Θα μπορούσαν οι δύο χώρες να συνεργαστούν στην αντιμετώπιση του δυσάρεστου φαινομένου, αντί να βγάζουν πολεμικά πλοία στο Αιγαίο, καθώς και οι δύο εξαρτώνται ιδιαίτερα από τα έσοδα του τουρισμού. Ακόμη και έτσι όμως, ίσως να μην ήταν κακή ιδέα να το προτείνει η Αθήνα, για να αντιπαραβάλει τη δική της στάση απέναντι στα νταηλίκια της Άγκυρας.
Τούτων λεχθέντων, η προκλητικότητα του τουρκικού καθεστώτος βρίσκεται σε νέα έξαρση και οι προβλέψεις είναι ότι θα κλιμακώνεται. Δεν γνωρίζουμε ποιες και πόσο επικίνδυνες διαστάσεις θα λάβει, αλλά καλύτερα να είμαστε έτοιμοι για το χειρότερο. Το βέβαιο είναι ότι η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον, όσα είπε εκεί και η υποδοχή από πλευράς Αμερικανών, έχει κάνει έξαλλο τον Ερντογάν. Όπως δε τόνισα σε προηγούμενο κείμενο από αυτήν εδώ τη στήλη, με την όξυνση που προκαλεί στέλνει μηνύματα τόσο στην αμερικανική, όσο και στην ελληνική πλευρά. Στους Αμερικανούς τονίζει ότι αν ο ίδιος δεν θέλει και αν εκείνοι δεν τον αντιμετωπίσουν ως ίσο, δεν πρόκειται να υπάρξει ηρεμία στην περιοχή, αλλά και στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ, σε εμάς επισημαίνει ότι είναι μάταιο να νομίζουμε ότι θα βρούμε ησυχία κάτω από (υποθετική ή όχι) αμερικανική ασπίδα.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι δηλώσεις Ερντογάν, Τσαβούσογλου, Ακάρ και σία, επιβεβαιώνουν ότι η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου είναι στρατηγικός στόχος της Τουρκίας. Πιο ωμά, οι τακτικές μπορεί να αλλάζουν, ανάλογα με τους καιρούς και τις συνθήκες, όμως η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας σχετικά με τις διεθνείς Συνθήκες της Λωζάννης του 1923 και των Παρισίων του 1947, δεν αλλάζουν. Την πρώτη την αναθεωρεί ήδη στην πράξη εισβάλλοντας στη Συρία και είναι πολύ πιθανό να στραφεί προς τη δική μας πλευρά, όταν εξασφαλίσει πλήρως τα συριακά εδάφη που θέλει τώρα. Το έχει ξανακάνει άλλωστε στο παρελθόν «τρώγοντας» την Αλεξανδρέττα από τη Συρία. Και δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι την βουλιμία την έχει και για τα ελληνικά νησιά!
Πολλοί αναλυτές επιμένουν ότι τα τωρινά καμώματα του Ερντογάν έχουν να κάνουν και με την εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία, όπου δεν τα πάει πολύ καλά και θεωρείται πιθανό να χάσει τις εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για το 2023, αλλά δεν αποκλείεται να κάνει νωρίτερα, αν διαπιστώσει ότι τον βολεύει. Μεταξύ μας, αυτό ισχύει και για τον Κυρ. Μητσοτάκη. Η σθεναρή στάση που κρατά ο Έλληνας πρωθυπουργός απέναντι στις πρόσφατες τουρκικές προκλήσεις, της επίσκεψης στις ΗΠΑ περιλαμβανομένης, τον βοηθά τόσο εσωκομματικά, όσο και υπερκομματικά. Οι Σαμαράδες και γενικά η δεξιά πτέρυγα της Ν.Δ., που εμφανίζεται ως «πατριωτική», δεν μπορεί να προσάψει τίποτα στον πρωθυπουργό και σχεδόν είναι υποχρεωμένη να στοιχηθεί πίσω του πλέον, εν όψει εκλογών. Το ίδιο ισχύει και για τα δεξιά γκρουπούσκουλα που προσπαθούν να σχηματοποιηθούν εκτός Ν.Δ. Άρα, η προκλητικότητα του τουρκικού καθεστώτος, βοηθά κομματικά τον Μητσοτάκη... Πιο κυνικά, ο Ερντογάν λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως δεκανίκι του Μητσοτάκη! Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να υποτιμηθεί η μεγάλη σοβαρότητα της τουρκικής απειλής. Οι Τούρκοι όντως δεν μπλοφάρουν, όπως ομολογεί ο Τσαβούσογλου.
Αν προεκτείνουμε την παραπάνω σκέψη στα εσωτερικά πράγματα της χώρας, το ίδιο με τον Ερντογάν κάνουν οι μπαχαλάκηδες που δρουν αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη, οι πανεπιστημιακοί υποστηρικτές τους και φυσικά οι Συριζαίοι που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι ο (βλακώδης) αντισυστημισμός δεν τους ωφελεί. Αντίθετα, αυξάνει τον φόβο, μήπως και ξαναέλθουν στην εξουσία και φυσικά καθηλώνει τα ποσοστά τους. Κανείς πάντως δεν μπορεί να περιμένει ότι θα αλλάξουν το DNA τους. Αυτά δεν γίνονται στη φύση, έστω και αν πλησιάσουν την εξουσία λόγω της οικονομικής δυσπραγίας.
