- Την Πέμπτη 6 Αυγούστου ο Πρόεδρος της Γαλλίας E. Macron επισκέφθηκε την Βηρυτό. Συνομίλησε με τους πληγέντες κατοίκους υιοθετώντας μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες τις διαμαρτυρίες και την οργή τους εναντίον της διεφθαρμένης πολιτικής τάξης που κυβερνά την χώρα και ζήτησε διεθνείς πρωτοβουλίες για την διερεύνηση της τραγωδίας και την οργάνωση οικονομικής βοήθειας προς την δοκιμαζόμενη χώρα.
Πιθανότατα πρόκειται για μία απλή σύμπτωση αυτων των δύο γεγονότων. Όμως ακόμα και ως προϊόν τυχαίας σύμπτωσης και συγκυρίας, η θέση της Γαλλίας στην νότιο-ανατολική Μεσόγειο ενισχύθηκε έτι περαιτέρω αφού δύο μεσογειακές χώρες φιλικές προς την Γαλλία, η Ελλάδα και η Αίγυπτος, συνδέονται πλέον και με μία συμφωνία συνοριακής διευθέτησης, ενώ με αφορμή ένα τραγικό γεγονός, η Γαλλία παρεμβαίνει και επιδιώκει κυρίαρχο ρόλο στα εσωτερικά μίας ακόμα κυρίαρχης μεσογειακής χώρας.
Απολύτως αντικειμενικά όποιος κοιτάξει τον χάρτη της νότιο-ανατολικής Μεσογείου θα αντιληφθεί ότι η Γαλλία με τις συμμαχίες που έχει αναπτύξει με Κύπρο και Αίγυπτο αλλά και Ελλάδα, κατέχει πλέον δεσπόζουσα θέση στην περιοχή. Εφ' όσον δε η παρέμβαση του E. Macron στον Λίβανο μετουσιωθεί σε κυβερνητική αλλαγή (απομάκρυνση της Hezbollah από την εξουσία και ανάληψη της διακυβέρνησης από μεταρρυθμιστικές φιλο-δυτικές δυνάμεις), τότε η Γαλλική θέση καθίσταται κυρίαρχη.
Μοναδικός πραγματικός αντίπαλος στην γαλλική παρουσία στην νότιο-ανατολική Μεσόγειο είναι οι Ρωσικές βάσεις στην Συρία και τα Τουρκικά "αυτοκρατορικά οράματα”, τα οποία όπως έχουμε αναφέρει στο πρόσφατο παρελθόν, κάηκαν από τις βομβες των… αγνώστου ταυτότητας ιπταμένων αντικειμένων, που κατέστρεψαν την αεροπορική βάση Al-Watiya.
Ο βασικός πυλώνας της παρεμβατικής πολιτικής του T. Erdogan στην νότιο-ανατολική Μεσόγειο ήταν η παρέμβαση στην Λιβύη. Για να θεωρηθεί αυτή επιτυχημένη πρέπει να καταληφθεί η Σύρτη (Sirte), απ' όπου εξάγεται περίπου το 40% του Λιβυκού πετρελαίου που αντλείται από την περιοχή που βρίσκεται η αεροπορική βαση της Αλ-Τζούφρα (Al-Jufrah).
Το υπόλοιπο λιβυκό πετράλαιο εξάγεται μεν από την Τρίπολη, που ελέγχεται απο την φιλo-τουρκική κυβέρνηση, αλλά και αυτό αντλείται από περιοχές που ελέγχονται στην πλειοψηφία τους απο τις δυνάμεις του στρατηγού Haftar.
Όμως, κύρια η Γαλλία και αλλά και η Αίγυπτος, αντιτίθενται στην Τουρκική επέμβαση στην Λιβύη, οπότε παρά πολύ απλά η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει την παραμικρή επιθετική κίνηση εναντίον της Σύρτης και της αεροπορικής βάσης της Al-Jufrah.
Όσο αυτό δεν συμβαίνει, (κατάληψη Σύρτης και Al-Jufrah) τόσο η Τουρκία εγκλωβίζεται ολοένα και περισσότερο σε μία αέναη και ατελέσφορη διαδικασία φθοράς στην οποία θα πληρώνει καθημερινά οικονομικό και πολιτικό κόστος και θα περιμένει (αν..το επιτρέψουν οι συνθήκες) σε κάποιο μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο μέλλον, να εισπράξει οικονομικά και πολιτικά κέρδη. Μπορεί να αντέξει η Τουρκία αυτό το κόστος; Ο καιρός θα δείξει.
Και σε αυτό το σημείο θα αναφέρουμε μερικές πάρα πολύ σκληρές αλήθειες. Όποιος έχει μελετήσει την νεότερη τουρκική ιστορία έχει αντιληφθεί ότι πάντοτε το τουρκικό κράτος και κοινή γνώμη αναπτύσονταν, διαπαιδαγωγούνταν και καθοδηγούνταν βάσει της επίσημης κρατικής ιδεολογίας, της οποίας βασικός πυρήνας ήταν ο σκληρός και άκρατος εθνικισμός.
Μην βαυκαλιζόμαστε ότι ο ιδρυτής της νεότερης Τουρκίας Mustafa Kemal Ataturk και οι πολιτικοί του διάδοχοι ήταν οπαδοί και υπηρέτες του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως το έχει περιγράψει η δυτική πολιτική σκέψη. Οι Κεμαλιστές προωθούσαν και εφάρμοζαν κοσμικές πολιτικές (κατάργηση Σαρία και Σούνα, κοινοβούλιο, κοσμική δικαιοσύνη, ελεύθερη οικονομία, δικαιώματα γυναικών, λατινικό αλφάβητο κλπ), γιατί πίστευαν ότι αυτό ήταν το πολιτικό μοντέλο που χρειάζονταν η Τουρκία ώστε να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του παρελθόντος για να ξαναγίνει η πάλαι ποτέ κραταία οθωμανική δύναμη. Αυτή ήταν τον προηγούμενο αιώνα η επίσημη κρατική ιδεολογία στην Τουρκία.
Εκδυτικοποίηση και κοσμικό κράτος για να αναδειχθεί εκ νέου η Τουρκία σε μεγάλη δύναμη (εθνικισμός).
Όμως το μοντέλο αυτό απέτυχε, αφού η Τουρκία δεν μπόρεσε να ξεπεράσει σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα την οικονομική υπό-ανάτυξη (γι' αυτό και κατέφυγε στο ΔΝΤ), ώστε να κάνει πράξη το εθνικιστικό όνειρο της μεγάλης οικονομικής-πολιτικής δύναμης. Αυτό ακριβώς το κενό ήρθε να καλύψει ο T. Erdogan, προτείνοντας στην ανώτερη πολιτική και στρατιωτική γραφειοκρατία μία νέα εναλλακτική κρατική ιδεολογία.
Η πρόταση έγινε δεκτή και η επίσημη κρατική ιδεολογία άλλαξε ως προς το σκέλος της τακτικής. Το ισλάμ αντικατέστησε την εκδυτικοποίηση του κράτους και της δημόσιας ζωής.
Όμως ο βασικός στόχος παρέμεινε ο ίδιος. Η ανάδειξη της Τουρκίας σε μεγάλη δύναμη (εθνικισμός). Ο τρόπος διακυβέρνησης στο εσωτερικό παρέμεινε ο ίδιος. Εξ ίσου αυταρχικοί και δεσποτικοί με τον T.Erdogan ήταν και ο K. Ataturk και οι υπόλοιποι ηγέτες των Κεμαλιστών (ΣΣ:Ίσως και περισσότερο, αφου οι Κεμαλιστές βαρύνονται και με γενοκτονίες).
Βρισκόμαστε στα μέσα Αυγούστου 2020 και τα "αυτοκρατορικά οράματα" της Τουρκίας βρίσκονται αντιμέτωπα με το φάσμα της στρατηγικής ήττας στην Λιβύη. Αναμφίβολα αυτή η προοπτική κινδυνεύει να συμπαρασύρει στην αποτυχία και την ήττα το σύνολο της αναθεωρητικής μεγαλό-ιδεατικής πολιτικής που έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει ο T. Erdogan.
Αναρωτηθήκαμε στο παρελθόν γιατί η Τουρκία κλιμακώνει την ένταση στην νότιο-ανατολική Μεσόγειο για αμφισβητούμενης αξίας κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Τελικά η απάντηση ήταν οφθαλμοφανής. Η τουρκική κρατική ιδεολογία, ο ισλαμικός εθνικισμός, είναι αντιμέτωπος με μία στρατηγική ήττα (Λιβύη) ενώ ταυτόχρονα η δυσμενής (λόγω πανδημίας) διεθνής οικονομική συγκυρία δημιουργεί ένα αρνητικό πλαίσιο για την τουρκική οικονομία, ακριβώς στο πιο κρίσιμο σημείο της διαδικασίας μετάλλαξης, που είχε ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια. Τουρκία και επιτροπεία του ΔΝΤ (σε μια ηπίως δυσμενή εξέλιξη) δεν είναι συμβατές έννοιες με το γεω-οικονομικό status μιας μεγάλης δύναμης.
Συμπέρασμα. Η επίσημη κρατική ιδεολογία της Τουρκίας χρειάζεται επειγόντως μια εθνικιστική επικοινωνιακή τονωτική ένεση, που θα χρησιμοποιηθεί ως τακτική πολιτική εφεδρεία στις δύσκολες ώρες που έρχονται. Και αυτή την επικοινωνιακή στήριξη την δίνει μετά την προσευχή στην Αγία Σοφία και η παρέλαση στο πουθενά του Oruc Reis και των συνοδευτικών πολεμικών πλοίων.
Μία παρέλαση που θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις τις αμέσως επόμενες ημέρες (επέτειος του ΑΤΤΙΛΑ Νο.2).
Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Σε θαλάσσιες περιοχές που κανείς δεν γνωρίζει τι περιέχει ο βυθός, αλλά διάφοροι εθνικιστές συνωμοσιολόγοι (στην καλύτερη περίπτωση) και στις δύο πλευρές των συνόρων, έχουν αναγορεύσει χωρίς καμία επιστημονική ένδειξη σε ενεργειακό El Dorado, η τουρκική ισλαμό-εθνικιστική ηγεσία επιλέγει να προκαλέσει ένταση για προφανείς πολιτικούς λόγους.
Σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης και στις δύο χώρες έχει πειστεί από συνωμοσιολογικά (και πολλές φορές καθοδηγούμενα) παραληρήματα ότι κατέχει το απόλυτο νομικό και ηθικό δικαίωμα να εκμεταλλευθεί τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αυτό ακριβώς το μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης είναι έτοιμο να υποστεί όλες εκείνες τις θυσίες που θα προκαλέσει μία πολεμική σύρραξη. Ο απόλυτος εθνικιστικός παραλογισμός, αφού κανείς από όλους αυτούς τους σκληροπυρηνικούς υπέρμαχους της θεωρίας της ύπαρξης των "τεραστίων" κοιτασμάτων, δεν έχει παρουσιάσει στο παρελθόν και δεν πρόκειται να παρουσιάσει ούτε στο μέλλον, κάποιες τουλάχιστον σοβαρές επιστημονικές ενδείξεις ότι όντως υπάρχουν αυτά τα κοιτάσματα και είναι οικονομικά εκμεταλλεύσιμα. Γιατί πολύ απλά τέτοιες επιστημονικά τεκμηριωμένες ενδείξεις δεν υπάρχουν. Και δεν πρόκειται να υπάρξουν ούτε σε ορατο μέλλον, γιατί πάρα πολύ απλά καμία σοβαρή ενεργειακή εταιρεία δεν προγραμματίζει συστηματικές ερευνές υπεδάφους σε αυτή την περιοχή.
Ο λόγος, ακόμα και αν ανακαλυφθουν πλούσια κοιτάσματα (διαδικασία που χρονικά θα διαρκέσει τουλάχιστον 5 έτη εφ' οσον όλα ξεκινήσουν άμεσα και εξελιχθούν με απίστευτα γρήγορο ρυθμό και απολύτως ομαλά), πρέπει οι διεθνείς τιμές των καυσιμών να σταθεροποιηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε τιμές μεγαλύτερες των 70 USD/Βαρέλι, ώστε αυτά τα κοιτάσματα να θεωρηθούν (με τις υπάρχουσες τεχνολογίες) οικονομικά εκμεταλλεύσιμα.
Το συμπέρασμα είναι σχεδόν αυτονόητο. Σε αυτή την φάση όποιος στην πατρίδα μας "σπρώχνει" την κοινή γνώμη σε υιοθέτηση λογικών δυναμικής αντιπαράθεσης με τον Τουρκία, είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Erdogan. Και εκείνος γνωρίζει όλα τα παραπάνω, αλλά διοργανώνει αυτή την παράσταση, ώστε να καλύψει τα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η επίσημη κρατική ιδεολογία του τουρκικού μεγαλο-ιδεατισμού.
Συνεχίζουμε στην ίδια συνταγή. Με αποφαστικότητα υπερασπιζόμαστε τα νόμιμα δικαιώματα της χώρας μας αφήνοντας στον T. Erdogan και στο Oruc Reis το πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση "παρέλαση στο πουθενά".