Αυτή τη φορά η κλιμάκωση της απειλής, άρα και της έντασης επιχειρήθηκε από τον υπουργό Άμυνας, τον Ακάρ, όχι όμως στα «ξεκούδουνα». Για μία τέτοια ακριβώς «αφορμή» το τουρκικό καθεστώς είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος, καθώς είναι αναμφισβήτητο πια ότι βαδίζει βάσει σχεδίου και με πολύ συγκεκριμένους στόχους προσβολής της ελληνικής κυριαρχίας στο χώρο που αναγνωρίστηκε στη χώρα μας μέσω των συνθηκών της Λωζάννης και των Παρισίων. Το νέο βήμα κλιμάκωσης ονομάστηκε «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» από τον Ακάρ και ακολουθεί τα προηγούμενα δηλαδή α) τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα (ούτε και ΑΟΖ βέβαια), β) η υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο πρέπει να χωριστεί στη μέση μεταξύ των δύο ηπειρωτικών πλευρών, άρα τα μισά ελληνικά νησιά να βρίσκονται μέσα στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, γ) τα νησιά που δεν αναφέρονται ρητά στις δύο παραπάνω συνθήκες αποτελούν γκρίζες ζώνες και δεν ανήκουν αναγκαστικά στην Ελλάδα, δ) τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου δόθηκαν στην Ελλάδα υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα στρατιωτικοποιηθούν και εφόσον στρατιωτικοποιήθηκαν ή ελληνική κυριαρχία δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη, ε) η Ελλάδα απειλεί την Τουρκία μέσω νησιών και παραβιάσεων του εναέριου χώρου της και ΤΩΡΑ στ) αφού η Τουρκία απειλείται από τα ελληνικά νησιά και γενικότερα από την Ελλάδα, έχει δικαίωμα να αμυνθεί με προληπτικά κτυπήματα στα στρατιωτικοποιημένα νησιά!
Εδώ βρισκόμαστε πια, επικίνδυνα κοντά στην ολοκλήρωση του σκηνικού που στήνει η Τουρκία εδώ και δεκαετίες και όποιος το αμφισβητεί ας βρει πειστικά επιχειρήματα για να αμφισβητήσει ότι περί αυτού πρόκειται. Με μερικές ακόμη επισημάνσεις που είναι αναγκαίο να προστεθούν. Ότι τα νησιά στρατιωτικοποιήθηκαν επειδή η Τουρκία τα απειλεί από τη δεκαετία του ΄70 με τη στρατιά του Αιγαίου, ότι η Συνθήκη της Λωζάννης ορίζει με σαφήνεια ποια νησιά – και μόνον αυτά – ανήκουν στην Τουρκία, αλλά και ότι απαγορεύονται οι πτήσεις στρατιωτικών αεροπλάνων πάνω από τα νησιά, μεταξύ πολλών άλλων διατάξεων που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας. Όσο για τη Συνθήκη των Παρισίων, αυτή υπεγράφη από την Ιταλία που είχε τα Δωδεκάνησα και το Καστελλόριζο υπό την κυριαρχία της μέχρι το 1947 και όχι από την Τουρκία. Η ίδια αυτή Συνθήκη αναφέρει ονομαστικά νησιά που δόθηκαν στη Ελλάδα μαζί με τις πέριξ σε αυτά νησίδες. Να σημειωθεί τέλος, ότι ο περιβόητος χάρτης Μπαχτσελί / Γκρίζων Λύκων περιλαμβάνει και την Κρήτη στα νησιά που θεωρούν τουρκικά!
Το σοβαρό της νέας κλιμάκωσης είναι ότι το «δικαίωμα της αυτοάμυνας» που επικαλείται ο Ακάρ επειδή τα νησιά «στρατωτικοποιήθηκαν, προετοιμάζοντας το έδαφος για την εξαπόλυση ενός προληπτικού κτυπήματος, αντιγράφει ουσιαστικά τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε ο Πούτν για να δικαιολογήσει την εισβολή στην Ουκρανία. Αν όμως δεχθούμε ότι η συμπεριφορά της Δύσης και του Κιέβου δημιουργούσαν εντυπώσεις ή και πραγματικές συνθήκες απειλής κατά της Ρωσίας, τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει στην περίπτωση της Ελλάδας. Ούτε βέβαια τα νησιά που βρίσκονται υπό την κυριαρχία της, κάποια από το 1912, κάποια από το 1947, με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, απειλούν την πάνοπλη και μεγάλη Τουρκία, ούτε οι ελληνικές κυβερνήσεις συμπεριφέρθηκαν ποτέ μετά το 1922 με τρόπο που να δίνει την εντύπωση ότι διεκδικούν εδάφη της Τουρκίας. Αντίθετα η Αθήνα δηλώνει συνεχώς ότι δεν διεκδικεί τίποτα από την Τουρκία
Και ενώ συμβαίνουν αυτά, στα δυσάρεστα για λόγου μας σε σχέση με την Τουρκία – η βουλιμία της, η δυνατότητά της να υφίσταται απώλειες και να τις απορροφά δίχως κοινωνική αναταραχή, η εμπειρία των στελεχών της από τη συμμετοχή σε μάχες εδώ και χρόνια, η σχετικά προηγμένη στρατιωτική βιομηχανία που διαθέτει, η συντριπτική πληθυσμιακή υπεροχή της (ενώ εμείς τείνουμε προς εξαφάνιση λόγω υπογεννητικότητας και άλλων αιτιών), το μέγεθός της και η στρατηγική θέση της – προστέθηκε ένα ακόμη που καλόν θα είναι να το λάβει υπ’ όψη της η πολιτική ηγεσία και ολόκληρη η πολιτική τάξη. Πρόκειται για την πτώση των βάσεων φέτος, σε σύγκριση με πέρυσι, σε όλες σχεδόν τις στρατιωτικές σχολές, ή σχολές με στρατιωτική δομή, υποτίθεται. Με «φωτεινές» εξαιρέσεις τους στρατιωτικούς κτηνίατρους που ανέβηκαν κατά 69 μονάδες, τους ευέλπιδες όπλων κατά 3 (όπου όμως έμειναν 117 θέσεις κενές…) και τις σχολές πλοιάρχων και μηχανικών εμπορικού ναυτικού.
Σε όλες τις υπόλοιπες η πτώση των βάσεων ήταν από σχετικά μικρή έως πέρα από τα όρια της καταβαράθρωσης, ώστε να μη δικαιολογείται σαν αιτία ενδεχόμενη αλλαγή των συντελεστών. Για παράδειγμα, η βάση στη Σχολή Που Μονίμων Υπαξιωματικών Αεροπορίας Τεχνολογικής Υποστήριξης έπεσε 1816 μονάδες, στη Σχολή Ιπτάμενων Ικάρων 859, στη Σχολή Μηχανικών Ναυτικών Δοκίμων 2252 μονάδες, στη Σχολή Ευελπίδων Γενική Σειρά 525 μονάδες και πάει λέγοντας. Που σημαίνει ότι κάτι πρέπει να γίνει (κίνητρα, ρυθμίσεις, αξιολόγηση για προσέλκυση ικανών στελεχών) και ΑΜΕΣΑ αφού προχωράμε σε εξοπλισμούς υψηλής τεχνολογίας. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους, για όποιον καταλαβαίνει!
