Τα παραπάνω δεν είναι ασφαλώς αρκετά για να εξηγήσουν επαρκώς πως και γιατί Τσίπρας και Σύριζα παραμένουν αναλλοίωτοι και στάσιμοι σε γραμμή και ρητορική, υπονομεύοντας ουσιαστικά την επιθυμία τους να επανακτήσουν την εξουσία. Για όποια αξία έχει η άποψη του υπογράφοντος, οι βασικοί λόγοι είναι περισσότεροι και πιο σύνθετοι:

Πρώτον, ο Τσίπρας και τα περισσότερα γνωστά μεγαλοστελέχη του κόμματος ελάχιστη σχέση έχουν με τη διανόηση της Αριστεράς, την αριστερή σκέψη και τις αναζητήσεις της μέσα από τις εξελίξεις και την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην εποχή που ζούμε. Δεν αναζητούν νέους δρόμους και λύσεις που να ανταποκρίνονται στους καιρούς που ζούμε και άρα δεν μπορούν να κατεβάσουν ιδέες που αφενός να βελτιώνουν τη ζωή του μέσου πολίτη και των φτωχότερων στρωμάτων και αφετέρου να αυξάνουν την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών του κράτους προς αυτή την κατεύθυνση. Νομίζουν ότι οι αθρόοι διορισμοί στο δημόσιο αποτελούν πανάκεια, ως κολλημένοι στα κομματικά κολυβογράμματα και τη συνθηματολογία του παρελθόντος της ελληνικής αριστεράς (εμπλουτισμένη με επίμονη τσογλανοποίηση της ρητορικής) , ούτε προσπάθησαν να καλυτερεύσουν εαυτούς και αλλήλους με γνώσεις μέσω διαβάσματος, ανοίγοντας παράθυρα προς την ευρύτερη κοινωνία ή  απόκτησης εμπειριών δια της εργασίας.  Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι  δεν έχουν τα πνευματικά εφόδια για να αλλάξουν, ούτε βέβαια το επιθυμούν.

Δεύτερον, είναι και παραμένουν όμηροι της κοινωνικής / κομματικής βάσης που είτε προσηλύτισαν, είτε δημιούργησαν. Μία βάση που σε πολύ μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με το περιβόητο 28 – 30%,  το γνωστό ποσοστό των λεγόμενων «ψεκασμένων» στην ελληνική κοινωνία. Αυτών που πιστεύουν ότι μας «ψεκάζουν», που διακρίθηκαν ως αντιεμβολιαστές, που ανέχονται και ευλογούν τους μπαχαλάκηδες, που απεχθάνονται την αξιοκρατία, που δεν έχουν ιδέα από οτιδήποτε, που απαιτούν τα πάντα από το κράτος και ταυτόχρονα το βδελύσσονται, που αναπτύσσουν απερίγραπτες θεωρίες και άλλο το μίσος από το διαδίκτυο κλπ. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται και μερικοί παλαιοαριστεροί, που δεν ανήκουν στους γενικώς ψεκασμένους, οι οποίοι προφανώς δυσκολεύονται ψυχολογικά να ξεχωρίσουν ιδεολογία, αλλά και ανικανότητα στην πράξη, από την πραγματικότητα. Αυτή λοιπόν την κοινωνική / κομματική βάση είναι αναγκασμένοι να εκπροσωπούν Τσίπρας και Σύριζα, άρα και να την τροφοδοτούν με συνθήματα , απόψεις και ρητορική. Ταυτόχρονα είναι και όμηροί της, ώστε να μη μπορούν να αλλάξουν, ακόμη και αν το ήθελαν (που δεν το θέλουν, ούτε και μπορούν).

Μα γιατί τα λέμε όλα αυτά; Μα γιατί υποτίθεται ότι ο Τσίπρας και ο Σύριζα υπ’ αυτόν, επιχείρησαν και επιχειρούν να «ανοίξουν» προς τα κέντρο για να αυξήσουν τα ποσοστά τους και να αγγίξουν την πλειοψηφία. Ο όρος «άνοιγμα» προϋποθέτει φυσικά ότι ο Σύριζα είναι αριστερό κόμμα, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο κρίνοντας από τη συμπεριφορά, τη ρητορική και τις γνώσεις των στελεχών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ούτε μπορεί, ούτε θέλει. Χωρίς αυτό να σημαίνει από την άλλη πλευρά ότι η ελληνική κοινωνία που ψήφισε σε ποσοστό 62% «όχι» στο δημοψήφισμα το 2015, δεν είναι ικανή να επαναλαμβάνει τα λάθη της, το αντίθετο, όπως συνεχώς φροντίζει να αποδεικνύει.