ανακούφιση ένιωσαν και οι νατοϊκοί, καθώς η Λεπέν απειλούσε να αποσύρει τη Γαλλία από στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, αν εκλεγόταν. Θα ήταν καταστροφή, ειδικά στη σημερινή συγκυρία. Από την άλλη πλευρά, μερικές μέρες πριν από την τελευταία Κυριακή ο ίδιος ο Μακρόν δήλωσε ότι δεν θέλει να ορθωθεί νέο «σιδηρούν παραπέτασμα» στην Ευρώπη προσθέτοντας ότι αντιλαμβάνεται τις διαφορετικές αντιλήψεις που επικρατούν σχετικά με την Ουκρανική κρίση. Εννοώντας προφανώς τη Γερμανία και τη γερμανική κυβέρνηση που βάλλεται αμέσως ή εμμέσως από αγγλοσαξονικές χώρες, από την Πολωνία και την ίδια την Ουκρανία για τη στάση της σε ζητήματα όπως ο εξοπλισμός της τελευταίας και τα ρωσικό αέριο. Σε κάθε περίπτωση, θα δούμε πως θα βαδίσει ο Μακρόν και μαζί του η Γαλλία, μετά και τις βουλευτικές εκλογές τον ερχόμενο Ιούνιο…
Προφανώς, το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία ευχαρίστησε σφόδρα και τον Μητσοτάκη. Πρώτον, γιατί ο ίδιος θεωρεί (και είναι) τον εαυτό του ανάχωμα στον ντόπιο λαϊκισμό, δεύτερον, γιατί είχε αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με τον Μακρόν, τρίτον γιατί φοβόταν και σωστά ότι η εκλογή της Λεπέν, θα ήταν μεγάλο κτύπημα για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τη μακροημέρευσή του, τέταρτον, γιατί εκ των πραγμάτων η Ελλάδα θα έχανε έναν μεγάλο σύμμαχο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο αφού το Παρίσι δεν θα ήταν πια υπέρ της ευρωπαϊκής ενότητας, πέμπτον γιατί ανησυχούσε (μάλλον υπερβολικά) ότι με τη Λεπέν στην ηγεσία το «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» δεν θα στεκόταν καλά στα πόδια του. Και λέω ότι αυτό ακούγεται κάπως υπερβολικό, γιατί η Λεπέν μάλλον θα ήταν εξίσου σκληρή, αν όχι περισσότερο, απέναντι στον ισλαμικό κίνδυνο που εκπροσωπεί η Τουρκία, αλλά ταυτόχρονα δεν θα είχε λόγο να σταματήσει τον εξοπλισμό της Ελλάδας με γαλλικά όπλα, αφού θα είχε οικονομικό όφελος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νίκη Μακρόν είναι τονωτική για τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, στο μικρό βαθμό που επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, αυτό δεν σημαίνει ότι προσφέρει στοιχεία βεβαιότητας αντίστοιχης νίκης στην ελληνική κυβέρνηση. Είναι πολύ μακριά οι ελληνικές βουλευτικές εκλογές, αν γίνουν στο τέλος της άνοιξης του 2023, όπως έχει διακηρύξει ο πρωθυπουργός. Ειδικά σε μία περίοδο με κύριο χαρακτηριστικό την αστάθεια και τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργούν η διεθνής κερδοσκοπία, ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι ελλείψεις αγαθών που θα προκύψουν, οι προοπτικές της μεγάλης διάρκειάς του που γίνονται όλο και πιο εμφανείς, η ακρίβεια της ενέργειας, ο πληθωρισμός και οι φόβοι για νέα προβλήματα στον ανεφοδιασμό που προκαλεί η έξαρση της πανδημίας στην Κίνα.
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η βεβαιότητα ότι η Ευρώπη που ανακύπτει ως συνέπεια του πολέμου στην Ουκρανία, θα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που ξέραμε. Αυτήν θα βαρύνουν οι οικονομικές επιπτώσεις, αυτή θα σηκώσει τα βάρη, πολλές από τις μεγάλες οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική, θα τραυματιστούν, στην ανατολική πλευρά, Ουκρανία φυσικά, αλλά και Πολωνία, θα διοχετεύονται τα κοινοτικά κονδύλια, οι αποκτούν πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος και ήδη Κίεβο και Βαρσοβία συμπεριφέρονται σαν κυρίαρχοι, αδυνατίζουν οι μοχλοί πίεσης της νότιας Ευρώπης. Για αυτούς τους λόγους, αλλά και γιατί οι δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας είναι γνωστές και δεδομένες, με το έλλειμμα του προϋπολογισμού να αναπροσαρμόζεται στο 2%, με τα τρία δις και κάτι να είναι το πλαφόν για στήριξη του πληθυσμού μέσα στο 2022, προκειμένου να αντιμετωπίσει την ακρίβεια της ενέργειας, με την αδυναμία ασφαλών προβλέψεων για τις επιδόσεις του τουρισμού, με τα σήματα από θεσμούς και αγορές για περιστολές δαπανών και με μεγάλη την πιθανότητα αναπάντεχων νέων γεγονότων, φαντάζει πολύ δύσκολο να μπορεί να ανταπεξέλθει η κυβέρνηση σε έναν ακόμη χειμώνα μεγάλων οικονομικών απαιτήσεων.
Με λίγα λόγια, δεν θα είναι έκπληξη αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναγκαστεί να αναθεωρήσει την επιθυμία του για διενέργεια εκλογών την άνοιξη του 2023. Το φθινόπωρο του 2022 ίσως αποδειχθεί κομβικό, γιατί το μέλλον παραείναι άδηλο…
